Sempre adorara o fútbol, durante toda
a súa vida. Soñara moito tempo con compoñer un himno para este
deporte. Era un árbitro cualificado. Tiña un caderno especial onde
anotaba os resultados da tempada. Na súa mocidade fora seareiro do
Dinamo, e unha vez voara miles de quilómetros ata Tbilisi só para
ver un partido. Aí estaba a graza: tiñas que estar alí cando
ocorría, rodeado por unha multitude de persoas que berraban
enlouquecidas. Agora a xente vía o fútbol na televisión. Para el
era coma beber auga mineral no canto de vodka Stolichnaya, calidade
de exportación.
O fútbol era puro: por iso lle
gustara. Un mundo construído con honrado esforzo e momentos de
beleza, onde as disputas sobre o que estaban ben ou mal as dirimía
nun intre o asubío dun árbitro. Sempre lle parecera afascado do
Poder, das ideoloxías, da linguaxe vacua e da expoliación da alma
humana. Só que -aos poucos, co paso dos anos- se decatou de que isto
só era unha fantasía súa, unha idealización sentimental deste
deporte. O Poder dáballe ao fútbol o mesmo uso que lle daba a todo
o demais. Daquela: se a sociedade soviética era a mellor e a máis
avanzada da historia da humanidade, o fútbol soviético debía
reflectir este feíto. E se non podía ser sempre o mellor do mundo,
polo menos tería que ser mellor ca o fútbol dos países que
abandonaran vilmente o camiño verdadeiro do marxismo-leninismo.
Lembrou os Xogos Olímpicos de 1952 en
Helsinki, cando a Unión Soviética xogou contra Iugoslavia, feudo de
Tito, o revisionista matón da Gestapo. Para sorpresa e consternación
xerais, os iugoslavos gañaran 3-1. Todo o mundo esperaba que el
estivese desolado polo resultado, que oíra pala mañá cedo na
radio, en Komarova. Pola contra, correu á dacha de Glikman e xuntos
deron conta dunha botella de coñac Fine Champagne.
Fragmento de O ruído do tempo, Julian Barnes
