Foi
un recital e punto. De ocasións e momentos memorables, tocaban dous
artistas e detràs un equipo de ensoño, o mellor de cada cas. Por
libre e en consonancia, fixeron as delicias dos afeizoados. Cada
sútil arpexio na platea era coreado armonicamente en tribuna, que se
entregaba en comuñon e o ente resultante, unha divina trinidade.
Metafísica. A outra parte exclusiva xenialidade en estado puro. Se
houbese que titular o espectàculo diriase: Único. O feito mesmo de
que non se ía documentar convertía os alí presentes en testigos
conscientes de presenzar aquela maxia irrepetible. Foi un deses
intres nos que todo mundo ía a unha. Os presenciantes
retroalimentàbanse da enerxía que emanaba cada unha das pezas, todo
encaixaba con precisa solemnidade.
Cando todo rematou foi todo un tamén o rostro farto de desfrute. Como se non tivese lugar alén máis, como se nada máis importara, como senon tiver que xirar o sino a ningures nunca máis.
Cando todo rematou foi todo un tamén o rostro farto de desfrute. Como se non tivese lugar alén máis, como se nada máis importara, como senon tiver que xirar o sino a ningures nunca máis.
Pero
non, coma se fose unha ensoñación, todo o que veu despois en nada
se semellou a súa imaxe. Houbo que baixar, a lei da gravidade. De
subir o éxtase a caer gravemente ó real, do divino o humán. Houbo
que volver camiñar, e pelexar, e chorar. Cada quen colleu por seu
carreiro, viviu de seu xeito, como tiña que ser, cadanseu
trivialmente emulou máis ben mal aquel recital, todo pasou a ser un
ritual. Puntos.
No hay comentarios:
Publicar un comentario