A revolucionaria

 

E así estivemos varias semanas. Pero un día que non paraba de chover, como don César pillara unha boa catarreira, decidiu que aquela clase a iamos ter na aula e aproveitala para ver un vídeo sobre deportes. Despois do vídeo, ao profesor ocorréuselle pedir suxestións. A min paréceme que o facía só para encher o tempo que aínda quedaba ata a saída, pero entón foi cando se armou. Ana foi a primeira en intervir:

- Don César, eu creo que hai algo que debíamos cambiar nas clases; tal como están, paréceme que son moi inxustas para as rapazas.

- ¿Que queres dicir?

- Tal como facemos agora, nós quedamos movéndonos coma esas que saen na televisión detrás dos cantantes, mentres os rapaces van facer deporte de verdade na pista. Eu opino que deberiamos ter actividades conxuntas. Se o aerobic é bo, tamén o ha ser para os nosos compañeiros. E a nós tamén nos gustaría moito xogar na pista; ao fútbol, non o sei, pero ao baloncesto apuntámonos máis dunha.

¡Houbera un rebumbio xeneralizado! Aquel día os rapaces fixeron burla continua de nós. Mesmo algunhas rapazas protestaron e dixeron que elas non querían ir á pista, que preferían seguir co aerobic. Parecía que as cousas quedaran así, pero non foi tal, porque de alí a uns días o profesor decidiu cambiar. Naquela clase tivemos unha primeira parte en común, con exercicios e xogos que fixemos todos, nós e mais eles. E logo fomos á pista, que é ben grande, e montamos dous partidos de baloncesto, un para os rapaces e outro para nós. E don César estivo todo o tempo canda as rapazas, aprendéndolles a moitas que non tiñan nin idea porque case nunca xogaran.

Desde aquela, as clases cambiaron. Non só xogabamos ao baloncesto, tamén o faciamos ao voleibol e algunhas veces, moi poucas, ao fútbol. E empezamos a xogar rapaces contra rapazas, pero eles gañábannos case sempre, están moito máis afeitas. Entón demos en facer equipos mixtos, e iso foi o que deu mellor resultado, porque así as forzas estaban moito máis equilibradas.

Ademais, isto axiña se contaxiou, e ao cabo dun tempo xa estaban imitándonos noutras clases do colexio. E todo gracias a Ana, aínda que haxa quen non o queira recoñecer.

 Fragmento de 'Un curso con Ana', Rapazas, Agustín Fernández Paz