Cando ti non esteas

         Cando ti non esteas probablemente escoite "In this shirt" unha e outra vez e me escorran as bágoas a fío entre os sucos dos miolos. Diríasme un día que con ninguén te entenderías igual nin dentro nin fóra do campo, nin dous amantes terían tal entendemento para que con leves miradas trazaran liñas de pase e con ausencia visual, a intuición dunha internada mortal de necesidade. Por iso é verdade que con esta camiseta podería sentir a túa presenza un anaco máis. E lembrarei que "well i wonder" de Meat is murder dos Smith foi a primeira canción que xuntos tarareamos daquel primeiro de cantos álbumes teremos intercambiado. Non é casual tampouco que sexa a portada daquel disco esa imaxe que se me ven: dous soldados atiburrados de chaquetas metálicas baixo a incesante choiva, coa ameaza de Damocles, co enemigo enfronte, compañeiros de armas guns for hands, co rival por batir. E vóltame á cabeza a xogada, pásasma no medio, douche continuidade co calcañar e non a pensas, dende corenta e cinco metros deixándoa correr un palmo golpéala co exterior da zurda, a que menos usabas pero que xenio tiña. Eu quédome atrás e podo ver a traxectoria que describe o balón, unha parábola sen igual que parece que se vai fóra dous ou tres metros e vai cerrándose, cerrándose, cada vez máis a cámara lenta pra entrar por toda a escadra co porteiro voando pra non dar chegado.
         Cando ti non esteas custará chegar ao fin dos días, non todos temos a tua visión do xogo, nin podemos ser sempre boas persoas. Cando che fixeron aquela durísima entrada onde libraches o xeonllo de miragre e te levantas -Pero como me entras así cona, que me podes facer moito dano carallo- nun ton e co teu sorriso devastador que impón tanto que che acaba implorando o perdón máis arrepentido que puiden presenciar nunca.

      Cando ti non esteas faranse moi costa arriba as carreiras porque non teremos o teu alento e aínda que sabemos que temos que chegar ao final ímonos perder no monte do olvido. Eses montes que tan ben coñecías, que tanto te facían disfrutar, ese río que vai dar ao mar que tantas veces adoitabas cruzar. Se cabe de noite nadar, coa lua, chea de que, alí toda pendurada. Haberá días que non darei un paso máis e non intentarei dubidar da túa ausencia, imitando un dos teus regates secos que te deixaban sentado, sen capacidade de reposta.

        Sempre fuche un alien divino neno, e así ten que seguir sendo aínda que ti non esteas.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Os números

- A ver ho, non será tan difícil? Ten que ver co que rodea todo isto, traballo, esforzo, superación, amizade, compañerismo,entrega, lealdade.... Ese é o punto de partida...

- Pois aí é nada meu, non dis ti pouca cousa. E partindo dises ingredientes que cociñas?

- A isto faltáballe unha volta de torca, tiña imaxes, unha banda sonora, doses de realidade en crónicas pero vese moi monográfico, se queres individualista, un pouco alleo a ficción por un lado e dándolle o cú ao social por outro.

- Entón ?

- A idea era promover unha obra senlleir , un traballo colectivo, a participación, un grafitti, un puzzle coral pero todo elo en negro sobre branco. Eu que sei... pseudoliteratura, prensa, ensaio, contos, relato breve ou minúsculo etece..., e todo aberto á toda a nosa xente ou noso mundiño, que seguro ten cousas que decir.

- Coma un modesto Número Cero do Eco

- Que va home, tanparantan... esas son palabras maiores. Unha cousa máis... máis vanal, ho, intrancendente, pero ao mellor máis divertida.

- E nós de Gran Hermano? Coma o home do mazo?

- Non tío, nós cortar e pegar e como moito coordinar.

- Non sei non o vexo, sin marcar unha pautas, unhas directrices? O mellor con outra cervexa....

- Será por birras. Ponnos acó outras dúas e uns pincholos, se tes a ben. Nada, o das pautas é pra valorar. Pero mira, falando de graffitis... estes dias aparece na prensa Carballo, que nós ven como anel o dedo (sen Santo pero ben tallaos carballos coma nós), ben, nunha medida pra paliar o feísmo urbanístico convocan un concurso, no que prestan fachadas de edificios con deterioro a disposición de artistas urbáns pra creacións libres. Directrices puxéronlles poucas, pero bueno eran profesionais, e debían ter unha obra contrastada, e os contidos deses lenzos urbáns poderían incluso dar cabida ata crítica social.O resultado é deslumbrante, abraiante.

- Voute pillando, pero aí medios seguro que puxeron a sua disposición...

- E ti que necesitas? Nada. Que che manden material o correo do perfil e ti ofreces este enorme espacio en branco na nube. Se ves que vale pra publicar falo e senón non. A única condición pra darlle unha uniformidade e inspiración: que encaixe co título da páxina. Valeche ? Antes falache de Eco, aquí penso que encaixaria máis un" De que falo cando falo de correr".

- E se.....? por un lado creas dous espacios, un que encaixe con ese título, e outro libre coma nun libro de relatos breves, así ao mesmo autor daslle dúas posibilidades, e ti tes por un lado unha uniformidade coa disciplina do entrenamiento e por outro daslle pasto a creación, a xenialidade individual, é dicer o fútbol total.

- Oe, pois tamén vale, así sexa.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Capítulo 2

Custa saír da dor si. Pero despois foi fácil, foi unha guerra de cariño. Foi un saír a un camiño descoñecido, pero non distinto a outros c amiños. E dáste conta que levas aprendido cousas que che amosan cada pequeno truco pra tomar e elixir as opcións que precisas. E miras e remiras pros entrenos e sabes que só hai un camiño: turrar, adestrar, cacholear pra saír pra diante. Isto non o aprendin nin na miña testa. Adestreino dos meus nenos que me levan ensinado tanto. Desde o seu cariño ata como saír dunha lesión tras outra, de pórse unha braga polar, un día de frío que non se para, ata con febre, pra votar a merda pra fora. De traballar por unha paixón única que os fai manter vivos, unha paixón que se resume na vida mesma: hai que vivila, é o que tes.

Desgraciadamente non disfrutei do fútbol como houbese desexado. Tan só un tempo a postre minúsculo divertinme, xogaba como sabía ou podía, competía, disfrutaba de cada amigo, de cada entreno, de cada experiencia, de cada viaxe, de cada segundo de encontro. Foron tres anos plenos pode mais, pode menos. Logo os problemas de espalda, dificultades respiratorias, a desmotivación por xogar menos, a universidade, funme decrendedo e medrando doutro vagar, funme descrendo en min, alargando noutro lar, fun minguando na esencia básica de ter fe no traballo constante. Abandoneime, deixeino. Xurdiu outra vida. Lamenteino e lamento trinta anos despois abandonar o fútbol. Aínda ten pouso de tristura, darlle patadas ao ar desde o sofá, tentei reconciliarme e ás venadas deume por tentar probar coa achicoria do esferérico, cos capuchinos do balón de café, co fútbol 7, co futsal... polas pistas aguantei ata os cuarenta e cinco, non estivo mal tentalo pero nada sería semellante.

Si me deu a revancha do fútbol propoñéndome velar pola historia do meu equipiño. De obsesionarme con el ata o punto de sentilo como un sinvivir. De comerme os nervios cada segundo da miña vida. De adestrar o corazón a golpes con cada sufrimento de cada un dos meus pequenos, deses novos filliños adoptivos que fun vendo medrar, que sen ser un verdadeiro pai quíxennos como tal, preocupándome de cada unha das suas bágoas de emoción, de dor, dunha derrota, dunha lesión, de traxectorias truncadas. Desvivíndome porque puidesen disfrutar ano tras ano da súa paixón, a pesares dos erros de xestión, dos da burocracia, do frío ou do calor extenuante, de pelexar por cada centavo pra cada ficha, pra gasoil, pra linimento, pro cal, ou pra un bocadillo deses que de verdade prestan.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Capítulo I

     Hoxe chegounos a redacción o pior relato posible pra facernos entender que pra querer turrar o primeiro no entreno, teste que esquencer de toda a beleza que emana do deporte. De esquecerte dos golazos, da plasticidade de cada imaxe dunha pugna entre dous rivais dun salto maiúsculo na disputa dun balón aéreo. Iso non o podes valorar pra cando queres porte en forma, pra dar o máximo de ti cando a situación cho vai esixir. Cando a vida te vai por ao límite. E só vas a estar cara a cara, face to face, coa toda súa crudeza.O relato é duro, pero habelos hainos moito piores, seguro segurísimo: a morte dun meniño nunha plaia de Siria, ou polas míseras mans dun descerebrado violador, a fame no mundo, a loita contra o Alzheimer, a ineptitude burocrática por mellorar e paliar problemas que afectan á subsistencia do día a día de miles de persoas que non poden chegar a pagar míseros recibos, e deben pelexar por que lles sexa dispensado un salvador ventolín. Iso si... a corruptela do poder impasible preocupada exclusivamente por non perder a súa verborrea impoluta, e uns escanos que deben ser a hostia de cómodos.

     Todo xurdiu asi pola tós. Decíanos o inesquecible doutor Doel, a tós hai que tosela. Xa non quedan médicos como os de antes, era sanador só o seu carisma. Chegaba xunto de miña avoa Herminia, e espetáballe: "Herminia aínda non morreche carallo" e miña avoa por moi maliña que estivera poñíase mellor ipso facto.

     O caso é que se aglutinou todo. O mundo máis menos plácido que mantiña, despois do outono tornou nuns olliños cargados de tristeza, de mediño, lamentarei non terlle preguntado: “Papá que te entristece?” Quizais soubera xa eu mesmo unha resposta que en realidade non queres oír.

     Chegou logo un maldito inverno, que este ano si que veu como tiña que vir, marcando os tempos. Frío, auga, en xaneiro neve, en febreiro frio, en marzo marzea, en abril augas mil, en maio maiea. E no fútbol... ata ben cargado de lesións, de emocións, de opinións, cando menos se precisan precisamente, todo o necesario nos equipiños pobres de planteis xustos, de ideas xustas e cartos inxustos.

     E xusto canto semella que non eres xa a máis guapa, nin a popular do colexio, e as mellores amizades te deixan un pouco de lao, porque esqueciche un saúdo no café, se cadra por que estabas pensando en ir pasala ITV. Manda carallo mañá xa cho pagarei, e chega mañá e espeta secamente xa esta paga: marcho que teño que marchar. Bueno logo, empezan saúdos dos secos, coma os figos, hai fibra pero pouco sabor. Así a vida vaise enmarañando. Ti sen sabelo, nin te enteras.

     E logo por fín volta falar da tós. Esta tós foi doutra, viña metastizada. Naide contaba con ela. Nin co demais. O meu mes de febreiro, o do meu dia 10 de Maradona, Messi e Pelé, e porque non dicilo ese que é o meu mellor 10: Marquiños, que nun arranque de xenio un día llo cedeu pra sempre ao Jacobo, outro dez de moito carallo. Veu febreiro arrasándome, asolagándonos. Chegou cebándose na cadera de miña nai, minando a meu pai, cun catarriño pagándolle ingratamente tanto esforzo que facía por non despegarse dela. Por fin chegou un aparente e grato día da volta a casa. Agás que ese día tiña que ir despedir pra sempre a un vello e querido amigo Isidro Novo, que prematuramente e por enfermidade nos deixaba pra sempre, de mala gaña seguro. Tempos de Isidro, tempos universitarios daquela radio Clavi, parrafadas nos viños, a súa conversa sempre grata, amable e vozarrón arrebatador... Foi venres o día que tamén mandaban pra casa a miña naiciña, e xa non puiden ir sequera ó ultimo recital de Isidro. Ao día seguinte foi sábado e meu pai apareceu mortiño na cama, inesperadamente, cruelmente, só co pequeno alivio de que ó mellor apenas sufriu. Pouco consolo. E nisto vén o luns, o día máis frio do inverno, o día do seu enterro, dia tamén de acudir a unha inenudible e decisiva cita co neumólogo... E así me deron a nova: cancro de colon. Non hubo tempo a asimilar nada, só queria voltar xunto de meu pai, por última vez.

     Así acabou ou quixen que acabara todo aquel desastre. Esa noite miña mente empezou a adestrar...

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

            "O home non ten unha soa e única vida, senón moitas, enlazadas unhas con outras, e esa é a causa da súa desgracia ". Chateaubriand.

I

Este vai ser o noso obxetivo, así volo queremos comunicar, sinxelamente: querémosvos facer copartícipes dunha serie de relatos englobados baixo este título máis menos suxerente ou afortunado, ero que queremos nos ensine a seguir progresando adecuadamente no fronte común de tentar ser e estar en forma fisica e psiquicamente, e prepararnos pra afrontar o duro inverno da vida, o apagarse lentamente as vidiñas dos pobos dos que procedemos, pra ir perdendendo as nosas raíces, sin querelo nin pretendelo, porque a vida te vai encamiñando pra ben pra mal, por outros carreiros por donde correr. Imos deixarvos este espacio pra vós, pra que nos contedes, anonimamente, se o credes convinte ou non se vos presta deixar a vosa pegada persoal, deixaremos o voso nome, co voso relato. Contádenos iso si o que vos saia da alma, e que xire o redor dese entreno, esa preparación que a vida vos esixe.

II

Tiñamos aí un amigo que veu adestrar durante unha boa temporada co Taboada CF, non chegou a xogar porque dicía que lle daba vergonza, porque se tiña por trenco, realmente era pasable como xogador, non tería sido unha estrela, pero defendíase e gambeteaba con xenio. Era se cadra fraco non de espíritu, pero si de vontade futbolística e non houbo xeito de engordarlla. Despois de adestrar víamolo ás veces garabatear co smartphone, explicaba que sentía metáforas co balón nos pés. Igual de reservado era pra contar máis a este respecto. O seu misterio condenaba á nosa curiosidade. A forza de insistir e comerlle o tarro, unha noite foi invitado a unha das ceas do club; fartos e xa chispotes, alí nun recuncho, dous ou tres comezamos a falar con él, de aquilo e do de máis aló, da eterna disputa que rodeou o Taboada CF: guerreiristas vs ramonistas; daquela época gloriosa na que coincidiron os dous no Taboada e con dezasete anos ámbolos dous, aínda xuvenís, lle deron a última Copa ao Taboada contra a Comercial na Ribela naquel épico 4-4 resolto nos penaltis, e logo durante o ano seguinte maravillando entre os dous co seu fútbol alieníxena, abrindo entre a afección a polémica de cal era mellor dos dous, elevándose o debate ata ser cuestión case de estado. Foi un auténtico pracer revivir todo aquilo narrado pola súa voz agradable e verbo fácil. Contra o final da velada apretámolo pra que soltara aquel gardado segredo que escondía no seu iphone, non quería e non quería, ata pórselle as matulas coma tomates, pero cedeu... sacou de móbil e comezounos a ler facendónos unha escolma ata abraiarnos ao Poyán, ao Jacobo e máis a min.

     -Iso tes que meterllo no blog
     -Ostia si, sería a reostia...
     -Boh, sacade daí ho.
     -Veña home, que iso ten flow, dixo o Jaco.
     -Atrás ou non velas outras, respostaba el.
     -Que si loriño, que todo canto contas é futbol e colegueo, nada de postureo, mólalle a Cristo

Media hora máis tarde todo era redundante, volvémonos plastas de todo ata que voltou ceder:
      -Pesaos sodes carallo, maña mandóvolos en pdf.

Recibímolos no correo do clube cunha nota que decía: "Eu era guerreirista, a cegas. Os resultados estan aí. Ramón era solidario, humilde, todo talento tamén, era un creador nato. Xa sei que vos erades ramonistas, pero Guerreiro xoga con 40 tacos, e Ramón parou os 18. Quen houbera sido mellor? quen o sabe? Si que tería gañado o Taboada de telos aos dous, de Preferente p'arriba. Seria como ter Messi e Cristiano no mesmo equipo.
Non volvemos ver este pequecho, marchou estudar a Santiago como Ramón, e de ningún dos dous voltamos a saber case nada, paréceme que estaba facendo Medicina segundo dixo o Manolo da Concha. Pra nosa memoria colectiva resultan ser tan necesarios como inesquecibles os seu breves relatos.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Ía esperar o dia o meu cumpreanos, nacín un 10 de febreiro de 1967. Era pra ser un cumpre calquera pero quería facelo especial, non pra que se convirtir nun evento global, nin que realce a controversia da universalidade das redes sociais que pretenden convertirnos en entes únicos e iguais a par. É un cumpre no que non tiña nada bo que celebrar, máis ben ao contrrario: cousas e acontecementos sumamente tristes, que non ven ao caso relatar. Por ese feito mesmo quería celebralo con vos doutra maneira nada ao uso, en lugar de ofrecerme felicitacións, tartaletas ou detalles enormes coma reloxios impresionantes por parte dos máis achegados, sendo moi optimistas, eu queria agradecer todo o ben que vos portastes comigo durante o último ano, quería felicitarme a min mesmo por estar tan ben rodeado de amigos de verdade e de corazón; pero o que máis queria era regalarvos a vós algo, ter un detalluco con vós, xa que nunca vos dou nada. O caso ou feito é que tiven que abandonar o traballo que viñamos realizando na web e no blog, desde o ano 2007, e para que non quede abandonado de todo o legado que trataba de construír ao noso clube, quería facervos partícipes dun experimento literario que completase o espíritu renacencista e multidisciplinar co que queria enfocar especialmente o blog: o meu don pra vós sáeme barato, que é cutre, pensará alguén, e non é outra chuminada que otorgarvos unha IDEA: facervos partícipes da entrega dunha páxina nova, que en realidade queremos poñer a vosa disposición.

Para moita xente o noso deporte, o noso traballo é un espectáculo de masas, corroído polo poder do diñeiro, corrompido pola especulación, masificado polo fanatismo e sobreexcitado polo espectáculo. Razóns non faltan. Non é por abominar nin despreciar o gusto da gran maioria, líbrenos Deus. Pero hai unha gran minoria silenciosa devota de valores, que esa gran voráxine esquence, e que cre na pureza do fútbol pequechín: hai valores que a profesionalidade oculta, a beleza do xogo, os sacrificios que conleva, os contos detrás duns butelos, castañas ou mesmo unhas burguercangreburguer ben esponxosas regadas cunhas cervexas, ou viño ou licor café: as historias individuais de millóns de xogadores afeccionados, que compaxinan traballos ou gardas de 12 ou 24 horas pra meterse logo na lama, desde 12 a 15 horas á semana, tratando de conseguir xogar como os seus ídolos, e a fe que en miles de ocasións o consiguen, pero por desgraza nunca haberá unha cámara ou alguén que recorde como foi aquel paradón que o gardamaias sacou cando entraba pola escadra, aquela asistencia estratósferica, ou un gol desde máis de 60 metros. Non, acó non hai gloria.

Nesta sección queremos pór en valor o traballo semanal, e algunha historieta ou conto breve que non nos faga inesquecibles de todo. Poñémolaáa vosa disposición, pra que de xeito anánimo ou a peito descuberto, ou a través dun alias, nos las fagades chegar. Mandádesnolas por privado as contas de facebook de perrobarrenhovello, xoan barro ou xose anxo varela, e publicarémolas de inmediato. Houbo xente que nos deu a idea, e xa temos algunhas... Polo título da sección e o contido destes primeiros breves relatos, contos curtos e historias pequechiñas podedes facervos unha idea do que vos pedimos e que vós vexades que queirades aportar. Sin máis todo voso... O noso fútbol non trata de 22 descerebrad@s, en pantalóns curtos que lle dan patadas a un balón, somos homes e mulleres que sentimos e sabemos falar e temos cousas que contar, e tampouco futboleamos coma trencos, dámoslle xeito ao oficicio aínda que sen ningún beneficio. Axudádenos a demostralo, e engordaremos o fútbol dos nosos pobiños, e espallaremos as nosas amadas cores no ceo dos recordos. Espero que vos goste o regaliño desta idea. Contamos con vós, coma sempre.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)