Gora San Fermín + Sofisma

Aquí en Bora Bora non hai máis ca pilandras e cultivando cantan cancións e beben cacao. En realidade trabállase pro guiri e chuméase daykiris, manhantans e gyntonics que pagaban varias ceas a moita xente que morre de fame. Namentres en España celebraban aquel campionato do mundo eu, emigrante, vía como se me derrubaba o meu mundo debaixo dos pés, quebraba coma no terromoto de Kobe, cando partiu a placa todo se desplomou por duas anomalías que nin se inmutaban.

Soaba Desolation Row, el tiña bo gusto a pesar de todo, estaba medio pimplao e serveuse un triple seco. Eu estaba vendo o partido sen volume, mirando de reollo case sen entusiasmo. A disputa xa arrincara moitas horas antes, quen sabe quizais xa nin rematara a anterior; practicamente nin nos soportabámos xa. A el dáballe absolutamente igual o fútbol ,a min non, era a miña selección coño; unha cousa rara, galega nacionalista pouco amante do deporte e pouco coñecedora do resto do estado pero fóra de Galiza debilítame La Roja, intríngulis do corazón. Pero aquela mañá non podía, non sentía xa os seus berros e mailos meus, deus que bochorno, que asco. Fascinárame a súa beleza, pero pouco furrulou a relación, nin esperou a acabarse a atracción, era un dictadorzolo abrindo frontes de guerra por tódolos lados. Gustaba da bebida e do xogo, e loxicamente exprimioume os aforros, non é que fora moito, pero era meu, e logo vivimos dando tumbos e meténdonos en problemas e comezaron as malas formas, ata que por outra tempada convivimos destrozándonos entre tanto lixo. Así rematamos.

- Non me importaría deixarte agora mesmo, espetoume.

- Pois faino xa puto cabrón.

Non todos son iguais pero hai moito fillo de puta de gatillo fácil e man moi frouxa con quen non ten a sua forza innata. Meteume unha labazada que me arrancou do sofá, mentres me ladraba en perfecto inglés zorra de merda e cando soltou o fuck you xa soaba un estruendoso portazo liberador xusto no minuto 116, intre en que Andrés Iniesta acadaba o gol. Tirada na alfombra envolta babexando sangue e chorando coma unha magdalena, chegoume o sorriso aos pés. Canta liberación, soltar o lastre dunha historia de merda, que intre de éxtase.

Pero tardei en recuperame moito máis do que agardaba. Non fun capaz de voltar pra casa tan axiña. Non é fácil voltar co rabo entre as pernas cando non topas máis que coa fealdade, co fermoso que é o mundo, e todo o ruín ven dar a unha. Non é pra tanto tampouco, simplemente tiven uns encontros desfortunados que arrastraron mala vida, pero voltar queimada, cunhas patadas no orgullo, non é sempre asumible. Tampouco tiña présa e deambulei un par de anos aínda. E collía cara Pamplona aquel dia, pero cheguei a Barajas o día que o Taboada saíu no Marca, onde contaba toda a historía da pelexa polo ascenso a Preferente. E cara Alvedro collín e presenteime en Noia o día antes de San Fermín. Foi certo como o conto, cando Andresín meteu o gol do empate no minuto 88´, abrazáchete a min e alí te coñecín e agora non deixo de ser unha tola polo fútbol e por ti, e será por iso que non podo parar de sorrir.

13/13

SOFISMA

Que cona pinto acó, coidaba o pintor diante daquel lenzo abandoado facía anos naquel intre de crise existencial. Coma Sofía sumida na soidade do desamor contemplando o orballo crepuscular. Coma o eterno porteiro suplente que sen queixa aguantaba a humidade de todo banquiño vivente agardando a mínima alternativa. Habitualmente enganábanse, eran dignos rivais de si mesmos. Unha pincelada, unha mirada, unha parada, facíaos seguir tirando. Pero hoxe fai moito frío. O frío tan intenso que adormenta, tan perigoso que fai aflorar a supervivencia. Non hai estratexia. Só estrago, é o que queda.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Fútbol de cine. Haz trizas las actrices

Como alucinas. Nin con Uma Thurman nin con Zeta Jones no reparto se consegue facer facer un peliculón co fútbol de envoltura ficticia, e menos no que sexa o auténtico protagonista. Mira que hai grandes películas que teñen como telón de fondo o deporte. Por por certo criterio, postos a escoller, e a pesares da lexíón de fans Rocky, a preferida da crítica é Toro Salvaxe: ata Stallone recoñecía que De Niro xogaba noutra Liga. Hai moitas e entretidas cintas cinematográficas nas que merodea o fútbol, e serios e sinceros exercicios de realización como The Damned United, Green Street Hooligans, Ciudad de Dios ou El Milagro de Berna. A maioría deles acércase dende o xénero comedia, ou comedia romántica ou de situación: El penalti más largo del mundo, Un gran equipo, Jugando por amor, Quero ser como Beckham... Con maior ou menor acerto o fútbol está presente comandante, pero é dificil transmitir a esencia do fútbol, a tensión, a emoción, o sentimento, coma se faltara collerlle o ritmo o partido, falla tamén a plasticidade do deporte. Os ganchos de De Niro, ostias!! parecían de verdade, nese caso tamén os de Stallone. Pero non é o mesmo plaxiar un puñetazo que un regate. Pero hai máis: no fútbol recreado desde o corta e pega dos fotogramas e desde os libretos pécase de antinaturalidade, que fai Fernando Tejero arrimado o poste co petillo entre os dedos? É un partido de verdade e transcendente, a que ben isto? a provocar a gargallada? vale si, pero iso non é un fútbol que faga creíble a peli, e a peli non é mellor por cachondearse do futbolista. Pasar, claro que acontece pero nas pachangas, e xa non en todas; se te xogas unhas cañas, non te pos a fumar intentando tirarlle un caño ao pakete ese. Desde a edición: a que vén aquela chilena de Pelé? coma unha slow motion, que querían deixar quedar mal a Pelé aposta, coma se fora Oliver e Benji, coma un manga xaponés, onde saía o balón de Atón, que sacaba a falta dende o quinto nabo, ías á nevera coller un iogurte mentres o outro se poñía a pensar no bó que era o tipo, mira por onde lla iba clavar, se lle daba efecto, ou se a parábola collía pra fóra e despois pra dentro, nunha traxectoria imposible que parecía o circuito de Silverstone; cando voltabas da cociña aínda o balón non entrara pola escadra e aínda Benji podía sacarse da manga unha luva miragrosa. De aí debe vir o nome do xénero, da manga, do ser menor. Pelé cando estaba metido no partido non pensaba na náusea, nin nos margaritas, nin nos iogurtes caducaos, nin na táctica, nin pra onde tiña que recurtar, nin sequera que había que fodelos putos alemáns como fora, coma se fora griego. Xogaba e pista, se pensas estás morto. O fútbol flúe naturalmente, as xogadas aínda que poden ser diseñadas por algún arquitecto de vestiario, brotan da alma do futbolista espontaneamente. Isto non é verosímil na gran pantalla.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Heroe

Unha heroína é aquela muller que deixou o cabalo polo amor ao seu fillo, e con el en brazos sen a axuda de naide, sácao adiante na vida traballando a media xornada, catorce horas fóra da casa por un mísero salario tragando merda e saliva, limpando escaleiras. Un heroe, aquel rapaz que atropelou na bici, mentres adestraba os seus cento cincuenta quilómetros diarios, alguén despistado que nin percibiu a sáa presenza ou un desalmado que se deu á fuga e o deixou tirado na cuneta durante varias horas con gravísimos danos na sua columna vertebral, e, arrepoñéndose aos nefastos pronósticos e durante anos de extenuante rehabilitación física e psíquica enderezou a sua vida: porse de pé e andar pasiño a pasiño. Un heroe é aquel que recibiu unha malleira por defender un cativo ao que uns matóns lle quixeron sacar o seu bocadillo diante da porta do instituto.

O valor non se adestra, son as situacións límite as que te poñen a proba. Lembro a Mark Ruffalo fronte a Joaquin Phoenix, un pai desesperado e atormentado pola morte de seu fillo nun accidente fortuito no que Ruffalo precisamente se daba a fuga e vivía o inferno do remordemento. Considerei o heroísmo deste non polo desquiciamento posterior que provocou o medo, non tampouco pola súa amargura vital, non por saber que a súa saída era entregarse á pasma e a condena, e contarllo ao seu propio fillo, non tampouco por compartir a mesma dor que Phoenix de quen era avogado, e que durante a maior parte da historia de Reservation Road o tiña enganado. Considerei o seu heroísmo por cavilar no suicidio como compensación, considereino por arroxar a arma coa que Phoenix o quería axustizar, e coa que el se plantexou despois guindarse a lagoa en calma. Finalmente afrontaba o seu sino na cadea como mal menor.

Os camiños desta vida de deus son un sendeus de inexcrutables. Todos nalgún intre somos heroes afrontando a nosa dor, o noso desamor, os nosos medos, os nosos pecados máis inconfesables, os nosos erros, o noso amor frustado; tardando máis ou menos, impoñéndonos unha vida errática como cárcere, unha pena de por vida como castigo, esa é a xustiza que a nosa propia divinidade nos impón as persoas que manteñen vivos os escrúpulos. O calvario dos desatinos, do destino é iso o que pensan os que coidan que a vida dos demáis é preciosa e non ten prezo. Pero nada ten valor xa. O tempo non ten valor, é bastante cobarde.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Esa man, irmán

Durante máis dun lustro odiei o fútbol a rabear. Odieino coma quen non quere entender nada, facíame dano como mo fixo todo o punzante nos ollos durante toda a infancia. Unha grima superior a todolos desexos. Concentrados estes en toda a xuventude en calquer peregrino suspiro que arrecendese a primavera viral, a convulsión sensual, a calambre rítmico, a dolor alleo, a perfume cósmico, a himnos luminosos, a deja vú extremo, a licor de melocotón con melocotón e fume de cenorias, a ti, a quen sabe e se sabe cristalino.

A esencia do deporte é o autoservicio, fonte de saude inagotable. Se non acontece desfrutalo pode ser ata daniño pro cerebro. Supoño que padecín a cara máis amarga. E medrou en min un sentimento de receo e quebro, xa está. A vida é máis que o fútbol, e debe anteporse sempre. Segundo é verdade que ninguén é mellor que todos xuntos, tamén é certo que o xenio é unico e hai que deixalo.

Volvínme enganchar, maiormente coma sofridor e o detonante foi meu irmán. Nisto o sangue tira moito, pra comprobalo só hai que velo forofismo dos pais polas suas infantís creaturas, os ultras máis radicais son eles. Non foi de todo a vea paternalista a causa de que a cegueira ensaiase sobre min un desparrame de balompé. Meu irmán non era un xogador excepcional, nin sequera de lustre. Pero era dese clase de tipos que emocionaban. Sobráballe paixón e contaxiábaa. Non destacou enormemente no fútbol, pero despois das lesións ao seu xeito triunfou, pois foi coma unha lapa que encendeu máis dun lume. A sua perseverancia como ser humano conquistou almas pra causa.

Coma na vida os máis listos son os que máis deslumbran e os que máis se soen admirar. Eu prefiro enaltecer a vontade dentro dos valores humanos, pois ata foneticamente está máis cerca da bondade. Ai daqueles "vontadosos " que tiran dos carros, que engrandecen o que queda do día e se deixan a pel na vida alén tamén do fútbol.

Quen non pode ver irmáns no fútbol, non é futbolista. Eles son os que o dan todo por ti, os que loitan e sofren por ti, que choran e se emocionan contigo, e que se preocupan as máis das veces en silencio, sin que ti os vexas.

Como a vida é folosina e dura haberá outras viraduras, non se sabe cando, nin por qué, simplemente porque é furafollas como ela soa. Co teu consolo e a túa man sempre renacerei, irmán.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Alegato: respecto polo que o ollo non quere ver

Tíranse ao traballo como os gatos aos tomates, de aí que a nivel institucional refínase o respecto de cara á galería. Campañas visualmente perfectas, ideais guais e inmaculados valores que sempre serán dignos de encomio, respecto, xogo limpo, non ao racismo, si á igualdade. Dende onde se lanzan slogans tamén se traman corruptelas que enriquecen consorcios e rancios dinosaurios de impolutas pedicuras. Todo fabuloso, estaba todo moi bó, moi rico e moi abundante. Mentres o lucrativo espectáculo tolea ás masas que habitualmente pasan do accesorio e céntrase no sangue e polo miudo é resultadista, polo seu fillo mata sempre que non perda ou empate: nese caso que pense en facelas maletas que sobran bocas que manter.

En realidade apostar a cabalo ganador fainos tipos máis finos. Tampouco gosta tanto o deporte en si mesmo, a ti non che gusta o fútbol, gústache a televisión, 'Isaac dixit',como di sempre o Isaac.

Moi por debaixo deste circo existe todo un submundo que convén ter de man pero no que tampouco cómpre reparar nel en exceso. Son os últimos eslabóns da cadea alimentaria.

Domingo pola tarde, ponse o sol e remata o partido na Medela, perdemos cero-un. Xogouse ben pero no houbo definición. Escoitouse algún reproche no graderio -non se pode fallar tanto...- tampouco acó se perdoan esas cousas.

Hai tanto que non se ve... Tanto esforzo, tanto desgaste, tanta suor que non só sae do traballo muscular, senón tamén de lugares tan recónditos coma a abnegación, a desesperación, a desolación, a ilusión, a tensión, o tesón, a supervivencia, a convivencia, a paciencia... suor do nervio parasimpático ou do simpático, de estruxar tanto os miolos que saltan muxicas. Como intentar facer tanto con tan poucos recursos. Naide saca nada dacó, a non ser golpes, fracturas, malas caras, follóns variados e complicacións innecesarias. Iso é o que gañamos os máis perdedores de tódolos perdedores. Ás veces, non sabemos que nos impulsa a competir, bueno sí: a amizade, o orgullo e a satisfacción de ganar, a de poder dicir intentamos xogar mellor ca ninguén aínda que non podamos meter un gol máis co rival. O rival si que merece respeto, porque grazas a el facémonos un chisco máis grande, un pelíño máis persoas.

Mañá será luns toca volver a preparar os partidos da semana que vén. Hai tanto que facer. Como aínda estamos a principio de tempada agardan tres dias de entreno intensos. Os luns son días moi chungos, padecer calambres e fracturas, maniotas e meas culpas. Lavar a roupa, limpiar os vestiarios e colocar os terróns que se levantaron. O peor é no inverno, cando as pernas se enterran na lama ás mañás, despois non voltan o seu, cando a roupa hai que pasala toda por auga a presión e lavala dúas veces antes de que vaia primeiro á lavadora e despois á secadora. Do campo mellor nin falar, no inverno ao ser de herba natural vólvese máis lama e xa non chega con voltear onde se levantou, hai que pasarlle o pisón. Leva horas, ás veces días, hai que agardar que deixe de chover, que seque, traballo de chinos... de superchinos. Temos que chamar á federación no medio da tarde: como voltamos xogar na casa temos que comunicarllo tamén ó outro equipo; como o míster dixo que se cadra era mellor xogar o sábado por que o domingo dous ou tres teñen que marchar pra Santiago que aínda teñen exames de setembro.

O martes aínda hai que escanear algún carné dalgún dos xuvenís, que comezan liga dentro de quince días, e temos que axilizar os trámites na intranet, senón vannos dar as uvas. Como non lle traigan as fotos ao mister ao entreno vámonos cagar pra dalos de alta. E iso que xa se avisaron tres veces, os rapaces non teñen ansia ningunha, divino tesouro a xuventude. O mesmo pasa cos carnés de socios, que xa están listos da imprenta, por certo hai que pagalos xa, mentres haxa cartos, hai que empezar a pasalos este finde pra empezar a cobrar, xunto de algún terase que ir tres ou catro veces pra cobrar, a xente non anda moi ben, téntase entender, ás veces. Tamén temos que levar esa factura de transporte a Lugo, hai que xustificar a axuda, menos mal que unha das subvencións xa está amañada e a outra aínda lle toca pro mes. Con elas andamos todo ano, solicitando e xustificando, anexo para aquí, factura pr'alí, cómputos quilométricos, certificados federativos de deportistas con licencia, certificados de gastos arbitrais, certificados de que estamos a ben coas obrigas á Seguridade Social, certificados da Facenda Tributaria, certificados pra modificación de Estatutos e renovacion válida da xunta directiva, todo require xustificación, de todo se da fé e se certifica, todo. Todo esta xustificado. Hai moito que remexer os bolsillos e as cada vez máis escasas conciencias condescendentes, pois todo sae carísimo pra economía dunha cociña económica, nun pobiño que cotiza á baixa, cara a extinción. Caras ás débedas, cara ás dúbidas, pero damos a cara, apretamos os dentes e a dentadas imos enfiando puntadas sin fio, puntiño a puntiño, ou de tres en tres, se pode ser.

Non se ve que o martes pola tarde cae un trebón e xa refría, os primeiros avisos do que está por vir na longa noite de pedra. Non apetece moito entrenar, e menos os máis pequenos, pero teñen que machacarse antes de que comeze o serio. Tanto uns coma outros estan estes días co Fartlek, farley entre os chavales, exercicios aeróbicos e anaeróbicos, orientados a fortalecer a resistencia, con carreiras sen descanso e con constantes cambios de ritmo. Exercicios pilométricos, de musculación, de arrastre e costas. Nesta fase da tempada priorízase o físico e a forza aínda que nós nunca deixamos de lado o balón, a pelota sempre presente, aínda ca mente ausente o esférico ata pra durmir, de alomofada. Esta é unha fase primordial da planificación de adestramentos de toda tempada. É moi fodido pero sabe a deus.

Contra á noite hai que volver pola imprenta a ver se están os carteis do partido, pra pegar polos bares e recantos varios e para enviar ao facebook e twitter do equipo, non vaia ser que alguén se despiste, e se esquenza de que sen eles nada é posible. Xa se deixa todo pago, se morres mañá non me deixes a deber nin un centavo, decía a avoa de non sei quen. Tamén temos que ir buscar algo pra sortear o domingo no descanso, quizáis un xamón, ou dez litros de aceite, ou uns centos de coles, ou mil butelos, ou cuarto e mitá de queixo, ou catro ducias de ovos, calquera cousa que caiga en graza e teña o seu aquel.

O mércores nunca se viu Mercurio.

O xoves e o venres hai que volver deixar o pelexo pola moca, e todo iso non se entrena ten que saír de dentro, do sentimento que fai paticalas pernas, da paixón que fai fervelo sangue nas veas, que ou as cortas ou as deixas longas, non queda outra. Sin iso non se domestica o que si se entrena a diario, o esforzo, a disciplina, o equipo, a comunicación, o pase, a brega, a humildade.

E o próximo fin de semana voltamos a área, ao prado, volve o orgullo, e volta a competir coma o máis grande. Iso é o respecto amigo. Outro ano será.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Tolura

Nunca debería ter dito, escoita o que che vou contar, debería terme comido o primeiro sentimento, e ter calado. Pero as persoas somos así de bocazas. Supoño que a vanidade nos fai crernos importantísimos, se cadra sómolo, pero pouco ou nada o que dicimos. Chamábasme "tipo listo" e canto aprecio nos tiñamos, canto foder, canto.

Era aquel domingo o primeiro partido de Liga, xogamos e gañamos en Riotorto cun gol de penalti e no último minuto, como ten que ser pra que preste. Amigo ti non sabes da miña felicidade, descoñeces o meu segredo. Non me coñeces en absoluto, pero sentimos a nosa amizade por riba de tódalas cousas e así nos damos valor. Si que estabamos radiantes, si. Pero eu sentía o fin próximo, o camiño a devastación, a total destrucción. E díxencho. Isto vai acabar comigo. Ríchete coma sempre, sen gañas de facerme caso coma sempre, era máis importante o que me querias. Que outro ano máis por acó? e non vos aburrides ho? sodes ben cansinos carallo... eran as túas coñas. Eu tiña motivos para flasear pero ti non o sabías.

Comezou aquel día a miña tolura, non saberás nin de que che falo. Comecei a ter desconexións, ter lapsus, patinarme as neuronas. Quen ía crerme, fallábame o meu cerebro. Non, xa non son cordo desde aquela. Pero non podo explicarche porque me fundín na miseria. Sei simplemente que non son dono de min. Todo consiste en querer evadirme de min. Xa non quero estar neste corpo, nin sentir o que sinto. E lamento o que sinto, por que todo é malo. Porque aínda que é grande o que sinto, e tanto que é malo sentir tanto e fai tanto mal que todo é dor.

Xa sei o que me dirás "toma unha aspirina antes de que che falte ao respeto" e o martes, á primeira que te vaias pola banda vouche meter unha sachada que te vas cagar.

Despois voume ir e vou deixar todo, antes de que todo me deixe a min.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Aí vos queda todo

Todo a correr menos correr. Un afaise a todo e todo se volve a todo gas, a fume de carozo como se dice do Faro praló, que son menos castrapos.

Non se sabe como empeza todo, pode que nas sociedades actuais, supoñendo que haxa máis de unha, que se vai superpoñendo ás anteriores, que se van aliando ou alienando, cómprelles a urxencia vital de producir o ritmo que consume e a esixencia dos que levan as rendas é que a cadea sude profusamente na procura de obxetivos a inmediato prazo. Pode ser que este compendio de civilizacións ultrarrápidas institúan sistemas educativos que prioricen a intuición e non a reflexión, d'aí que engulamos dende cativos

coñecementos pra ser produtivos sobre todas as cousas; nunca pra adicarse á contemplación. Pregúntome acó, neste intre, que sería dos autodidactas que ata fai unhas décadas parecía que existían agora semella que xa non se leva o selfmademind;por certo tamén estes gárdanse moito, tratan de ocultarse, o home feito a si mesmo por obra e gracia do espírito santo, desque os mundanos tontos de capirote nos demos conta de que eran uns ladróns a gran escala, agora xa non lles mola chufarse.

Fora da divagación, voltando ao meollo, de todo sistema saen en serie uns velocísimos obreiros que asumen a premura e interiorizan ata o stress.E lévase a velocidade do traballo pra casa e despois todo se volve correr, xa te levantas ao galope, dúchaste correndo, desaiunas correndo, pasa pra traballar correndo, ata os atascos son a correr, traballas fostiao, voltas pra casa canso pero nin que viras o lobo, despois a comer correndo con ansia, a mexar correndo sen sacudila, dormir a sesta correndo, de dous minutos ou así, jiñar correndo (menos ao cuñao que lle leva días horas, contadas polo reló), chingar correndo, deitarse con tempo e soñar correndo. Enfermas dunha hora pra outra, e póñase vostede ben canto antes porque non hai camas e están outros vinte esperando por ela. Cando a xornada remata dase a peculiaridade de que despois de tanta crise, e desde que se acabaou a festa xa non existe a noite máis que pra xuventude da fóra, agora xa non somos "is different", somos runners. Dende a cuna ata o nicho.

Todo pra ter máis tempo libre. E que facemos co tempo libre ? buff, de todo, temos que aglutinar o maior número de afeccións e ter unha visión do mundo enormísima senón non somos naide por que a vida é curta e acábase pronto e senón chegamos a todo, que somos? Naide,claro. Tamén somos moi afeccionados a correr, eu o primeiro, que non o máis rápido, e que facemos cando corremos? Pois falamos, orrer se conoce da moito que falar. A min non, a min cánsame moito.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Whatshapp goal krill

	Hei, podiamos quedar deica unha hora tiñamos que poñernos no que quedamos o  outro día 12:04
E que me pillas como carallo, agora mesmo estou correndo 12:05
	Ostia, corres e guasapeas Crack 12:05
Non hai problema, hoxe igual non vou entrenar 12:06
	E logo por onde andas? 12:06
Estou no campo 12:07
	Pero iso é aburridisimo puto muermo 12:08
Cala trenco, non teño xeonllo ben, e o cespede está máis brando cos camiños 12:09
	Non estarás canso de campo? 12:10
Non che hai outra entorna, música a tope e dar zapatilla, pracer total 12:11
	Cada tolo coa sua idea...jjjjj 12:11
	Logo a noite por que non ves? 12:12
Traballo, estou de noite, quería cambiar pero non puiden 12:14

	Envexa... eu veño da oficina de desempleo tou ata ocarallo, vou ter que marchar deixar fútbol e todo, coller petate e pro Atlántico ou o Nórdico 12:16
Bueno ho, non te poñas así. alí polo menos hai krill. Non aparece nada logo? 12:17
	Que va, e o que hai para quitarche a pel unha pouca merda 12:18
Decía o Jema- Deus proveraá , cando todo pintaba mal 12:18
	Xa, hoxe non che hai maná, nin alfalfa só látigo pros borreguiños xota e xota pras chocas 12:20
Cona, ainda non é mediodía e xa tas antiglobalizao 12:22
	Si e dandoche a vara mentres corres se non fora o fútbol toleaba, menos mal que sempre nos quedará Boimorto 12:23
Ou Noia... 12:23
	Ou Santa Comba 12:23
Si home si, nos podemos yes we can 12:24
	Can codrilo 12:24
AgsjjJJJ, quedamos logo despois? 12:25
	Ok, se queres mellor despois de comer deixamolo pro café, agora ainda enredas entre que volves e tal... 12:25
Si mellor asi 12:26

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Recital

Foi un recital e punto. De ocasións e momentos memorables, tocaban dous artistas e detràs un equipo de ensoño, o mellor de cada cas. Por libre e en consonancia, fixeron as delicias dos afeizoados. Cada sútil arpexio na platea era coreado armonicamente en tribuna, que se entregaba en comuñon e o ente resultante, unha divina trinidade. Metafísica. A outra parte exclusiva xenialidade en estado puro. Se houbese que titular o espectàculo diriase: Único. O feito mesmo de que non se ía documentar convertía os alí presentes en testigos conscientes de presenzar aquela maxia irrepetible. Foi un deses intres nos que todo mundo ía a unha. Os presenciantes retroalimentàbanse da enerxía que emanaba cada unha das pezas, todo encaixaba con precisa solemnidade.
Cando todo rematou foi todo un tamén o rostro farto de desfrute. Como se non tivese lugar alén máis, como se nada máis importara, como senon tiver que xirar o sino a ningures nunca máis.

Pero non, coma se fose unha ensoñación, todo o que veu despois en nada se semellou a súa imaxe. Houbo que baixar, a lei da gravidade. De subir o éxtase a caer gravemente ó real, do divino o humán. Houbo que volver camiñar, e pelexar, e chorar. Cada quen colleu por seu carreiro, viviu de seu xeito, como tiña que ser, cadanseu trivialmente emulou máis ben mal aquel recital, todo pasou a ser un ritual. Puntos.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

A luz na cadeira

Hoxe en día mirando dende o vacío ó chan desde a cadeira de rodas, babexando sen remedio, sendo un vexetal con ningunha consciencia de si, apartado e esquencido coma agora mesmo neste rechuncho namentras o celador saborea un café só largo, menos insensible do que poda semellar e coma inmerso tamén na súa negrura. Só, así o deixou a vida. Nin sequera unha rutina. Só un manual de movementos forzados pra previr embolias e rozaduras.

O fútbol afeccionado non ten memoria. Non hai focos, nin Nodos, nin secuencias, nin reminiscencia, non hai cabos que atar e non se desatan luces de ningún modo.

El foi un ídolo no seu tempo, nos primeiros tempos do clube de fútbol. Provocou a paixón desatada, encheu o estadio alporizado, adorado case de xeito exacerbado, calquera dos seus xogadores mataría por él coma un soldado, tiraríase en barrena coma un kamikaze, gañounos na lama, levárono na alma dende o ano que levantou a Copa. Foi marcial, paternal e visceral . Agora excarcelado na cadeira semella non recordalo. Menos mal. .
Dende que foi deixando todo, abandonándose, foi cubríndose de paos vitais. A morte dos pais. Duras enfermidades, dous cancros duros e prolongados que o sumiron tamén unha terrible dor pra cal nunca estás entrenado.
Foi ela o único consolo, durante anos. Poder vela sobre as once case tódolos dias cando recollía o pedido do almacén de colmado. Anos sabendo que lle era inaccesible, desexanldo un roce. Ata que un día cando xa logo acariñaba xubilarse, ela lle insinuou:

-Bueno xa logo non terás que voltar traerme nada, vou pechar.

-Oh, ¿e iso?

Niso ,entraron uns clientes reclamando a atención dela.

-Maña, xa falamos. Asertoulle cun guiño de complicidade.

Entristeceuse súbitamente ata o infinito. Durante unhas horas, centos de posibilidades lle viñeron á cabeza, miles de días futuros, non imaxinou que ningún era del. Pero, con todo, non houbo un mañá. Esa noite producíuselle o derrame cerebral que o deixou postrado e olvidado. A coitelada da pena, do movemento e do pensamento.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Enlazando

Hilvanando o croquis da viaxe sae tren do museo contemplando o horror

E a difuminación da perspectiva o que nos leva a transformar os seguintes enlaces en pequenos pasos que nos permiten ir camiñando hacia diante sen poder desandar o andado.

Non reflexionamos ao mellor coherente e sanamente en cada decisión tomada. Só o tempo en perspectiva e cando afoga nos fai meditar en cada tramo avanzado, porque virou a mar salgada ou bogou a cancións do deserto.

Cando xa non hai palabras e o nudo do medo afala é cando se ensoñan tódalas resonancias que tal xiro do destino nos puido ter arrastrado ou alonxado. Cando non hai volta de folla. A esencia é a divagación na intrincada Ciencia dos universos paralelos, a máis infructuosa ciencia de tódolos estudos científicos, asentada sempre no pilar básico de que o único aserto empírico é que tódolos enlaces conducen a ninguna parte. A única ciencia na que cada experimento que tenta demostrar ou concluír algunha antítese é realmente doloroso.

Pola tarde naveguei, partin dun porto usb, estiven gogleando coa rosa dos ventos, coa pose dos tentos, de acó pr'alo, ata que collín unha boa onda, que me arrastrou por unha corrente subversiva, dun blog de xardín partín ata Pekín, onde non entrei por que loguei corredor da morte, debín buscar en inglés death runner, ou simplemente busco a Bolt, Usain Bolt. Voltei a pista coma un funambulista polas redes, e sin rede por certo. Descarguei música sin xeito, de moito suxeito, pouco predicado, algún éxito tiven por iso ainda bailo, catro pasos básicos si, movendo aínda a cabeza tamén.

Esta semana non errei, mantiven unha liña continuísta, nin un hábito modifiquei nin veredas extranas tanteei, estamos aínda no inverno, non quero que me colla máis o frío.

Este último ano volvín perder outros tantos amigos e unha persoa ben querida.

Cambios nimios uns, outros cambios bruscos e profundos coma gota fría. E que o tempo está tolo, tan tolo coma quen o fai tolear.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Bananas

Cerrou o taller, colleu a Triumph e saiu pitando, aínda tiña que pasar pola casa. Houbo choio pola tarde e tivo que recoller e curiosear e facer algo de limpeza e asearse un pouco. Inequivocamente tiña que acontecer que cando había entreno sempre era o día que máis traballo aparecía.

A noite non era apacible nin moito menos, de inverno do de acó, facía frío, chovía non seguido pero por veces sarabeaba. Por iso, e canso como estaba non era o que máis lle apetecía a perspectiva das dúas seguintes horas, pero sempre foi un deportista nato e nunca arredou polo tempo, ultimamente afogábao estar tan atarefado. Por riba a fin de semana habería derbi, tocaba extramotivarse, por sacrificio e correr coma nunca que non fora.

No traxecto a casa espeliuse, entre a velocidade e o frío xa cambiou o chip. Chegaba xa tarde, xa levarían os outros vinte minutos.

Pouco máis ía facer que coller a mochila e as chaves do Corsita, non tiña gañas de mollarse despois de acabar e ducharse. Pasou por diante da cociña, formigueáballe o estómago e colleu un plátano, mataba a fame e previña as maniotas. Non reparou en que cando tirou as pelas riba da mesa caeron pro piso.

Unha cousa levou á outra.

Mentres comía o plátano acordouse do Banana, o mellor xogador de fútbol que pasou polo pobo, aínda que non chegou a xogar no equipo, seu irmán Marcos si. Banana foi campión provincial estando no colexio e vestindo coma Brasil, despois non foi coñecido polo alcume senón polo seu nome de pía, Juanín, e acabaría xogando en Preferente e en Terceira co Lalín e en Segunda B, onde foi un dos bastións do CD Lugo, un portento físico e técnico; sempre lle lembrara a Diego Armando, o mesmo descomunal tren inferior, a mesma estatura e a idéntica xenialidade. Coñecérao por seu avó materno que era do Deza e tíñao levado o Manuel Anxo Cortizo. En diante sempre o seguiu por que o maravillaba velo moverse polo campo, coa súa elegancia controlando, manexando e desprazando o balón.

O entrenamento non foi especialmente duro por ser o primeiro da semana, tamén se tragou o máis fodido, foi verdade. Despois ducha e xa no pobo repor forzas con todos cunhas totilliñas de patacas, tragouse case de penal dous aquarius e máis repousado, un par de cervexas. Cando chegou á casa non tiña outra idea que meterse coma un tiro no sobre. Nin acendendeu a luz.

Unha cousa levou á outra.

Pasou e esvarou na cáscara do plátano, o golpe na cabeza contra unha beira nin se sabe de qué. Non acordou máis.

Estivo catro meses en coma e acordou un dez de maio sen máis, cunha fame negra:
-Que putisma gaña dun plátano, mi má.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Amateur

Que ten que acontecer pra que o fútbol te absorba de tal maneira, que ames o teu equipo de xeito tan profundo que amarías a unha parella, a unha nai, a un fillo. De maneira tan fonda que che se inscruste nas entrañas, que fai que te escagarrices desde o día antes do encontro, que votes a semana soñando co gol que nos salve a vida, en como o meterías ti se o primeiro balón que viche foi unha libra de chocolate, se sempre fuches un trenco, máis zopenco e menos listo ca Merlín.

Eso forma parte de querelo, desas pequenas cousas que fan que te derretas. Amateur ven do latín de amare. Os amateurs, somos os verdadeiros amantes do fútbol, quen te vai entender cando te namoras; naide alleo ao amante pode escudriñar a angustia desa paixón, naide corrompido polo que non é puro fútbol pode amalo con extrema ternura, co máis profundo cariño e sentido respecto. E entregarse a el sen reservas, non só coa superficialidade de quen só ve unha victoria.

É irrisorio emparapetarse detrás dun deses grandes clubes que só lles está permitido vencer hoxe e mañá e pasado e o mércores, e perder é traicionar a honra. É alí onde se permite que un resultado cuestione toda inversión. O verdadeiro amor mancillado polo diñeiro. Salvando as distancias cando se introduce na parella a hipoteca, o estado de benestar, xa é outra cousa: unha institución, lícita si pero é outra cousa, máis.. como diríamos? matrimonial, máis contractual economicamente falando. Si pode ser o que todos queren, o que todos aspiramos, e respiramos. Pero na búsqueda da pureza debe mimarse a orixe, o principio de toda relación, cando os ollos o din todo, só o máis sinxelo é auténtico.

Na sociedade actual de perspectivas desvirtuadas prima o éxito como telón de fondo, o fracaso non se comtempla e menos se desexa, de xeito que nos vemos incompletos se non damos a talla en cada faceta vital. O superhome esixente e intelixente perde. Algunha vez tiña que ser a primeira.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Ferdinand de Saussure

Con só estirar o brazo e tentar apreixalos coa man parece que estan aínda aí, os inagotables anos mozos, a morriñenta infanza, a gallopante madurez non tan lonxana. Con esta tenaz e fría choiva, agardando polo semáforo, todo semella tan vívido e leve como outro lado da rúa, nada recorda o duro asfalto que surca entrámbalas duas aceras. Claro signo do outono cando na mente empeza a subxacer a Semiótica do inverno.

A Ferdinand de Saussure, no seu único ano como xogador universitario do que hoxe viría a ser o RB Leipzig (Rasen Ballsport ou Red Bull, vai ti saber que metáfora intrincada e rebuscada quixeron vender detras desa erre be) véuselle o mundo encima cando o míster August Leskien, despois de dar a lista de convocados e ver que tanto o bigardo 9 Frédéric, tocaio de seu pai, coma o espelido extremo dereito do equipo o xenebrés Bally (ao seu tempo pai do que casualmente seria o alumno máis avantaxado de Saussure, Charles), non ían xogar o domingo seguinte por estar mancados. August, á súa vez non era tan só un apaixoado futboleiro de finais do século XIX, era o mentor neogramático de Ferdinand. Logo de dar a lista sinalou a este último co índice destro partindo do seu poblado moustache: -Ti farás de nove. Ferdinand, que habitualmente xogaba de 5, medio centro defensivo da época, duro e puro, non pasaba do medio campo p'arriba, non viu os signos e non se contivo, e aínda que pensou que susurraba espetou con claridade meridiana: - Buah, se gañamos vai ser de puto miragre. August Leskien era un temible e lexendario carácter, nas aulas e sobre o verde tapete. E voltou sinalar a Saussure, esta vez co índice da man esquerda: -Vostede acábame de desestructurar, comigo non voltará xogar máis. Así foi. Ferdinand abandonou o fútbol, sentiu o batacazo do duro asfalto, abandonou o plácido verán da adolescencia e de golpe colleu a senda que lle deu significado, e tamén significante. A lingua e a fala.

O resto da historia é ben coñecida: Ferdinand rematou os seus estudos de sánscrito e como lingüista acabou enfrontándose e traizoando a seu mestre August, e sentando as bases da lingüística estructural.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Cando ti non esteas

         Cando ti non esteas probablemente escoite "In this shirt" unha e outra vez e me escorran as bágoas a fío entre os sucos dos miolos. Diríasme un día que con ninguén te entenderías igual nin dentro nin fóra do campo, nin dous amantes terían tal entendemento para que con leves miradas trazaran liñas de pase e con ausencia visual, a intuición dunha internada mortal de necesidade. Por iso é verdade que con esta camiseta podería sentir a túa presenza un anaco máis. E lembrarei que "well i wonder" de Meat is murder dos Smith foi a primeira canción que xuntos tarareamos daquel primeiro de cantos álbumes teremos intercambiado. Non é casual tampouco que sexa a portada daquel disco esa imaxe que se me ven: dous soldados atiburrados de chaquetas metálicas baixo a incesante choiva, coa ameaza de Damocles, co enemigo enfronte, compañeiros de armas guns for hands, co rival por batir. E vóltame á cabeza a xogada, pásasma no medio, douche continuidade co calcañar e non a pensas, dende corenta e cinco metros deixándoa correr un palmo golpéala co exterior da zurda, a que menos usabas pero que xenio tiña. Eu quédome atrás e podo ver a traxectoria que describe o balón, unha parábola sen igual que parece que se vai fóra dous ou tres metros e vai cerrándose, cerrándose, cada vez máis a cámara lenta pra entrar por toda a escadra co porteiro voando pra non dar chegado.
         Cando ti non esteas custará chegar ao fin dos días, non todos temos a tua visión do xogo, nin podemos ser sempre boas persoas. Cando che fixeron aquela durísima entrada onde libraches o xeonllo de miragre e te levantas -Pero como me entras así cona, que me podes facer moito dano carallo- nun ton e co teu sorriso devastador que impón tanto que che acaba implorando o perdón máis arrepentido que puiden presenciar nunca.

      Cando ti non esteas faranse moi costa arriba as carreiras porque non teremos o teu alento e aínda que sabemos que temos que chegar ao final ímonos perder no monte do olvido. Eses montes que tan ben coñecías, que tanto te facían disfrutar, ese río que vai dar ao mar que tantas veces adoitabas cruzar. Se cabe de noite nadar, coa lua, chea de que, alí toda pendurada. Haberá días que non darei un paso máis e non intentarei dubidar da túa ausencia, imitando un dos teus regates secos que te deixaban sentado, sen capacidade de reposta.

        Sempre fuche un alien divino neno, e así ten que seguir sendo aínda que ti non esteas.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Os números

- A ver ho, non será tan difícil? Ten que ver co que rodea todo isto, traballo, esforzo, superación, amizade, compañerismo,entrega, lealdade.... Ese é o punto de partida...

- Pois aí é nada meu, non dis ti pouca cousa. E partindo dises ingredientes que cociñas?

- A isto faltáballe unha volta de torca, tiña imaxes, unha banda sonora, doses de realidade en crónicas pero vese moi monográfico, se queres individualista, un pouco alleo a ficción por un lado e dándolle o cú ao social por outro.

- Entón ?

- A idea era promover unha obra senlleir , un traballo colectivo, a participación, un grafitti, un puzzle coral pero todo elo en negro sobre branco. Eu que sei... pseudoliteratura, prensa, ensaio, contos, relato breve ou minúsculo etece..., e todo aberto á toda a nosa xente ou noso mundiño, que seguro ten cousas que decir.

- Coma un modesto Número Cero do Eco

- Que va home, tanparantan... esas son palabras maiores. Unha cousa máis... máis vanal, ho, intrancendente, pero ao mellor máis divertida.

- E nós de Gran Hermano? Coma o home do mazo?

- Non tío, nós cortar e pegar e como moito coordinar.

- Non sei non o vexo, sin marcar unha pautas, unhas directrices? O mellor con outra cervexa....

- Será por birras. Ponnos acó outras dúas e uns pincholos, se tes a ben. Nada, o das pautas é pra valorar. Pero mira, falando de graffitis... estes dias aparece na prensa Carballo, que nós ven como anel o dedo (sen Santo pero ben tallaos carballos coma nós), ben, nunha medida pra paliar o feísmo urbanístico convocan un concurso, no que prestan fachadas de edificios con deterioro a disposición de artistas urbáns pra creacións libres. Directrices puxéronlles poucas, pero bueno eran profesionais, e debían ter unha obra contrastada, e os contidos deses lenzos urbáns poderían incluso dar cabida ata crítica social.O resultado é deslumbrante, abraiante.

- Voute pillando, pero aí medios seguro que puxeron a sua disposición...

- E ti que necesitas? Nada. Que che manden material o correo do perfil e ti ofreces este enorme espacio en branco na nube. Se ves que vale pra publicar falo e senón non. A única condición pra darlle unha uniformidade e inspiración: que encaixe co título da páxina. Valeche ? Antes falache de Eco, aquí penso que encaixaria máis un" De que falo cando falo de correr".

- E se.....? por un lado creas dous espacios, un que encaixe con ese título, e outro libre coma nun libro de relatos breves, así ao mesmo autor daslle dúas posibilidades, e ti tes por un lado unha uniformidade coa disciplina do entrenamiento e por outro daslle pasto a creación, a xenialidade individual, é dicer o fútbol total.

- Oe, pois tamén vale, así sexa.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Capítulo 2

Custa saír da dor si. Pero despois foi fácil, foi unha guerra de cariño. Foi un saír a un camiño descoñecido, pero non distinto a outros c amiños. E dáste conta que levas aprendido cousas que che amosan cada pequeno truco pra tomar e elixir as opcións que precisas. E miras e remiras pros entrenos e sabes que só hai un camiño: turrar, adestrar, cacholear pra saír pra diante. Isto non o aprendin nin na miña testa. Adestreino dos meus nenos que me levan ensinado tanto. Desde o seu cariño ata como saír dunha lesión tras outra, de pórse unha braga polar, un día de frío que non se para, ata con febre, pra votar a merda pra fora. De traballar por unha paixón única que os fai manter vivos, unha paixón que se resume na vida mesma: hai que vivila, é o que tes.

Desgraciadamente non disfrutei do fútbol como houbese desexado. Tan só un tempo a postre minúsculo divertinme, xogaba como sabía ou podía, competía, disfrutaba de cada amigo, de cada entreno, de cada experiencia, de cada viaxe, de cada segundo de encontro. Foron tres anos plenos pode mais, pode menos. Logo os problemas de espalda, dificultades respiratorias, a desmotivación por xogar menos, a universidade, funme decrendedo e medrando doutro vagar, funme descrendo en min, alargando noutro lar, fun minguando na esencia básica de ter fe no traballo constante. Abandoneime, deixeino. Xurdiu outra vida. Lamenteino e lamento trinta anos despois abandonar o fútbol. Aínda ten pouso de tristura, darlle patadas ao ar desde o sofá, tentei reconciliarme e ás venadas deume por tentar probar coa achicoria do esferérico, cos capuchinos do balón de café, co fútbol 7, co futsal... polas pistas aguantei ata os cuarenta e cinco, non estivo mal tentalo pero nada sería semellante.

Si me deu a revancha do fútbol propoñéndome velar pola historia do meu equipiño. De obsesionarme con el ata o punto de sentilo como un sinvivir. De comerme os nervios cada segundo da miña vida. De adestrar o corazón a golpes con cada sufrimento de cada un dos meus pequenos, deses novos filliños adoptivos que fun vendo medrar, que sen ser un verdadeiro pai quíxennos como tal, preocupándome de cada unha das suas bágoas de emoción, de dor, dunha derrota, dunha lesión, de traxectorias truncadas. Desvivíndome porque puidesen disfrutar ano tras ano da súa paixón, a pesares dos erros de xestión, dos da burocracia, do frío ou do calor extenuante, de pelexar por cada centavo pra cada ficha, pra gasoil, pra linimento, pro cal, ou pra un bocadillo deses que de verdade prestan.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Capítulo I

     Hoxe chegounos a redacción o pior relato posible pra facernos entender que pra querer turrar o primeiro no entreno, teste que esquencer de toda a beleza que emana do deporte. De esquecerte dos golazos, da plasticidade de cada imaxe dunha pugna entre dous rivais dun salto maiúsculo na disputa dun balón aéreo. Iso non o podes valorar pra cando queres porte en forma, pra dar o máximo de ti cando a situación cho vai esixir. Cando a vida te vai por ao límite. E só vas a estar cara a cara, face to face, coa toda súa crudeza.O relato é duro, pero habelos hainos moito piores, seguro segurísimo: a morte dun meniño nunha plaia de Siria, ou polas míseras mans dun descerebrado violador, a fame no mundo, a loita contra o Alzheimer, a ineptitude burocrática por mellorar e paliar problemas que afectan á subsistencia do día a día de miles de persoas que non poden chegar a pagar míseros recibos, e deben pelexar por que lles sexa dispensado un salvador ventolín. Iso si... a corruptela do poder impasible preocupada exclusivamente por non perder a súa verborrea impoluta, e uns escanos que deben ser a hostia de cómodos.

     Todo xurdiu asi pola tós. Decíanos o inesquecible doutor Doel, a tós hai que tosela. Xa non quedan médicos como os de antes, era sanador só o seu carisma. Chegaba xunto de miña avoa Herminia, e espetáballe: "Herminia aínda non morreche carallo" e miña avoa por moi maliña que estivera poñíase mellor ipso facto.

     O caso é que se aglutinou todo. O mundo máis menos plácido que mantiña, despois do outono tornou nuns olliños cargados de tristeza, de mediño, lamentarei non terlle preguntado: “Papá que te entristece?” Quizais soubera xa eu mesmo unha resposta que en realidade non queres oír.

     Chegou logo un maldito inverno, que este ano si que veu como tiña que vir, marcando os tempos. Frío, auga, en xaneiro neve, en febreiro frio, en marzo marzea, en abril augas mil, en maio maiea. E no fútbol... ata ben cargado de lesións, de emocións, de opinións, cando menos se precisan precisamente, todo o necesario nos equipiños pobres de planteis xustos, de ideas xustas e cartos inxustos.

     E xusto canto semella que non eres xa a máis guapa, nin a popular do colexio, e as mellores amizades te deixan un pouco de lao, porque esqueciche un saúdo no café, se cadra por que estabas pensando en ir pasala ITV. Manda carallo mañá xa cho pagarei, e chega mañá e espeta secamente xa esta paga: marcho que teño que marchar. Bueno logo, empezan saúdos dos secos, coma os figos, hai fibra pero pouco sabor. Así a vida vaise enmarañando. Ti sen sabelo, nin te enteras.

     E logo por fín volta falar da tós. Esta tós foi doutra, viña metastizada. Naide contaba con ela. Nin co demais. O meu mes de febreiro, o do meu dia 10 de Maradona, Messi e Pelé, e porque non dicilo ese que é o meu mellor 10: Marquiños, que nun arranque de xenio un día llo cedeu pra sempre ao Jacobo, outro dez de moito carallo. Veu febreiro arrasándome, asolagándonos. Chegou cebándose na cadera de miña nai, minando a meu pai, cun catarriño pagándolle ingratamente tanto esforzo que facía por non despegarse dela. Por fin chegou un aparente e grato día da volta a casa. Agás que ese día tiña que ir despedir pra sempre a un vello e querido amigo Isidro Novo, que prematuramente e por enfermidade nos deixaba pra sempre, de mala gaña seguro. Tempos de Isidro, tempos universitarios daquela radio Clavi, parrafadas nos viños, a súa conversa sempre grata, amable e vozarrón arrebatador... Foi venres o día que tamén mandaban pra casa a miña naiciña, e xa non puiden ir sequera ó ultimo recital de Isidro. Ao día seguinte foi sábado e meu pai apareceu mortiño na cama, inesperadamente, cruelmente, só co pequeno alivio de que ó mellor apenas sufriu. Pouco consolo. E nisto vén o luns, o día máis frio do inverno, o día do seu enterro, dia tamén de acudir a unha inenudible e decisiva cita co neumólogo... E así me deron a nova: cancro de colon. Non hubo tempo a asimilar nada, só queria voltar xunto de meu pai, por última vez.

     Así acabou ou quixen que acabara todo aquel desastre. Esa noite miña mente empezou a adestrar...

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)