Nunha tasca de Escairón

A taberna, pese ós descoidos na limpeza, tiña un ambiente agradábel que se apreciaba ó entrar. Sentiuse ben dentro. Non sabería dicir se pola cálida temperatura, se pola atinada combinación de pedra e madeira, se pola variedade de clientes que alí dentro se atopaban... Nas mesas, cepos enormes arredor da lareira, animadamente, xogaban ó tute uns cantos. Outros, preto do mostrador, discutían de fútbol con paixón, ollando para a foto ampliada dun descoñecido equipo celeste que presidía o local.

—¡Aquela era unha defensa e non os mocás que hai agora! ¡Quen viña á Lama, ou perdía ou saía escalazado!

–¡Ou bullábaselle a pel ó árbitro –censurou un crítico–, que de todo había!

—¡Non inventes, anda, que iso poucas veces fixo falta!

Luís pensou que sería o representativo da vila, pero tampouco lle interesou.

Na televisión, instalada na parte alta dun recanto, atronaba a banda sonora dunha de tantas películas americanas de acción levada ó límite e entretiña a catro compadres aparcados xusto debaixo. Coa boca aberta e sen sequera pestanexar, algunha rapazola sen cousa mellor que facer atendíaa tamén desde máis lonxe. Na esquina do mostrador discutíase dunha política de andar pola casa coma quen remexe outra vez o mesmo café. Dunha pequena estancia separada chegaba, moi atenuado, o toupeneo das bólas do futbolín e o rebumbio de risas e berros dos contendentes alporizados por calquera xogada ventureira.

Luís camiñou ata a barra e un morado taberneiro, miúdo, co pelo pincho, que non pasaría dos trinta, achegouse do outro lado.

—Un viño –pediu Luís–. País. Pero non me poñas un calquera.

Xabier Quiroga, fragmento de Atuado na braña, Xerais, 2012.