Quen é quen?

Quen é quen? Breve reseña biográfica das persoas colaboradoras deste blog


(homenaxe)

O 29 de xuño de 2019, en Burela, no campo da Marosa tivo lugar o I All Star Futbolinlugo. Nesta festa do fútbol lucense, con distintas actividades conmemorativas -entre elas un partido feminino e outro masculino, con combinados de xogadoras e xogadores da provincia-, tamén houbo tempo para rendir homenaxe a Canti.

31/10/18

Heroe

Unha heroína é aquela muller que deixou o cabalo polo amor ao seu fillo, e con el en brazos sen a axuda de naide, sácao adiante na vida traballando a media xornada, catorce horas fóra da casa por un mísero salario tragando merda e saliva, limpando escaleiras. Un heroe, aquel rapaz que atropelou na bici, mentres adestraba os seus cento cincuenta quilómetros diarios, alguén despistado que nin percibiu a sáa presenza ou un desalmado que se deu á fuga e o deixou tirado na cuneta durante varias horas con gravísimos danos na sua columna vertebral, e, arrepoñéndose aos nefastos pronósticos e durante anos de extenuante rehabilitación física e psíquica enderezou a sua vida: porse de pé e andar pasiño a pasiño. Un heroe é aquel que recibiu unha malleira por defender un cativo ao que uns matóns lle quixeron sacar o seu bocadillo diante da porta do instituto.

O valor non se adestra, son as situacións límite as que te poñen a proba. Lembro a Mark Ruffalo fronte a Joaquin Phoenix, un pai desesperado e atormentado pola morte de seu fillo nun accidente fortuito no que Ruffalo precisamente se daba a fuga e vivía o inferno do remordemento. Considerei o heroísmo deste non polo desquiciamento posterior que provocou o medo, non tampouco pola súa amargura vital, non por saber que a súa saída era entregarse á pasma e a condena, e contarllo ao seu propio fillo, non tampouco por compartir a mesma dor que Phoenix de quen era avogado, e que durante a maior parte da historia de Reservation Road o tiña enganado. Considerei o seu heroísmo por cavilar no suicidio como compensación, considereino por arroxar a arma coa que Phoenix o quería axustizar, e coa que el se plantexou despois guindarse a lagoa en calma. Finalmente afrontaba o seu sino na cadea como mal menor.
Os camiños desta vida de deus son un sendeus de inexcrutables. Todos nalgún intre somos heroes afrontando a nosa dor, o noso desamor, os nosos medos, os nosos pecados máis inconfesables, os nosos erros, o noso amor frustado; tardando máis ou menos, impoñéndonos unha vida errática como cárcere, unha pena de por vida como castigo, esa é a xustiza que a nosa propia divinidade nos impón as persoas que manteñen vivos os escrúpulos. O calvario dos desatinos, do destino é iso o que pensan os que coidan que a vida dos demáis é preciosa e non ten prezo. Pero nada ten valor xa. O tempo non ten valor, é bastante cobarde.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)


10/10/18

Esa man, irmán


Durante máis dun lustro odiei o fútbol a rabear. Odieino coma quen non quere entender nada, facíame dano como mo fixo todo o punzante nos ollos durante toda a infancia. Unha grima superior a todolos desexos. Concentrados estes en toda a xuventude en calquer peregrino suspiro que arrecendese a primavera viral, a convulsión sensual, a calambre rítmico, a dolor alleo, a perfume cósmico, a himnos luminosos, a deja vú extremo, a licor de melocotón con melocotón e fume de cenorias, a ti, a quen sabe e se sabe cristalino.
A esencia do deporte é o autoservicio, fonte de saude inagotable. Se non acontece desfrutalo pode ser ata daniño pro cerebro. Supoño que padecín a cara máis amarga. E medrou en min un sentimento de receo e quebro, xa está. A vida é máis que o fútbol, e debe anteporse sempre. Segundo é verdade que ninguén é mellor que todos xuntos, tamén é certo que o xenio é unico e hai que deixalo.
Volvínme enganchar, maiormente coma sofridor e o detonante foi meu irmán. Nisto o sangue tira moito, pra comprobalo só hai que velo forofismo dos pais polas suas infantís creaturas, os ultras máis radicais son eles. Non foi de todo a vea paternalista a causa de que a cegueira ensaiase sobre min un desparrame de balompé. Meu irmán non era un xogador excepcional, nin sequera de lustre. Pero era dese clase de tipos que emocionaban. Sobráballe paixón e contaxiábaa. Non destacou enormemente no fútbol, pero despois das lesións ao seu xeito triunfou, pois foi coma unha lapa que encendeu máis dun lume. A sua perseverancia como ser humano conquistou almas pra causa.
Coma na vida os máis listos son os que máis deslumbran e os que máis se soen admirar. Eu prefiro enaltecer a vontade dentro dos valores humanos, pois ata foneticamente está máis cerca da bondade. Ai daqueles "vontadosos " que tiran dos carros, que engrandecen o que queda do día e se deixan a pel na vida alén tamén do fútbol.
Quen non pode ver irmáns no fútbol, non é futbolista. Eles son os que o dan todo por ti, os que loitan e sofren por ti, que choran e se emocionan contigo, e que se preocupan as máis das veces en silencio, sin que ti os vexas.
Como a vida é folosina e dura haberá outras viraduras, non se sabe cando, nin por qué, simplemente porque é furafollas como ela soa. Co teu consolo e a túa man sempre renacerei, irmán.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)