A Marchita

Toda completa, Beto, xúrocho. A Bombonera chea, todo o mundo cantando. Mira que foi fodido entrar ao estadio, che. Miles de tipos empuxando, ondas deles, os cheiros da xente, os apertóns. A cousa non estaba como para ir ao fútbol, pero as paixóns poden máis que as razóns. Nin guita para a entrada tiña; empeñei «a viola». Igual non ía ser nunca quen de tocar nin o arroz con leite...

En casa tamén non había motivos de festa. Un tempo longo xa sen saber nada do Beto. Os milicos din que non o teñen; quen lles cre…!; oxalá puidese liscar ao Brasil, adoitaba pensalo. A vella non come nin dorme, lóxico. «Ao estadio vas ir, co do teu irmán?», berroume dende a porta, saíndo eu case coma un delincuente. Síntoo, vella, síntoo, Beto. É Boca. A final da Liberadores contra o Cali; se non fose, tamén sería un traidor…

«Para, non empurres; todo ben; se igual imos entrar todos». Si, só que tarde, está todo o mundo dentro, até os milicos. Vou tan comprimido que non escoito, quedamos freeze; están a cantar o himno. «Que están os milicos e os reis de España, iso dicíache antes». As ondas, a xente querendo entrar, A Bombonera chea. Fin do himno. Chegamos xusto para ver algo moiiii louco: todo quisque parado cantando a Marcha Peronista. Coma tolos, aos berros. E Videla, e os «galegos» en pé, como boludos.
Oxalá esteas en Brasil, Beto, hoxe xa me importa un pito se gaña ou perde Boca.

Luz Darriba