8 segundos

[...] Déronme ganas de dicirlle moitas cousas, mais con aquel ricto co que me miraba, non me atrevín a dar un chío. A miña cara debía ser un poema:

-Non me entenda mal, con isto non quero dicirlle que non pode xogar. Só lle recomendo que faga o mesmo que as súas compañeiras, polo seu ben. Andar á contra é moi difícil e dá moitos desgustos.

Mirou para Mari Carmen dun xeito que me resultou un tanto desconcertante, e sorriu cunha dozura que eu nunca imaxinaría ver nela:

- Non si, profesora? Non está de acordo comigo?

- Directora, eu creo que hai que facer o que hai que facer, cadaquén o que considere dentro do seu camiño, sen amolar a ninguén. Ti queres xogar con eles? Pois se queres, adiante!

A situación desconcertoume:

- Pero entón, podo ou non podo xogar?

- Se iso é o que vostede, quere, si. Fágalles saber aos seus compañeiros que a dirección do centro, por moito que queira que gañe o noso equipo, non vai permitir situacións de inxustiza dese tipo.

Quedei cunha sensación estraña. Podía baterlle ao imbécil de Anxo nos fociños mais ... quería realmente facelo? Darlle un corte ao paspán, por suposto. Xogar... non o tiña tan claro.

Cando cheguei, a clase estaba en silencio, mais cando me viran entrar, miraron todos para min e empezaron a murmurar:

- Que pasou? Que che dixeron?-preguntaban. Anxo estaba calado e mirábame con cara de odio.

- Pois que podo facer o que me dea a gana no patio, Anxo, amólate. -Escoitábanse risiñas polo baixo.- Mais decidín que non me apetece, que non vou xogar convosco. Só pensades no partido do sábado e nin sequera o pasades ben, e así para min non ten graza.

- Mellor, mira que ben, máis cancha libre que nos queda.

- Que non vaia xogar convosco non quere dicir que non vaia xogar.

Nese momento, non entendeu de que estaba a falar, mais á semana seguinte puxemos un cartel no patio grande, establecendo quendas, por días, para xogarmos ao fútbol, ao brilé, ao voleibol, ao baloncesto e os venres, xogo libre para todo o mundo.

A directora aceptou á miña proposta, díxolle a Anxo que lle parecía xusto e apuntou:

-Cando se lle mete algo na cabeza, non hai quen a pare. Recórdame moito a min mesma cando era nena.

Dedicoume un enorme sorriso (xa eran dous os que lle vira na mesma semana). Como dicía o meu avó, non hai que fiarse só das aparencias. Mira a quen llo ía dicir.

Fragmento de 22 segundos, Eva Mejuto