Whatshapp goal krill

	Hei, podiamos quedar deica unha hora tiñamos que poñernos no que quedamos o  outro día 12:04
E que me pillas como carallo, agora mesmo estou correndo 12:05
	Ostia, corres e guasapeas Crack 12:05
Non hai problema, hoxe igual non vou entrenar 12:06
	E logo por onde andas? 12:06
Estou no campo 12:07
	Pero iso é aburridisimo puto muermo 12:08
Cala trenco, non teño xeonllo ben, e o cespede está máis brando cos camiños 12:09
	Non estarás canso de campo? 12:10
Non che hai outra entorna, música a tope e dar zapatilla, pracer total 12:11
	Cada tolo coa sua idea...jjjjj 12:11
	Logo a noite por que non ves? 12:12
Traballo, estou de noite, quería cambiar pero non puiden 12:14

	Envexa... eu veño da oficina de desempleo tou ata ocarallo, vou ter que marchar deixar fútbol e todo, coller petate e pro Atlántico ou o Nórdico 12:16
Bueno ho, non te poñas así. alí polo menos hai krill. Non aparece nada logo? 12:17
	Que va, e o que hai para quitarche a pel unha pouca merda 12:18
Decía o Jema- Deus proveraá , cando todo pintaba mal 12:18
	Xa, hoxe non che hai maná, nin alfalfa só látigo pros borreguiños xota e xota pras chocas 12:20
Cona, ainda non é mediodía e xa tas antiglobalizao 12:22
	Si e dandoche a vara mentres corres se non fora o fútbol toleaba, menos mal que sempre nos quedará Boimorto 12:23
Ou Noia... 12:23
	Ou Santa Comba 12:23
Si home si, nos podemos yes we can 12:24
	Can codrilo 12:24
AgsjjJJJ, quedamos logo despois? 12:25
	Ok, se queres mellor despois de comer deixamolo pro café, agora ainda enredas entre que volves e tal... 12:25
Si mellor asi 12:26

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Recital

Foi un recital e punto. De ocasións e momentos memorables, tocaban dous artistas e detràs un equipo de ensoño, o mellor de cada cas. Por libre e en consonancia, fixeron as delicias dos afeizoados. Cada sútil arpexio na platea era coreado armonicamente en tribuna, que se entregaba en comuñon e o ente resultante, unha divina trinidade. Metafísica. A outra parte exclusiva xenialidade en estado puro. Se houbese que titular o espectàculo diriase: Único. O feito mesmo de que non se ía documentar convertía os alí presentes en testigos conscientes de presenzar aquela maxia irrepetible. Foi un deses intres nos que todo mundo ía a unha. Os presenciantes retroalimentàbanse da enerxía que emanaba cada unha das pezas, todo encaixaba con precisa solemnidade.
Cando todo rematou foi todo un tamén o rostro farto de desfrute. Como se non tivese lugar alén máis, como se nada máis importara, como senon tiver que xirar o sino a ningures nunca máis.

Pero non, coma se fose unha ensoñación, todo o que veu despois en nada se semellou a súa imaxe. Houbo que baixar, a lei da gravidade. De subir o éxtase a caer gravemente ó real, do divino o humán. Houbo que volver camiñar, e pelexar, e chorar. Cada quen colleu por seu carreiro, viviu de seu xeito, como tiña que ser, cadanseu trivialmente emulou máis ben mal aquel recital, todo pasou a ser un ritual. Puntos.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)