Todo
a correr menos correr. Un afaise a todo e todo se volve a todo gas, a
fume de carozo como se dice do Faro praló, que son menos castrapos.
Non
se sabe como empeza todo, pode que nas sociedades actuais, supoñendo
que haxa máis de unha, que se vai superpoñendo ás anteriores, que
se van aliando ou alienando, cómprelles a urxencia vital de producir
o ritmo que consume e a esixencia dos que levan as rendas é que a
cadea sude profusamente na procura de obxetivos a inmediato prazo.
Pode ser que este compendio de civilizacións ultrarrápidas
institúan sistemas educativos que prioricen a intuición e non a
reflexión, d'aí que engulamos dende cativos
coñecementos
pra ser produtivos sobre todas as cousas; nunca pra adicarse á
contemplación. Pregúntome acó, neste intre, que sería dos
autodidactas que ata fai unhas décadas parecía que existían agora
semella que xa non se leva o selfmademind;por
certo tamén estes gárdanse moito, tratan de ocultarse, o home feito
a si mesmo por obra e gracia do espírito santo, desque os mundanos
tontos de capirote nos demos conta de que eran uns ladróns a gran
escala, agora xa non lles mola chufarse.
Fora
da divagación, voltando ao meollo, de todo sistema saen en serie uns
velocísimos obreiros que asumen a premura e interiorizan ata o
stress.E
lévase a velocidade do traballo pra casa e despois todo se volve
correr, xa te levantas ao galope, dúchaste correndo, desaiunas
correndo, pasa pra traballar correndo, ata os atascos son a correr,
traballas fostiao, voltas pra casa canso pero nin que viras o lobo,
despois a comer correndo con ansia, a mexar correndo sen sacudila,
dormir a sesta correndo, de dous minutos ou así, jiñar correndo
(menos ao cuñao que lle leva días horas, contadas polo reló),
chingar correndo, deitarse con tempo e soñar correndo. Enfermas
dunha hora pra outra, e póñase vostede ben canto antes porque non
hai camas e están outros vinte esperando por ela. Cando a xornada
remata dase a peculiaridade de que despois de tanta crise, e desde
que se acabaou a festa xa non existe a noite máis que pra xuventude
da fóra, agora xa non somos "is different", somos runners.
Dende a cuna ata o nicho.
Todo
pra ter máis tempo libre. E que facemos co tempo libre ? buff, de
todo, temos que aglutinar o maior número de afeccións e ter unha
visión do mundo enormísima senón non somos naide por que a vida é
curta e acábase pronto e senón chegamos a todo, que somos?
Naide,claro. Tamén somos moi afeccionados a correr, eu o primeiro,
que non o máis rápido, e que facemos cando corremos? Pois falamos,
orrer se conoce da moito que falar. A min non, a min cánsame moito.
(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)
