Zapatos de charón

Medrei no campo de fútbol Misael Prieto do C.F. Meirás, do que o meu pai era tesoureiro. Gabeei polos andamios de tribuna, bañeime nos aspersores do campo, manchei os pés co cal das bandas e xoguei co marcador durante anos. Tamén vin xogar ao fútbol. E moito. As Campeiras consumiron os alentos e non só dos xogadores senón tamén dos directivos e das familias que, con sol ou con dioivo, se aferraban ás varandas para animar ao equipo. Encantábame xogar na herba. 

-¡Rosita! non te metas no campo cos zapatos de charón –berrou o meu pai aquel domingo.

Fiquei ben amolada. Entón, Ramón Orjales besbelloume algo na orella e, meu dito meu feito. Quitei os zapatos, zorregueillos á banda e seguín correndo pola herba coas miñas medias brancas de canalé atrás dos xogadores.
Ás veces, cando miro un partido dende a retagarda da casa ou do estadio e me desepero pola falta de efectividade dos xogadores á hora de alcanzar a portería contraria, gustaríame volver a ser a nena que zorregou os zapatos de charón á banda e correr descalza polo campo e pegar un bo trallazo e derrubar ao porteiro e sentir como golpea o balón na rede e que alguén, dende algures, berre aquilo tan máxico e irracional de ¡goooooooool!

Rosa Aneiros, Ao pé do abismo, Xerais, 2007