Bananas

Cerrou o taller, colleu a Triumph e saiu pitando, aínda tiña que pasar pola casa. Houbo choio pola tarde e tivo que recoller e curiosear e facer algo de limpeza e asearse un pouco. Inequivocamente tiña que acontecer que cando había entreno sempre era o día que máis traballo aparecía.

A noite non era apacible nin moito menos, de inverno do de acó, facía frío, chovía non seguido pero por veces sarabeaba. Por iso, e canso como estaba non era o que máis lle apetecía a perspectiva das dúas seguintes horas, pero sempre foi un deportista nato e nunca arredou polo tempo, ultimamente afogábao estar tan atarefado. Por riba a fin de semana habería derbi, tocaba extramotivarse, por sacrificio e correr coma nunca que non fora.

No traxecto a casa espeliuse, entre a velocidade e o frío xa cambiou o chip. Chegaba xa tarde, xa levarían os outros vinte minutos.

Pouco máis ía facer que coller a mochila e as chaves do Corsita, non tiña gañas de mollarse despois de acabar e ducharse. Pasou por diante da cociña, formigueáballe o estómago e colleu un plátano, mataba a fame e previña as maniotas. Non reparou en que cando tirou as pelas riba da mesa caeron pro piso.

Unha cousa levou á outra.

Mentres comía o plátano acordouse do Banana, o mellor xogador de fútbol que pasou polo pobo, aínda que non chegou a xogar no equipo, seu irmán Marcos si. Banana foi campión provincial estando no colexio e vestindo coma Brasil, despois non foi coñecido polo alcume senón polo seu nome de pía, Juanín, e acabaría xogando en Preferente e en Terceira co Lalín e en Segunda B, onde foi un dos bastións do CD Lugo, un portento físico e técnico; sempre lle lembrara a Diego Armando, o mesmo descomunal tren inferior, a mesma estatura e a idéntica xenialidade. Coñecérao por seu avó materno que era do Deza e tíñao levado o Manuel Anxo Cortizo. En diante sempre o seguiu por que o maravillaba velo moverse polo campo, coa súa elegancia controlando, manexando e desprazando o balón.

O entrenamento non foi especialmente duro por ser o primeiro da semana, tamén se tragou o máis fodido, foi verdade. Despois ducha e xa no pobo repor forzas con todos cunhas totilliñas de patacas, tragouse case de penal dous aquarius e máis repousado, un par de cervexas. Cando chegou á casa non tiña outra idea que meterse coma un tiro no sobre. Nin acendendeu a luz.

Unha cousa levou á outra.

Pasou e esvarou na cáscara do plátano, o golpe na cabeza contra unha beira nin se sabe de qué. Non acordou máis.

Estivo catro meses en coma e acordou un dez de maio sen máis, cunha fame negra:
-Que putisma gaña dun plátano, mi má.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)