[...] O
partido, malia de ser amigable, prevíase a cara de can. Un equipo
experimentado contra outro na Pedra Queimada, un campo onde o nordés
e as mulleres decidían resultados. Acotío, o vento envolvía o
coiro entre os seus refachos para imprimirlle unha velocidade
endiañada en dirección imprevisible. As féminas da vila, cos seus
cánticos e arengas, afectaban ao ánimo dos contendentes. Conviña
ter a favor a ámbolosdous factores.
Os
visitantes, de Fisterra, aliñaban entre os seus a Manín, dianteiro
bregado en mil trifulcas na área e fóra dela. Cun aspecto de
gladiador, así cabeceaba a gol como ao nariz do defensa. Os de
Malpica, a Cobiñas, o mariñeiro do fútbol. Un lanzal
centrocampista que agarimaba o coiro cos pés. Das botas deles
xurdían as mellores xogadas, a eles ían as maiores loubanzas.
Saudábanse protocolariamente no sorteo dos campos, mais tal
diplomacia finxida remataba co pitido inicial.
Desde
xuvenís, o pulo dos seareiros inculcóulles unha friaxiña que ía
camiño de carraxe crónica. Se un turraba contra catro defensas o
outro largáballe un tiro ao longueiro que estremecía Ara Solis,
nomeada cancha fisterrá. Cando Cobiñas coleaba á pares e daba un
pase de gol, Manín tiraba un punteirolo para que o directivo tivera
que atar ao día seguinte o pano da portería. Non entendían de
empates. Mais ambos sabían que non se podían ver desde antes de
coincidir nun terreo de xogo. Compartiran estudos na Coruña. Dos
pupitres na mesma aula á área hai menos que do punto do penalti á
portería.
Aquela
xornada inverniza o zolás era certamente froxo. De feito, falouse de
suspender o partido por temor a que os fisterráns non deran chegado
co autocar. Zoaba o ar que mesmo as bandeiras no frontispicio de
Pedra Queimada podían rachar en farrapos nunha das axadas. Ameazaba
galerna.
O
que si deu chegado a duras penas foi o colexiado coruñés, Sr. San
José. Un enxoito home que malia de que non acertara nas súas
decisións arbitrais, ninguén ousaba criticalo.
-
Árbitro, coño!!!- era o máximo que os seareiros tomaban como
licenza. Mesmo cando algún se pasaba desde a banda recibía a ollada
retadora do tal San José. Viña sempre acompañado dunha roga de
xente morena que non entraba a ver o partido. Permanecían no
aparcamento co radio cassete do milquinientos amarelo
aceso escoitando aos Chunguitos. Cara A, cara B, cara A...
A
algarabía dos seareiros ía ao compás das arrancadas, brincos,
remaches e empurróns sobre as calvas do campo. Un caño tiña
resposta cunha sachada por detrás. Bulía a pelota dun extremo a
outro do rectángulo de lama. A paixón e a entrega dos vintedous
xogadores era tal que San José chamou polos capitáns e fixo un
aparte con eles:
-
Aplaquen a los suyos o empiezo a repartir tantas tarjetas como Unicef
-aclarou o de negro.
-
Tranquilo colegiado- acougouno Cobíñas. En castelán, como procedía
dirixirse a toda autoridade.
-
Descuide, trencilla -engadíu Manín cun sotaque de sorna. Era mal do
animal.
Bruaba
o vento que paría no Atlántico a preamar e os pescos asediaban ao
porteiro. Só cabía defenderse e agardar unha acometida do fisterrán
Miculita procurando o desmarque de Manín. De feito, un saque de
curruncho dos visitantes puxo en garda aos locais. Na tensa espera,
había máis contactos na área que nos bailes das festas.
-
Estate quieto bicocas ou levas unha lascada -dicíanse o que non
constaba en acta.
-
De quen? De ti, toina? -encarábase o dianteiro aludido.
San
José, nun golpe de mando, quixo erradicar insultos e cobadazos:
-
Señores, ¡bastó! -afirmou enérxico cunha man no peto dos cartóns.
O
taxante do seu xesto impuso o silencio por uns intres, mais foi
rachado polo berro irtio dunha muller desde a porta do recinto:
-
Embarrancou un mercante na area de Seaia!!!! Hai xente en
perigo, acudide!! -desgañitouse a alporizada veciña.
E
así, á espreita do lanzamento de corner, esgazou o xogo. En
saímos todos á carreira. Público e xogadores, semellando unha
proba de cross, atravesamos leiras e hortas ata albiscar o
barco escorado de estribor, afuciñado contras os penedos da costa. A
toa treboaba con tronos e alustros. A postal desde a aba do monte de
Beo arrepiaba. As amuras recibían as feras bategadas do mar querendo
rachar pola metade o barco de pavillón chipriota. O casco rinchaba
polo efecto da goldría e, desde a cuberta, brazos e gorxas clamaban
auxilio nunha lingua allea.
-
Voítheia, voítheia!!! -ecoaban entre o estrondo e os
salsieiros.
A
parella da Garda Civil chegou aos aledaños do naufraxio no
inconfundible Renault 4. Sen tricornio, pois non era momento de
protocolos, puxéronse ás ordes da singular mariñeiría que vestía
de curto. Camisetas verdes e azuis trenzaron una cadea humana para
lanzar boureis e cordada ao buque. Mulleres coa rapacería facían de
testemuñas da cooperación daqueles futbolistas minutos antes
inimigos por salvar as vidas que demandaban socorro.
Todos
vimos como gabeaban por unha boza dous xogadores de ambos bandos.
Desde a distancia non se discernía a súa identidade. Os presentes,
das proximidades e foráneos, estouparon en vítores como se dun gol
de final de Copa se tratara cando o presidente do club local, con
prismáticos, confirmou…
-
Son Cobiñas e Manín. Agancharon á bordo! -expresou con
indisimulada ledicia.
Un
coche chegou a todo meter dando un frenazo a rentes do cantil. Do
auto amarelo baixaron media ducia de persoas, entre elas, un moreno
de perfilado bigote. O colexiado San José, solidario, optou por
decirlle a súa tropa que conduciran cara ao lugar do
embarrancamento.
-¿Cabe
lamentar víctimas mortales?-preguntou o árbitro agora xa de paisano
e perfectamente peiteado.
Como
falaba o condenado! Ninguén foi quen de lle contestar por se
malentendía a resposta e a cousa remataba nas mans vista a súa
compaña. Mentres, lográrase argallar unha tirolina para ir
descendendo do mercante a cada un dos tripulantes. Escorrían a
choutos, como por un pasamáns inzado de atrancos. Acadados os
baixos, fixeron tremelicantes a pé o treito a terra firme onde lles
achegabamos mantas con verbas de alento. Os tres capitáns eran os
últimos en abandonar a cuberta baldeada polas inmensas ondas. O
grego, Manín e Cobiñas, fixeron unha piña humana e esbararon corda
abaixo. O vento abaneou neles como roupa no tendedeiro. O Atlántico
púxoos pingando.
Tras
uns tensos minutos, así que puxeron as botas de cravos de aluminio
sobre da relva, o xentío rachou a aplaudir.
-
Vivan os nosos!!- escoitouse berrar con moita foliada.
Ata
San José e a tropa de xitanos celebraron con palmas, tan súas, a
machada. O mar infundíalles moito respecto. As primeiras palabras do
helénico a salvo foron para dar as grazas nun básico español e
convidar a se facer coa mercadoría que ateigaba a bodega.
-
Sugar. Asúcar. Mucho. ¡Gracias, gracias! -repetía
francamente agradecido.
Deste
xeito foi como os días inmediatamente posteriores a aquel domingo 5
de marzo de 1972, as casas da redonda abasteceron as despensas con
azucre para meses. Iso, e algún obxecto de navegación que case
despezan no sitio o barco, dando certa pátina de veracidade á
tradición rapiñenta desta xente e terra. E se hoxendía alguén
pregunta cando aconteceu o naufraxio do Pride of Morea, os da
Costa da Morte lémbrano ben. Foi cando Manín e Cobiñas foron por
única vez no mesmo equipo.
