Lama, neve e fútbol de segunda B

Resúltame moi difícil pensar nun libro sobre fútbol mellor que Fever Pitch, de Nick Hornby. Se non o leron, fágano. Eu repaseino unha e outra vez mentres seguía polos campos máis modestos da Segunda División B ao Pontevedra CF, tentando comprender por que hai xente que domingo tras domingo se pecha durante dúas horas a ver un espectáculo que moitas veces tende ao infame. A explicación de Hornby, que non é tal, é que el namorou do fútbol "de repente, sen facer exercicio das miñas facultades críticas, sen poñerme a pensar na dor e nos sobresaltos que a experiencia traería consigo". E os catarros, engadiría eu.

Recordo agarrarme ao razoamento de Hornby unha tarde en Mieres, onde chovía tanto que o campo estaba cuberto por unha capa dunha cuarta de lama; aquel Pontevedra deseñado para ascender (custoulle tres temporadas, para despois durar só unha en Segunda División) parecía preso nunha trampa de areas movedizas. Penso que ao final acabaron gañando, e eu repoñéndome da caída do micrófono co que retransmitía o encontro á lameira que había debaixo da grada portátil na que me sentaran. Pero coño, é que tanto os xogadores coma min cobrábamos por estar alí padecendo; os tres ou catro centos de seareiros do Caudal ben puideran quedar na casa vendo Cine de Barrio.

O mesmo que unha mañá en Fuerteventura na que o vento era tan forte que o partido parecía máis ben un número de circo (e na que servidor, reporteiro torpe onde os houbera, perdeu todas as notas e aliñacións por culpa dunha refolada traizoeira). Ou unha das tres xornadas invernais que tiven

que viaxar a Ávila para ver se se daba xogado, porque, señora, a menos cinco graos conxélase ata o céspede; o día que finalmente se decidiu disputar o encontro, dentro da cabina de prensa, compartida con media ducia de compañeiros, formouse tal condensación que aos cinco minutos deixou de verse o exterior.

Invariablemente alí estaban un mínimo de cen persoas dispostas a pagar por entrar no estadio, aínda sabendo que o show non ía valer o prezo. Ou si; na lama de Mieres, no sopor de Highbury ou na neve do Stelvio é onde nacen as historias e non na televisión de pago.

Vaia o meu respecto para esta xente en tempos de fútbol anfetamínico e cargado de creatina, atletismo estratosférico e ciclismo de YouTube.

Martiño Suárez, Bestiario do vestiario (2016).