Tolura

Nunca debería ter dito, escoita o que che vou contar, debería terme comido o primeiro sentimento, e ter calado. Pero as persoas somos así de bocazas. Supoño que a vanidade nos fai crernos importantísimos, se cadra sómolo, pero pouco ou nada o que dicimos. Chamábasme "tipo listo" e canto aprecio nos tiñamos, canto foder, canto.

Era aquel domingo o primeiro partido de Liga, xogamos e gañamos en Riotorto cun gol de penalti e no último minuto, como ten que ser pra que preste. Amigo ti non sabes da miña felicidade, descoñeces o meu segredo. Non me coñeces en absoluto, pero sentimos a nosa amizade por riba de tódalas cousas e así nos damos valor. Si que estabamos radiantes, si. Pero eu sentía o fin próximo, o camiño a devastación, a total destrucción. E díxencho. Isto vai acabar comigo. Ríchete coma sempre, sen gañas de facerme caso coma sempre, era máis importante o que me querias. Que outro ano máis por acó? e non vos aburrides ho? sodes ben cansinos carallo... eran as túas coñas. Eu tiña motivos para flasear pero ti non o sabías.

Comezou aquel día a miña tolura, non saberás nin de que che falo. Comecei a ter desconexións, ter lapsus, patinarme as neuronas. Quen ía crerme, fallábame o meu cerebro. Non, xa non son cordo desde aquela. Pero non podo explicarche porque me fundín na miseria. Sei simplemente que non son dono de min. Todo consiste en querer evadirme de min. Xa non quero estar neste corpo, nin sentir o que sinto. E lamento o que sinto, por que todo é malo. Porque aínda que é grande o que sinto, e tanto que é malo sentir tanto e fai tanto mal que todo é dor.

Xa sei o que me dirás "toma unha aspirina antes de que che falte ao respeto" e o martes, á primeira que te vaias pola banda vouche meter unha sachada que te vas cagar.

Despois voume ir e vou deixar todo, antes de que todo me deixe a min.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)