A luz na cadeira

Hoxe en día mirando dende o vacío ó chan desde a cadeira de rodas, babexando sen remedio, sendo un vexetal con ningunha consciencia de si, apartado e esquencido coma agora mesmo neste rechuncho namentras o celador saborea un café só largo, menos insensible do que poda semellar e coma inmerso tamén na súa negrura. Só, así o deixou a vida. Nin sequera unha rutina. Só un manual de movementos forzados pra previr embolias e rozaduras.

O fútbol afeccionado non ten memoria. Non hai focos, nin Nodos, nin secuencias, nin reminiscencia, non hai cabos que atar e non se desatan luces de ningún modo.

El foi un ídolo no seu tempo, nos primeiros tempos do clube de fútbol. Provocou a paixón desatada, encheu o estadio alporizado, adorado case de xeito exacerbado, calquera dos seus xogadores mataría por él coma un soldado, tiraríase en barrena coma un kamikaze, gañounos na lama, levárono na alma dende o ano que levantou a Copa. Foi marcial, paternal e visceral . Agora excarcelado na cadeira semella non recordalo. Menos mal. .
Dende que foi deixando todo, abandonándose, foi cubríndose de paos vitais. A morte dos pais. Duras enfermidades, dous cancros duros e prolongados que o sumiron tamén unha terrible dor pra cal nunca estás entrenado.
Foi ela o único consolo, durante anos. Poder vela sobre as once case tódolos dias cando recollía o pedido do almacén de colmado. Anos sabendo que lle era inaccesible, desexanldo un roce. Ata que un día cando xa logo acariñaba xubilarse, ela lle insinuou:

-Bueno xa logo non terás que voltar traerme nada, vou pechar.

-Oh, ¿e iso?

Niso ,entraron uns clientes reclamando a atención dela.

-Maña, xa falamos. Asertoulle cun guiño de complicidade.

Entristeceuse súbitamente ata o infinito. Durante unhas horas, centos de posibilidades lle viñeron á cabeza, miles de días futuros, non imaxinou que ningún era del. Pero, con todo, non houbo un mañá. Esa noite producíuselle o derrame cerebral que o deixou postrado e olvidado. A coitelada da pena, do movemento e do pensamento.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

Enlazando

Hilvanando o croquis da viaxe sae tren do museo contemplando o horror

E a difuminación da perspectiva o que nos leva a transformar os seguintes enlaces en pequenos pasos que nos permiten ir camiñando hacia diante sen poder desandar o andado.

Non reflexionamos ao mellor coherente e sanamente en cada decisión tomada. Só o tempo en perspectiva e cando afoga nos fai meditar en cada tramo avanzado, porque virou a mar salgada ou bogou a cancións do deserto.

Cando xa non hai palabras e o nudo do medo afala é cando se ensoñan tódalas resonancias que tal xiro do destino nos puido ter arrastrado ou alonxado. Cando non hai volta de folla. A esencia é a divagación na intrincada Ciencia dos universos paralelos, a máis infructuosa ciencia de tódolos estudos científicos, asentada sempre no pilar básico de que o único aserto empírico é que tódolos enlaces conducen a ninguna parte. A única ciencia na que cada experimento que tenta demostrar ou concluír algunha antítese é realmente doloroso.

Pola tarde naveguei, partin dun porto usb, estiven gogleando coa rosa dos ventos, coa pose dos tentos, de acó pr'alo, ata que collín unha boa onda, que me arrastrou por unha corrente subversiva, dun blog de xardín partín ata Pekín, onde non entrei por que loguei corredor da morte, debín buscar en inglés death runner, ou simplemente busco a Bolt, Usain Bolt. Voltei a pista coma un funambulista polas redes, e sin rede por certo. Descarguei música sin xeito, de moito suxeito, pouco predicado, algún éxito tiven por iso ainda bailo, catro pasos básicos si, movendo aínda a cabeza tamén.

Esta semana non errei, mantiven unha liña continuísta, nin un hábito modifiquei nin veredas extranas tanteei, estamos aínda no inverno, non quero que me colla máis o frío.

Este último ano volvín perder outros tantos amigos e unha persoa ben querida.

Cambios nimios uns, outros cambios bruscos e profundos coma gota fría. E que o tempo está tolo, tan tolo coma quen o fai tolear.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)