Quen é quen?

Quen é quen? Breve reseña biográfica das persoas colaboradoras deste blog


(homenaxe)

O 29 de xuño de 2019, en Burela, no campo da Marosa tivo lugar o I All Star Futbolinlugo. Nesta festa do fútbol lucense, con distintas actividades conmemorativas -entre elas un partido feminino e outro masculino, con combinados de xogadoras e xogadores da provincia-, tamén houbo tempo para rendir homenaxe a Canti.

28/6/18

A luz na cadeira


Hoxe en día mirando dende o vacío ó chan desde a cadeira de rodas, babexando sen remedio, sendo un vexetal con ningunha consciencia de si, apartado e esquencido coma agora mesmo neste rechuncho namentras o celador saborea un café só largo, menos insensible do que poda semellar e coma inmerso tamén na súa negrura. Só, así o deixou a vida. Nin sequera unha rutina. Só un manual de movementos forzados pra previr embolias e rozaduras.
O fútbol afeccionado non ten memoria. Non hai focos, nin Nodos, nin secuencias, nin reminiscencia, non hai cabos que atar e non se desatan luces de ningún modo.
El foi un ídolo no seu tempo, nos primeiros tempos do clube de fútbol. Provocou a paixón desatada, encheu o estadio alporizado, adorado case de xeito exacerbado, calquera dos seus xogadores mataría por él coma un soldado, tiraríase en barrena coma un kamikaze, gañounos na lama, levárono na alma dende o ano que levantou a Copa. Foi marcial, paternal e visceral . Agora excarcelado na cadeira semella non recordalo. Menos mal. .
Dende que foi deixando todo, abandonándose, foi cubríndose de paos vitais. A morte dos pais. Duras enfermidades, dous cancros duros e prolongados que o sumiron tamén unha terrible dor pra cal nunca estás entrenado.
Foi ela o único consolo, durante anos. Poder vela sobre as once case tódolos dias cando recollía o pedido do almacén de colmado. Anos sabendo que lle era inaccesible, desexanldo un roce. Ata que un día cando xa logo acariñaba xubilarse, ela lle insinuou:
-Bueno xa logo non terás que voltar traerme nada, vou pechar.
-Oh, ¿e iso?
Niso ,entraron uns clientes reclamando a atención dela.
-Maña, xa falamos. Asertoulle cun guiño de complicidade.
Entristeceuse súbitamente ata o infinito. Durante unhas horas, centos de posibilidades lle viñeron á cabeza, miles de días futuros, non imaxinou que ningún era del. Pero, con todo, non houbo un mañá. Esa noite producíuselle o derrame cerebral que o deixou postrado e olvidado. A coitelada da pena, do movemento e do pensamento.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

No hay comentarios:

Publicar un comentario