Heroe

Unha heroína é aquela muller que deixou o cabalo polo amor ao seu fillo, e con el en brazos sen a axuda de naide, sácao adiante na vida traballando a media xornada, catorce horas fóra da casa por un mísero salario tragando merda e saliva, limpando escaleiras. Un heroe, aquel rapaz que atropelou na bici, mentres adestraba os seus cento cincuenta quilómetros diarios, alguén despistado que nin percibiu a sáa presenza ou un desalmado que se deu á fuga e o deixou tirado na cuneta durante varias horas con gravísimos danos na sua columna vertebral, e, arrepoñéndose aos nefastos pronósticos e durante anos de extenuante rehabilitación física e psíquica enderezou a sua vida: porse de pé e andar pasiño a pasiño. Un heroe é aquel que recibiu unha malleira por defender un cativo ao que uns matóns lle quixeron sacar o seu bocadillo diante da porta do instituto.

O valor non se adestra, son as situacións límite as que te poñen a proba. Lembro a Mark Ruffalo fronte a Joaquin Phoenix, un pai desesperado e atormentado pola morte de seu fillo nun accidente fortuito no que Ruffalo precisamente se daba a fuga e vivía o inferno do remordemento. Considerei o heroísmo deste non polo desquiciamento posterior que provocou o medo, non tampouco pola súa amargura vital, non por saber que a súa saída era entregarse á pasma e a condena, e contarllo ao seu propio fillo, non tampouco por compartir a mesma dor que Phoenix de quen era avogado, e que durante a maior parte da historia de Reservation Road o tiña enganado. Considerei o seu heroísmo por cavilar no suicidio como compensación, considereino por arroxar a arma coa que Phoenix o quería axustizar, e coa que el se plantexou despois guindarse a lagoa en calma. Finalmente afrontaba o seu sino na cadea como mal menor.

Os camiños desta vida de deus son un sendeus de inexcrutables. Todos nalgún intre somos heroes afrontando a nosa dor, o noso desamor, os nosos medos, os nosos pecados máis inconfesables, os nosos erros, o noso amor frustado; tardando máis ou menos, impoñéndonos unha vida errática como cárcere, unha pena de por vida como castigo, esa é a xustiza que a nosa propia divinidade nos impón as persoas que manteñen vivos os escrúpulos. O calvario dos desatinos, do destino é iso o que pensan os que coidan que a vida dos demáis é preciosa e non ten prezo. Pero nada ten valor xa. O tempo non ten valor, é bastante cobarde.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)