E alí estaba eu. Mércores, 13:10, clase de matemáticas. Cando só faltaban menos de 8 horas para un hito histórico: a participación do meu equipo de sempre, o Boiro F.C, na final da copa. Como pretende a profesora de matemáticas que estea atenta a súa clase? Tarefa imposible!
Non fago máis que darlle voltas ao 11 inicial, ao momento en que salten ao rectángulo de xogo e que a cámara, cun xiro de 360º, amose esa liña recta perfecta de xogadores no círculo central. Alí estarán, tensos, orgullosos de ter chegado tan lonxe e pensando nas súas afeccionadas e afeccionados (eu incluída). O árbitro chamará aos capitáns dos equipos e lanzará ao chou a moeda para elixir quen saca primeiro. Xa me imaxino a Iago García, dianteiro estrela do Boiro, calculando o ángulo perfecto para introducir o esférico na escuadra.
- Verónica! Despois preguntarás como se fai. Procura atender, non teño pensado repetir a explicación de novo.
Xa tardaba. Primeira bronca da clase para min. Parece que o cálculo de probabilidades si funciona: sigo sendo a alumna que máis “advertencias” recibe na clase de matemáticas. Co ben que estaba eu na miña realidade alternativa...
- Cerónica, atende - di Xurxo con ton burlesco.
- Mira, Xurxo, métete nos teus asuntos. E deixa de falar comigo non vaia ser que a túa profe favorita se sinta decepcionada.
A verdade é que me gañei o alcume a pulso. Cerónica: récord do mundo en sacar ceros en matemáticas. De todos xeitos, para que c*** quero eu aprender matemáticas???
