Por alusións

(Domingo Fontán e Otero)

Acercome a este rincón apartado, por que se respira mellor, porque un destes breves relatos, non sei se inspirou na miña experienciavital, ou naceu da experiencia vital doutra persoa. A verdade é que a pesares do punto de partida as coincidencias son exiguas, por non dicer ningunha. Pra empezar se naquel relato a protagonista era unha muller, no meu caso chámome Manuel Fernández. Eu tamén recalei en Noia o día do ascenso do Taboada a Preferente. E ese día a miña vida tamén cambiou pra sempre. No meu caso fun coa miña panda de amigos, xa de mañá cedo, xa coa idea de ir xantar berberechos e outras viandas da ría. Realmente eu quería ir e levar a meu pai, pero non tiven xeito de convencelo, el fora secretario do clube en diversas ocasións, estivo xa na fundación aló polo 1973, iba naquela xunta, e máis pra diante estivo en duas xuntas máis. Viviu unha Copa da Montaña, e as outras dúas que se gañaron da copa Deputación. Pero a Noia non quixo vir, dixo que non estaba xa pra eses trotes, que a viaxe era moi longa, e que non tiña o corazón pra sustos e disgustos. O caso foi que polo que me contaron era dos que estaba recibir a expedición de volta a Taboada, cando todo o pobo se volcou á rúa esperanando no picho, e chorou alí con todo o mundo mentres repartia abrazos a esgallla. Eu non volvín pra Taboada, quedeime de farra por Noia toda noite, celebrándoo por tódolos bares da comarca, porque nos recibían coma se foran eles quen ascenderan, xa no campo nos deixaron desfrutar do champagne que tiñan preparado pra eles por se se dera o caso. O caso é que non vin xente tan amigable. Acabamos feitos un cisco, cunha esmorga tal, cantando polos baretos e cantinas onde nos metiamos, metémonos a peña no bolsillo. Ata nos xuntamos cos da Peña Berberechos, que eran os máis forofos do equipo, e con quen durante o partido case as houbo negras por que se asentaron detrás da portería de Roi coa mala idea de tocarlle as narices seguido. Cando rematou o partido todo aquilo pasou e quedou esquencido o momento. Tamén foi o caso que comemos e bebemos máis da conta e eu non tiven mellor sorte, xa de madrugada, que caer na beirarrúa e abrir a cabeza, o suficiente coma pra darme trinta puntos de sutura e votar inconsciente dous días no Hospital da Costa. Total que armei a mairimonena, fodinlles a festa aos colegas, e meus pais, que non quixeran vir por non sufrir, tiveron que vir coidar de min unha semana porque houbo traumatismo craneoencefálico ademais, e era o máis recomendable uns días de repouso. Repouso que foi pouco, porque en canto recuperei a consciencia, coñecín a Pilar, unha enfermeira de Noia e que máis vos vou contar, que por acó sigo. Meu pai envellecendo cada día un pouquichiño máis, pero sigue indo á Medela sempre que fai unha boa tarde, eu cada vez vou menos por que a nenos medrados, traballos redoblados; vou a San Lázaro de cando en vez, ata me fixen socio o primeiro ano que o Noia CF ascencendeu a Terceira División, pero non é o mesmo. Sigo ao Taboada nas redes sociais,no facebook, no twitter, no instagram, e non deixo de ler as crónicas e velas fotos no blog de tódolos partidos. Pero tampouco é o mesmo.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)