Ata
polos currunchos do teito revoaba a tensión nerviosa. Alí, onde
tecen as arañas, tecían naquel abrocho de noite arroutos de
prepotencia. Ata onde medraría a goleada? José Ángel de la Casa
dicía nos preámbulos que os xogadores de Malchiprestein eran
panadeiros, carpinteiros ou condutores de autobús que dedicaban
parte do seu lecer a xogar ao fútbol. Míchel, coma sentenzas, entre
comentarios que recendían a desconsideración e a xenofobia,
espallaba leccións maxistrais ou receitas infalibles para a vitoria.
Ía ser unha gran noite. Por iso el chamara ó hospital e mentira,
pagaba a pena. Dixera que andaba indisposto e que non podía facer a
noite.
No
bandullo do forno a pel da pizza
ía dourándose a lume lento para ser devorada no descanso. As
patacas fritidas irían abrindo boca. El, madridista rancio que só
usaba roupa interior branca, rebordaba preocupación por ver se
xogaba Raúl, quen andaba algo minguado. Respirou tranquilo cando o
viu aparecer á fronte das nosas hostes co brazalete de capitán
cinguido ó brazo. Era o seu ídolo. Por el pelexaría a morte con
quen fose. Como fixera aquela tardiña, estando na mili,
por defender, precisamente a Míchel, o día que a este lle dera por
acariñarlle o
paquete ao
colombiano Valderrama. Aquel roxo ousado de orixe arxentina
chamáralle boludo
ao noso oito. Boa a fixera. Semellante aldraxe non lla podía aturar,
porque el sabía ben que se Míchel facía aquilo... por algo o
faría. Non, non lla ía consentir; e menos sentíndose arroupado,
como se sentía, pola forza moral que o feixe de cubatas
de garrafón que levaba bebidos na
cantina do cuartel aquela tarde lle outorgaban. Confiaba en Míchel a
cegas e dicía del que era unha gran persoa, aínda que nunca unha
palabra con tal persoa trabara. Daba o mesmo, era do Madrí.
E isto supuña aval dabondo para arriscar o pelello por el. Ou o óso
do nariz, que fora, en definitiva, quen as pagara aquel día de
recordo inesquecible. O oriúndo non era manco. O seu actual nariz
esmagado daba fe. E, o que son as cousas: un Míchel que noutrora non
fora trigo limpo, agora ciscaba ensinanzas de balde na televisión a
favor do Fair Play...
Empezou o partido, á fin. Segundo Míchel, estábanlles deixando que se confiasen. Para logo, mallalos ben mallados. Pero, co decorrer dos minutos, a ilusión ía mudando en decepción. As posibilidades de goleada devecían perigosamente porque o xogo dos nosos esfarelábase diante da vontade, da orde e da dignidade dos afeccionados rivais. A pizza do descanso sentoulle mal e, mesturada coa cervexa que ía engulindo, provocoulle a activación da úlcera duodenal, que lle era fiel dende vello. A noite presaxiaba treboada. E esta desatouse cando, no minuto setenta e sete, marcaron os ninguén...
Consumouse,
finalmente, a desfeita. Desta volta, nin o árbitro podía
responsabilizarse da catástrofe; non tivera arte nin parte. A
borracheira de cervexa que o anegaba non lle acalaba a mala
conciencia nin lle aliviaba as queimuras que lle subían pola
cheminea dixestiva. Coma se dun meigallo se tratase, a gastroenterite
que finxira para faltar ó traballo, obrou na realidade. Mentres se
erguía con urxencia e con dificultade, escoitou as lamentacións de
Miguel Ángel de la Casa:
-Cuesta creerlo,
Míchel, pero... es cierto, nos ganaron...
-Que
se fodan, a fútbol ganaron... pero cartos ganamos máis nós! –
farfallou.
O
alcol toldáralle o escaso entendemento do que era dono. Pensou que
el, que de novo nin sequera fora capaz de xogar no equipo do seu
barrio, tamén era xogador internacional; a gastroenterite mental
impedíalle lembrar que el non era máis ca un mal celador de
hospital.
Toño Núñez
