O gato de Catoira

 

A felinos e felinas acáelles ser gardametas, apañar balóns en xogo aéreo coma se fosen paxaros, gardar a portería vixiantes, os músculos en tensión dispostos a choutar sobre a presa esférica. Este micho de xullo acazápase, agarda e salta como un gato salvaxe. Con flexibilidade felina, coa concentración dun cazador. Seica toda a súa vida foi paciente e orgulloso: de pequeno cando viaxaba en autobús ata o campo do Arousa coas botas de fútbol na bolsa de deporte e, de adulto, cando por non ter a estatura que se lle requiría a un porteiro dixo que entón aprendería a saltar máis alto. Saltaría como se tivese alas nos pés. As miñas lembranzas do fútbol son remotas, seguramente de antes de que Sergio nacera: Sergio Álvarez, o Gato de Catoira. O fútbol é un recordo nostálxico que se me arrastra pola mente coa cadencia das tardes de domingo da infancia, das voces exaltadas das retransmisión radiofónicas. Do meu veciño, gardameta do Celta, souben cando falaron del na casa de Oeste. Daquela caín na conta de que percorremos os mesmos lugares en distintos momentos –tantos anos de diferencia!-, que estudamos no mesmo colexio e que fixemos o traxecto ata Vilagarcía na mesma liña de buses, os dous cos nosos soños: el desexando ser porteiro de fútbol e eu escritora. Cónstame que lle gusta a obra de Rosa Aneiros, declarouno en entrevistas e mais nun tuit no que felicitaba o Día das Letras Galegas. Rosa, a felina amiga, a felina cómplice na literatura, escribiu o seguinte texto para el:

"O gato de Catoira é o meu gato favorito. Un día Manuel Bragado comentoume que nunha entrevista Sergio Álvarez, porteiro do Celta, viña de citar a miña Resistencia entre as súas preferencias lectoras. Vaia alegría levei! Envieille un libro asinado porque para quen amamos a quen nos le sempre é unha festa que alguén nos recomende e máis cando vén dun mundo tan aparentemente alleo ao das letras como é o fútbol de alta competición. Sergio devolveume o meco noutra entrevista. E así estivemos máis dun ano, con recados por medios e intermediarios ata que un día, por fin, conversamos. É un magnífico porteiro pero, por riba diso, un rapaz extraordinario. Porque sabe que alén do balón hai moita vida, e fai da súa lingua e da súa cultura un motivo de orgullo. Confeso que na casa vívense con euforia os triunfos do Celta pero, así e todo, unha cando non ve o partido enteiro sempre pregunta, e logo como o fixo Sergio? E non perderían porque el meteu a zoca? E logo moito lle fallaron os defensas? E non o mancarían? Porque agardo que teña todos os éxitos, que ben o merece. A súa humildade, esforzo e traballo arreo deberían obter a recompensa que el soñe, sexa cal for. Aquí ou acolá. Cando gañe pero, sobre todo, cando perda, aí estaremos para o alentar. Porque a vida nunca cabe no resultado dun marcador.” 

                                Anxos sumai, artigo publicado na sección Felinas, da                                                       revista 'Tempos novos', xullo 2017