O cantar dos gardametas

Permítanme que intente eu romper aquí unha lanza por Robert Green, o porteiro da selección inglesa de fútbol que tan clamorosamente fracasou cando pretendía deter o balón que un xogador do equipo dos USA mandara -con escaso perigo, iso é certo- contra a meta da que el reparaba e que supuxo un empate co que non contaban os entendidos que se viron na necesidade de abandonar a restra de tópicos na que estaban comodamente instalados e ir botar man da que teñen escrita na páxina do manual correspondente á sección “Isto é algo que eu tiña clarísimo aínda que non o quixera dicir en público” mentres aproveitaban para intercalar burlas, non sempre de bo gusto, e superficiais xogos de palabras a costa do apelido do futbolista.

Postos a procurar un culpable o máis doado é xogar a baza do porteiro. Os fallos de calquera dos outros dez quedan sempre algo disoltos no barullo do ir e vir do grupo mentres que o gardameta non ten, polo xeral, con quen os compartir e debe cargar el coa responsabilidade toda. Estoutro día os ingleses e mais os estadounidenses empataron a un gol no partido de fútbol que xogaron entre eles e todos os comentarios –ou case todos- acabaron, tarde ou cedo, por ir dar ao gol ianqui como se todos os demais, uns e outros, non tivesen a obriga de marcar máis goles que o rival e gañar así o encontro sen ter que agachar as súas responsabilidades por baixo da alfombra da “cantada” de Green, “cantada” que serviu tamén para que todo o mundo souberamos que hai pouco tempo este home rompera coa súa noiva e que, se cadra, esta cuestión sentimental sexa en certa medida a culpable dos frouxos resultados do “English Team”. Tamén se anda a dicir algo da influencia que no seu rendemento deportivo ten a actual relación amorosa de Iker Casillas. O clásico: “Cherchez la femme”. Pero a do gardarredes.

Un día no Chillida Leku o meu amigo Joaquín Forradellas comentábame, eu diría que máis en serio do que a primeira vista podía parecer: “Fíxate ben e dime se non se coñece que o artista xogara de porteiro na Real... Todo canto ocupa un lugar neste espacio verde está distribuído da maneira na que a un bo gardameta quere ver aos demais xogadores situados no campo”. E a min pareceume que si. E se cadra por iso agora penso que se o pasado día 12 os compañeiros de Robert Green estivesen no sitio no que, táctica e mesmo esteticamente, el desexaba naquel momento, outro sería o resultado.

Supoño que non é preciso que diga aquí que un servidor, na súa xa tan afastada mocidade, xogaba de porteiro.

P.S. Hoxe a selección española xoga contra a de Honduras e, gañen, perdan ou empaten, Casillas fai moi ben en estar namorado. E a selección portuguesa enfróntase á de Corea e, gañen, perdan ou empaten, será fermoso que ofrezan algo do seu esforzo á memoria do mestre José Saramago.

Paco Martín, publicado o 21-6-2010 na sección "Auga lizgaira" de El Progreso