Goles e lecturas

 Este pasado mércores en Madrid, no estadio Santiago Bernabeu, o Real e mais o Barça disputaban o partido de ida da eliminatoria dos cuartos de final da Champions League de fútbol mentres no Círculo de Bellas Artes –e tamén en moitos outros lugares- unhas cantas persoas andaban a procurar o seu mellor ton de voz para ler en alto o fragmento do Quixote que a cada quen lle correspondería. Unha voluntariosa informadora daba, en Radio 5, noticia deste último acto cando desde todas –ou case todas- as demais emisoras contaban a berros o que acontecía no terreo de xogo, ou o que cada un dos narradores entendía que alí estaba a pasar.A muller, despois de nos facer saber que fora dona Ana María Matute quen comezara a lectura e que para facelo “se subió al atril(!)”, advertiunos, máis dunha vez, das vantaxes de se poñer a ler un libro como alternativa á contemplación do partido de fútbol. Se cadra ela utilizaba o adxectivo na súa acepción primeira, a dunha sucesión de cousas que se alternan, pero a sensación que un percibía era a de que nos estaba intentando convencer para que nos inclinásemos por unha das dúas posibilidades, como se non fose posible –e mesmo aconsellable- unha boa convivencia entre ambas, sempre que se lle dedique a cada unha das actividades o momento máis axeitado.

A verdade é que hai –creo que cada vez menos, afortunadamente- unha certa tendencia a enfrontar a práctica e a atención como espectador de certos deportes coa afección á lectura, colocando aos integrantes do primeiro grupo nun plano intelectualmente inferior ao dos do segundo, nun acrobático exercicio de ilustración –eu diría que máis arriscado aínda que o que a locutora da radio lle atribuíra á autora de “Los hijos muertos”- sen base ningunha na que asentar, pero que acaba obrigando a algunhas persoas a adoptar posturas forzadas nun intento, non sempre feliz, de se acomodar na zona teoricamente mellor valorada, chegando, se preciso for, a violentar de xeito bastante pintoresco calquera norma das que rexen o uso correcto da linguaxe. (O día 24 do mes pasado un servidor escoitou dicir a quen daba a crónica do partido Racing de Santander - Málaga en TVE: “...lo que cuenta es la ‘resolutividad’(!)”, convencido, se cadra, de que un ataque por sorpresa armado con semellante “palabro” podería servir para xustificar, polo menos en parte, a derrota do equipo da casa).

Non hai ningunha razón para que o fútbol e mais os libros non poidan ser compañeiros na viaxe dos afectos e as satisfaccións sempre que saiban ocupar o asento que a cada quen corresponde e separar o gran da confrontación máis ou menos deportiva da palla vulgar de certos orneos en rodas de prensa e outros foros.

Paco Martín, publicado na sección 'Auga lizgaira', de El Progreso