Esa man, irmán

Durante máis dun lustro odiei o fútbol a rabear. Odieino coma quen non quere entender nada, facíame dano como mo fixo todo o punzante nos ollos durante toda a infancia. Unha grima superior a todolos desexos. Concentrados estes en toda a xuventude en calquer peregrino suspiro que arrecendese a primavera viral, a convulsión sensual, a calambre rítmico, a dolor alleo, a perfume cósmico, a himnos luminosos, a deja vú extremo, a licor de melocotón con melocotón e fume de cenorias, a ti, a quen sabe e se sabe cristalino.

A esencia do deporte é o autoservicio, fonte de saude inagotable. Se non acontece desfrutalo pode ser ata daniño pro cerebro. Supoño que padecín a cara máis amarga. E medrou en min un sentimento de receo e quebro, xa está. A vida é máis que o fútbol, e debe anteporse sempre. Segundo é verdade que ninguén é mellor que todos xuntos, tamén é certo que o xenio é unico e hai que deixalo.

Volvínme enganchar, maiormente coma sofridor e o detonante foi meu irmán. Nisto o sangue tira moito, pra comprobalo só hai que velo forofismo dos pais polas suas infantís creaturas, os ultras máis radicais son eles. Non foi de todo a vea paternalista a causa de que a cegueira ensaiase sobre min un desparrame de balompé. Meu irmán non era un xogador excepcional, nin sequera de lustre. Pero era dese clase de tipos que emocionaban. Sobráballe paixón e contaxiábaa. Non destacou enormemente no fútbol, pero despois das lesións ao seu xeito triunfou, pois foi coma unha lapa que encendeu máis dun lume. A sua perseverancia como ser humano conquistou almas pra causa.

Coma na vida os máis listos son os que máis deslumbran e os que máis se soen admirar. Eu prefiro enaltecer a vontade dentro dos valores humanos, pois ata foneticamente está máis cerca da bondade. Ai daqueles "vontadosos " que tiran dos carros, que engrandecen o que queda do día e se deixan a pel na vida alén tamén do fútbol.

Quen non pode ver irmáns no fútbol, non é futbolista. Eles son os que o dan todo por ti, os que loitan e sofren por ti, que choran e se emocionan contigo, e que se preocupan as máis das veces en silencio, sin que ti os vexas.

Como a vida é folosina e dura haberá outras viraduras, non se sabe cando, nin por qué, simplemente porque é furafollas como ela soa. Co teu consolo e a túa man sempre renacerei, irmán.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)