Desencontro

    Míraste no espello límpido dos seus ollos e ségueslle a conversa eufórico. Dar de fuciños nas copas cunha muller coa mesma afección ca ti e tamén seguidora do equipo local! É a noite de sorte, vaia!   

   Con énfase, ela láiase do pouco acerto do adestrador na aliñación para ese partido, xusto ante un rival directo na táboa. Dáslle a razón: é certo, foi un desastre o último encontro. Os xogadores non conseguían controlar o balón, fallaban nos pases, o árbitro non estivo fino: a maiores de pouco xustificada expulsión da fichaxe estrela da temporada, sinalou varias faltas dubidosas e outro tanto cos saques de banda. A afección, moi animosa nun primeiro momento, mesmo agresiva cos erros arbitrais, foi deceando conforme os visitantes, sen gran dificultade, ían materializando a súa vitoria no marcador. A verdade é que o xogo dos nosos non xeraba máis que desconcerto nos seareiros e olladas inquedas no banquiño; víase vir que a xornada ía rematar cunha contundente derrota. Aínda por riba, á decepción sumábase a gravidade da conseguinte perda de puntos, que tanto precisabamos nesta altura da competición para saír da zona de descenso.   

   Tan certo é o que di que non che queda outra, por moi entusiasta que sexas do combinado local, que sumarte ao seu resentimento cun engadido sobre o único aspecto que ela aínda non amentou, para amosarlle a túa conformidade coa súa visión do partido:   

  - E grazas que non houbo máis remates a porta, que hoxe o gardameta colábaos todos!  

Nun rauto, ela érguese, óllate cunha zuna que non entendes pero que te atravesa coma un xute inesperado do dianteiro que chega á rede. Virándose de cu, escóitaslle berrarche, ríspeta e velenosa, mentres se alonxa, sen dúbida, xa para sempre:  

   - Estaba falando do baloncesto, zoupón! Outro coa teima do fútbol, nin que non houbese máis deportes no mundo!

Eva Teixeiro