A
miña infancia en Quiroga debeu transcorrer dun xeito máis ben
feliz, pois non gardo dela unha acordanza tristeira, agás algúns
pesadelos que asoballan a lembranza como inoportuno banzado.
Os
intres máis ledos confundíanse cos xogos. Alacadabamos, como se di
en Quiroga en lugar de alasar, detrás dunha marfallada redonda,
feita de trapos, dunha lata de sardiñas, dunha pelota de goma ou dun
balón de coiro, en ocasións excepcionais, como os cás tras da
lebre. O fútbol practicabámolo na zona baixa da praza central do
pobo, denantes de Madrid a carón da Tabacaleira, rexida por Dona
Flora, lanzal muller de cabelos brancos, parente de Ernesto Guerra da
Cal.
Ás
veces as pernas, esmiuzadas polo racionamento e a avitaminose e
cangadas polo peso dos galochos, non sabían dirixir con acerto o
balón. Este, antolladizo e desmandado, petaba co bazuncho do seu
corpo nos cristais dalgunha fiestra rompéndoos. Deseguida aparecía
na ventá a Señora Tomasa guindando badaladas verbais de improperios
contra nós. Axiña o Pedelas, dilixente alguacil, amosaba a súa
humanidade pola rúa do Velasquillo. Ao non decatarnos da súa
presencia, varias pelotas e algún balón de coiro, desasisados e
probes deles, pagaron a súa ousadía coa morte súbita na afiada
navalla do funcionario do concello.
Os
partidos de fútbol da equipa do réxime, o Real Madrid,
escoitabámolos a través dunha radio Marconi instalada no bar do
Tito, hoxe tamén mergullado na rebotica inapelable da memoria. O
bar, ateigado de xente e fumo, semellaba un fumadeiro de opio.
Imaxinábamos as evolucións dos xogadores grazas a elocuencia
narrativa e a voz envolvente de Matías Prats ou Enrique Mariñas. As
imaxes da Televisión actual adormecen o maxín, facultade
intelectiva imprescindible para promover unha integral formación na
idade infantil.
Perante os recreos da escola do Teixelo tamén practicabámolo
balompé nun triángulo, hoxe finado por mor da asoballante febre do
cemento, a carón do portalón do pazo dos Carujos, enfeitizado co
escudo de armas dos Condes de San Martiño. Hoxe do pazo non fica nin
a semente, pois foi derrubado pola teima construtora actual que non
respecta nin a memoria histórica. Onde se atopará a rica
biblioteca, que eu mesmo puiden ollar cando a finca pertencía ó
Señor Pol Piñeiro?.
Os
domingos organizábamos partidos de fútbol contra os de San Clodio
no Toural, en San Martiño, ou no campo da Labradía, en San Clodio,
pola estrada do Salto, a carón do camiño de ferro e non lonxe da
igrexa parroquial. Coa indumentaria semellábamos a equipa do Real
Madrid: camiseta branca de felpa, dous calzóns de lenzo de Xubia
contrapostos para que non saíra o paxariño, calcetíns de la e
galochas de becerro, co solo de madeira forrado de goma das rodas de
coche. Sen a consabida liorta o ritual futboleiro ficaba incompleto.
Ás veces corríannos a coiazos e tiñamos que pasar a toda presa o
Sil pola Ola, a Praia, a Pena de Xesucristo, o Carrizo ou a pena da
Lapa. Esta aliñación durante moito tempo foi máis témera que os
once mosqueteiros: Tino, Rafa, Pepucho, Hilario, Pocholo, Romulín,
Chelito, Xaime, Cholis, Xermán e Jarrín.
No
Seminario das Ermitas, Ourense, estiven dende o ano 1954 até o 1958,
os primeiros catro anos de bacharelato. Alí a única afección
permitida era a futboleira. Mais o campo de fútbol atopábase no
curuto do monte, a uns 3 quilómetros das instalacións relixiosas.
Entre a subida, o tempo do xogo e a baixada volvías derrengado,
tendo en conta, ademais, que as nosas forzas eran moi magras en
virtude da escaseza vitamínica do réxime alimenticio a que nos
sometía o reitor, D. Filipe. Nunha época, baixo o padroádego dun
superior, Don Vitorino, moi querencioso do fútbol, escoitábamos
pola radio as evolucións do Real Madrid, a equipa do réxime, na
Copa de Europa. Coleccionaba eu uns cromos de futbolistas, que
traían unhas libras de chocolate fabricado na Rúa-Petín.
Precisábase encher os recadros dun libro con todas as equipas de
primeira división para obter un balón ou unha prancha eléctrica. A
miña ilusión secreta era agasallar á miña mai con unha relucinte
nova prancha, pois decatábame dos traballos que pasaba coa vella de
brasas. Mais un prefecto, Don Nicasio, moi dado ós rezos e dabondo
místico, deu en argallar que tanta afección ó fútbol disipábanos
espiritualmente. Convenceu ó reitor e un malfadado día rexistraron
as malas, que por obrigada norma debían atoparse abertas.
Arramplaron coa colección de cromos e queimáronos. A rabecha estivo
a piques de xogarme unha mala pasada. Si chego a ser home, non me
houberan abafado de tal xeito, a semellanza do neno de Castelao que
lle subministraron unha purga á forza.
No
curso 1959-50 trasladeime ao Seminario de Lugo para estudar Filosofía
e Teoloxía. E tamén alí o tempo de recreo e folganza enchiámolo
co fútbol, que, sen dúbida, supoñía unha pracenteira fuga naquel
monótono quefacer cotián. Nesta época confeso un pecado xuvenil:
ser un fervente seareiro do Real Madrid. Formei, como defensa
esquerdo enérxico e contundente, no cadro "internacional"
da selección do Seminario. Tiven a honra de pertencer a un corpo
defensivo de sona, chamado do "Caurel" e integrado por
Aián, cancerbeiro, Hilario, Vicente e Estévez, tripla trincheira
protectora. Ademais, dende sexto curso o novo bispo, Monseñor Ona de
Echave, xa nos permitiu xogar cos calzóns curtos de futbolista
normalizado. O anterior, Don Rafael Balanzá, pensaba que o ensino
das canelas era provocativo e emitira tallantes ordes para desafogar
as nosas enerxías xuvenís, no campo de area situado a carón dos
muros do cárcere lucense, revestidos dun pulcro e honesto chándal
longo. Os únicos espectadores foráneos eran os presos, que
adoecían por asomarse ás ventás para ollar as nosas evolucións
futboleiras. Cantos devezos e ansias de liberdade fomos quen de
suscitar nas súas imaxinacións nós que en certo xeito tamén
vivíamos prisioneiros dalgunhas cadeas!.
Pra
Xosé Anxo Varela dende a lembranza saudosa dunha patria irmá
No hay comentarios:
Publicar un comentario