Volver aos dezasete

Díxomo no vestiario ao rematar a clase de Educación Física:

– Gustaríache ir ver ao Depor o sábado? Teño unha entrada que gañei cos cerais, mercamos a outra entre as dúas, así non será tan caro.

–A min no me vai o fútbol.

– Nin a min, pero isto é un acontecemento único, A Coruña estará a tope de xente e logo sairemos por alí. Veña, anímate, anda!

–Bueno, va. Voulle preguntar ao meu pai a ver se me deixa.

Xa empezou a ferver o maxín e non puiden concentrarme na clase de Historia, total, para o que había que oír… no libro de texto viña todo, así que xa o lería pola tarde.

O meu pai fixo unha morea de preguntas que foron respondidas con outra morea de mentiras: quedaríamos a durmir na ficticia casa da ficticia tía de Carlota. Daquela non existían os móbiles, así que quedei en chamalo dende unha cabina en canto chegara e con iso quedou contento.

Nas filas de coller as entradas, algúns seareiros esperaban sentados no céspede e outros brincaban ao ritmo dos cánticos. Aquel ambiente acendía o espírito futbolístico ata nos máis indiferentes, “vivir na Coruña que bonito é”, berraba eu mentres a miña amiga me pintabame signo igual cunha liña branca e outra azul en cada meixela.

Facía un bo anaco que comenzara o partido cando a xente da cola se disolveu debido a que as entradas se esgotaran. Carlota miroume dubidosa collendo unha caixa de mistos e o tabaco. Non sei como se amañaba sempre para facerse a orixinal mesmo nos detalles máis insignificantes.

– Podemos vender a nosa entrada na revenda e imos ver o partido a un bar, así teremos máis cartos para saír á noite,- suxiriu despois de botar unha longa bocanada de fume. Os límites da legalidade poden ser imprecisos e para dúas nenas de instituto máis.

Fomos achegándonos mainamente cara a aquel curruncho ilícito. Cando me decatei de que parecíamos dúas pescadas en medio de vinte marraxos, Carlota xa estaba a falar con dous rapaces cuxos rostros revelaban un desnortamento se cadra maior co noso. Ao parecer eran fisterráns e só necesitaban unha entrada. De súpeto apareceu un dos tiburóns entrometéndose:

– A eses asentos chámanlles os dos exipcios - espetou xirando o pescozo todo o que lle daba para escenificar o que estaba a dicir.

– Que pasa, non tes mar dabondo hoxe? Vai pescar a outra parte! - berroulle Carlota sen deixarse amedrentar e a continuación enganchou aos paisanos cada un por un brazo con total confianza -. Unha vez que entredes no estadio podedes movervos como queirades- díxoles mentres os acompañaba cara a entrada do estadio.

Xa non escoitei máis, só puiden observar como o rapaz máis alto sacaba dous billetes da carteira co debuxo da cara de Juan Carlos. Eu ficaba abraiada cando sentín un estrondo de xúbilo, era o gol do Sevilla que xogaba no Camp Nou a mil kilómetros de distancia. Os galegos ese día tiñan a súa atención desdobrada como unha serpe de dúas cabezas, por mor das matemáticas do fútbol.

Así pois, non puidemos vivir en Riazor os segundos máis tensos e emocionantes da súa historia, cando se pitou o penalti no derradeiro minuto de partido e o gardameta adiviñou a traxectoria do balón, máis si puidemos axudar a Geluca, a dona do bar que se inundou coas bágoas derramadas pola masa blanquiazul. Alí estivemos achicando a auga con caldeiros para que non se lle estragase o mobiliario. Tíñamos dezasete anos, dez mil pesetas no peto e toda a noite por diante.

Sandra Pareja