O valor non se adestra, son as situacións límite as
que te poñen a proba. Lembro a Mark Ruffalo fronte a Joaquin
Phoenix, un pai desesperado e atormentado pola morte de seu fillo nun
accidente fortuito no que Ruffalo precisamente se daba a fuga e vivía
o inferno do remordemento. Considerei o heroísmo deste non polo
desquiciamento posterior que provocou o medo, non tampouco pola súa
amargura vital, non por saber que a súa saída era entregarse á
pasma e a condena, e contarllo ao seu propio fillo, non tampouco por
compartir a mesma dor que Phoenix de quen era avogado, e que durante
a maior parte da historia de Reservation
Road
o tiña enganado. Considerei o seu heroísmo por cavilar no suicidio
como compensación, considereino por arroxar a arma coa que Phoenix o
quería axustizar, e coa que el se plantexou despois guindarse a
lagoa en calma. Finalmente afrontaba o seu sino na cadea como mal
menor.
Os camiños desta vida de deus son un sendeus de
inexcrutables. Todos nalgún intre somos heroes afrontando a nosa
dor, o noso desamor, os nosos medos, os nosos pecados máis
inconfesables, os nosos erros, o noso amor frustado; tardando máis
ou menos, impoñéndonos unha vida errática como cárcere, unha pena
de por vida como castigo, esa é a xustiza que a nosa propia
divinidade nos impón as persoas que manteñen vivos os escrúpulos.
O calvario dos desatinos, do destino é iso o que pensan os que
coidan que a vida dos demáis é preciosa e non ten prezo. Pero nada
ten valor xa. O tempo non ten valor, é bastante cobarde.
