O Taboada CF e o Comando Vilameñe

Vaia por diante que me resulta extremadamente difícil (supoño que como a todo o mundo) falar de alguén que xa non está entre nós, ainda que a súa obra perdurará por tempo e tempo.

Sóese dicir que nun equipo de fútbol cada xogador é un máis. Eu, polo menos, así o creo. Independentemente de que uns xoguen máis minutos que outros, ou que un meta máis goles, ou que outro sexa o capitán... todos somos iguais, todos contribuimos co noso esforzo e co noso tempo. Podería dicirse que todos somos necesarios pero ninguén é imprescindible. E máis no noso clube, o Taboada CF, que máis que clube é unha familia. Aquí, aos nenos que chegan de xuvenís recíbeselles cos brazos abertos, e intégranse, e están felices de contos ata altas horas da madrugada cos que xa peinamos algunha cana. Aquí non hai diferencias, todos somos iguais e todos nos levamos ben, pensando sempre no ben común. Todos nos esforzamos o que podemos dentro das nosas posibilidades, co fin de que o equipo e o clube medren e vaian cara arriba. Aquí, no Taboada CF, disfrutamos da pelota e de todo o que ela trae aparellado…o compañerismo, as ceas, as cervexas de despois de adestrar, as tertulias, as victorias, as derrotas, os golazos, os paradóns, as xogadas de Play Station que nunca sairán na tele porque non hai tele, a amizade cos equipos veciños, o arrecendo a herba recén segada, os partidos na lama….disfrutamos do noso, das nosas pequenas cousas, cousas que quizais alguén que nunca xogase no “fútbol das aldeas” non poderá entender.

Moitas veces me levo preguntado porqué en Taboada temos o que temos, cando vemos, vrau tras vrau, que equipos de pobos semellantes ao noso sufren sete ou oito baixas, e fichan a nove ou dez que pouco ou nada teñen que ver co pobo dese equipo….Sempre me fixo gracia comprobar como en (case) tódolos clubes da nosa contorna, o “mercado de fichaxes” sempre trae movementos. En Taboada, nunca. Aquí somos os que somos e estamos os que estamos. E a moita honra. Se vén alguén novo soe ser ou ben porque chega desde xuvenís ou ben porque é amigo de algún dos xogadores e o convencemos. Esa é a nosa realidade, o noso mérito. 

E despois de darlle moitas voltas, creo que cheguei á conclusión de porqué nós somos así. A finais de marzo foisenos Xosé Anxo Varela Rodríguez, alias Canti. Un pau duro, durísimo, para todos. Para os veteranos que levabamos con el mil e unha batallas, e tamén para os rapaces, que vían nel a un home bon que traballaba arreo para que nós puideramos facer o que máis nos gusta. 

Pois ben, nós somos así porque el non era un máis. Xa sei que antes dixen que nun equipo todos somos iguais. Excepto el, excepto Canti. Canti era un líder silencioso, un optimista convencido, un enfermo do balompé e do seu Taboadiña, como el lle chamaba, era o noso alma máter, o noso faro. El era o que nos guiaba, o que facía unha cantidade de traballo inxente, o que nunca deixou unha crónica por publicar, o que sempre sacaba fotos e o que chegou a ter un blog que era envexa de todo o fútbol afeccionado; el era o que tramitaba as fichas, o que facía os partes de lesións, o que coidaba de todos nós, o que nos animaba cando as cousas non ían ben, o que nos freaba cando no vestiario había exceso de euforia, o que co seu relato do ascenso de Noia nos poñía (e ainda nos pon a día de hoxe) os pelos coma escarpias, o que ría cando había que rir, o  que choraba cando tocaba chorar, o que organizaba os rellenos de Nadal, o que vivía coma ninguén as cores branquiazuis, o que sentía o Carballo de Ramos tendo conta das raias do noso escudo. Foi a única persoa que foi, á vez, colega para juergas, amigo para confidencias e pai para consellos. Case nada. Cando dimitiu toda a directiva e o adestrador, el foi o único que continuou, sen poñer unha pega, sen unha crítica, sen unha mala palabra. A el queríalle ben todo o mundo, non só aquí que por susposto, senón ao longo e ancho de toda a provincia, onde só deixou amigos e nunca rivais. Ese é o seu legado. 

Pois ben, nós somos así porque tivemos a inmensa sorte e a inmensa fortuna de poder disfrutar del e do seu traballo durante moitos e moitos anos. E, de velo a el, sempre se pega algo. El era o exemplo de amor a un clube e a unhas cores, de traballo desinteresado, de paixón infinita por un clube, de dalo todo a cambio de nada máis alá da gratitude eterna de todos cantos levamos formado parte do Taboada CF ao longo de tantos anos. Todos asumimos que a súa marcha é unha perda irreparable, el é insustituible, pero se algo temos claro os xogadores, afeccionados e directiva é que as cousas se van a seguir facendo do mesmo xeito que el pregoaba (humildade, cercanía, ambición) e coa mesma ilusión que el lle poñía, é dicir, toda a do mundo. 

Só nos queda continuar coa súa obra, co seu legado. O Taboada CF perdeu ao mellor de tódolos seus fillos, pero os que quedamos imos deixarnos a pel para que a obra, a bonhomía e o recordo de Canti pervivan durante moito tempo. E así será, porque nos fixemos a nós mesmos esa promesa e ímola cumprir. É difícil asumir que xa non está, pero nós sabemos que desde onde esté ha de mirar por nós, e nós tamén sabemos que temos un motivo máis para poñer no campo moito máis brío se cabe. Mirade se era exemplo para todos nós, que hai unha frase feita que vén moito ao caso e que o resume moi ben; é aquela que di “morrer coas botas postas”. Pois Canti morreu coas botas postas, ata o último momento estivo ao pé do cañón. Hoxe, cando falamos e sae o seu nome, ainda se produce un silencio, un momento de recordo, de nostalxia, de alegría por telo coñecido e compartido tanto con el…e despois desto sempre hai alguén que di “acordádesvos daquel día…”…son tantos recordos e tantas vivencias en común, de todo un grupo, que sempre terá un oco na nosa memoria. Ademais, merecidamente, porque outra das súas grandes virtudes era o escribir, e relatou os nosos logros, triunfos, goles e éxitos con palabras emotivas e cheas de cariño e devoción.

Post-data: a nivel persoal, uníanme moitas cousas a Canti, pero se cadra a que máis era a nosa maneira de ver o mundo e as cousas que nel suceden, tamén eramos moito de soñar despertos con logros imposibles do noso  Taboada. Recordarei polos restos unha anécdota con el, que paso a relatar: partido importantísimo do Taboada na tempada do ascenso a Preferente, gañabamos 1-0 e no desconto fixen unha parada moi boa na portería que está pegada ao campo de entreno, e Canti estaba xusto detrás desa portería sacando fotos, e díxome “Mi má Roi, esa pelota sacouna a Virxe de Lourdes (patroa da parroquia de Vilameñe, de onde ambos eramos nativos)”. Eu rinme e díxenlle “Que va oh, esa pelota sacouna o Comando Vilameñe”, el puxo cara rara e preguntou “¿E que comando é ese?”, e eu respondinlle “Carallo, o que formamos ti máis eu, ou non ves que estabamos os dous na portería”. Desde ese día, o Comando Vilameñe foi sempre algo moi recurrido nas nosas conversas   :-)

Roi Rigueira