Asómaste ante a pequena
multitude que acudiu a celebración na Casa-Museo en Outeiro, apretas
os dentes e turras polo alento que parece fuxir esvaradío mentres
lle escoitas á túa antecesora:
"... hai amores
soaves
que n'inda vir se
sinten, nin se ve cando entraren
pola mimosa porta que
o corazón lles abre..."
É o momento, tócache. É
igual que tirar un penalti, pensas. Podes facelo, sabes que é
o gol da vitoria: lanzas as verbas con toda a forza dos teus dezasete
anos á espreita do mundo.
"... hai uns
negros amores de índole pezoñenta
que privan os
espritos, que turban as conciencias,
Hai, si. Ben o sabes ti.
Compartiches o vestiario moitas tempadas con un, nas
categorías inferiores. Foi facéndote súa entre adestramentos e
xogos compartidos. Di el que cho ensinou todo, coma se ti nunca
pelexases polo balón coa mesma forza e non tiveses outros intereses
que os seus.
"... que morden
se acariñan, que cando miran queiman.
Que dan dores de
rabia, que manchan e que afrentan."
Cando rematou o conto dos
equipos mixtos, a cousa non foi a mellor, el seguiute dominando, pero
alomenos cando voabas no céspede cara á gardameta rival,
sentindo nas veas a mesma emoción que rachaba as gorxas das escasas
seareiras que asisten aos partidos femininos, eras un trebón
de luz que el non podía lixar.
"Mas val morrer
de friaxe
que quentarse á súa
fogueira."
Xa foi. Es libre.
Cubriches ben os ocos coa barreira, non vai marcar. Viñeches aquí
porque quixeches, porque el ensinouche máis ben nada e agora xa non
é quen anota os puntos no marcador. Decides ti, coma onte,
enfrontando a durísima entrada coa que tentou de novo facer de ti un
pandeiro ao contarlle o teu plan para este domingo 24 de febreiro
pola mañá.
-A que vas ir? Que se che
perdeu alí? Ademais, non xogas mañá?
-Xogo pola tarde. Non
está reñido xogar ao fútbol con ler a Rosalía!
No hay comentarios:
Publicar un comentario