Iso ímolo cambiar nós

- Gústache o fútbol? -a voz da Saínza sácaa dos seus pensamentos escuros de deserción.

- Que? -a que lle faltaba agora.

- Que se che gusta o fútbol. Ou o baloncesto. Aurora encalle os ombreiros coma única resposta.

- A min si. Estou farta de que os nenos sempre ocupen o campo. Pero en que século vivimos? As nenas tamén podemos xogar ao fútbol. Eu vou esixir que me deixen xogar. Vés? As outras non queren porque non saben e dálles medo.

Saínza bota unha gargallada. Aurora non contesta nada e volve encoller os ombreiros. Saínza déixaa onde está e diríxese ao campo con esa enerxía incontrolable.

- Ei, vós! -bérralles aos rapaces, e está claro que non vai parar ata que o consiga. Saínza anda sempre rodeada de nenas e nenos por igual. Provócalles confusión, é evidente. Ela, Aurora, é unha chapona de libro, nunca mellor dito. Estuda e non se relaciona con ninguén. Saca sempre de oito para arriba e o resto semella non interesarlle nada. Mais Saínza non é así. As súas cualiflcacións son de chapona pero o seu carácter non. Está sempre metida en falcatruadas, corre e compite cos rapaces cando e como quere. Téñenlle respecto. Aínda así, de aí a que a deixen xogar ao fútbol hai un pedazo. Aurora observa a acalorada discusión entre a Saínza e o grupo de nenos, maiores algúns, que ocupan a pista de fútbol. Non sabe do que falan pero está claro que Saínza está levando as de perder. Por iso semella desistir. Mais Aurora non o ere. Retírase. Aurora obsérvaa avanzar ata o bordo do campo para deixar que o xogo comece de novo. Cando o balón está en xogo, simplemente entra no campo e, coma un lóstrego, rouba a pelota a quen a ten, esquiva a todo o que se lle pon por diante e avanza. Ten os pés áxiles e corre trinta veces máis ca eles. Cando se dá conta ten os dous equipos detrás dela pero non lle dan a correr nin moito menos lle dan quitado o balón por moitas entradas bestas que lle fagan. Saínza vai concentrada pero rindo de todos eles, paseándose campo arriba e abaixo ata que se detén en medio campo e xuta un fungueirolo que cruza a porta, que obviamente non ten rede, na dirección de Aurora.

A pista desbócase. Saínza berra cos nenos e os nenos con Saínza. Aurora pensa se lle van pegar ou que, pero cando colle o balón e se achega para entregadlo de novo (o gusto do tacto nas mans, o coiro vello que lle recorda xogar ao fútbol co seu pai porque en L'Hospitalet tampouco lles deixaban ás nenas xogar no colexio) decátase de que en realidade discuten por ver en que equipo vai xogar a Saínza.

- Escollo eu o meu equipo -dixera ela decidida, sempre segura de si, mais sen arrogancias.

Aurora ía deixar o balón no chan e volver ao seu punto de observación cando ve a Saínza sinalala.

- Ela vén comigo.

Os nenos, ante a dúbida das capacidades futbolísticas de Aurora, pero coa certeza das da Saínza, calan. Igual que cala Aurora. Non quere dicir nada nin sabe que facer pero a idea de xogar ao fútbol é máis poderosa ca a rabia e a timidez. Cando se dá conta está correndo pola pista detrás do balón. Mágoa que o recreo sexa tan curto e que o timbre toque tan axiña.

Cando remata, Saínza achégase a ela e pásalle o brazo polos ombreiros, como fan os xogadores de fútbol ao saír do campo na tele.

-Ves que mundo? As mulleres sempre ternos que ser o dobre de boas para facer nada. Iso ímolo cambiar nós. Mañá dámoslle ao baloncesto?  

María Reimóndez, fragmento de As cousas que non queremos oír,
 2017, Xerais