Apenas tiña seis anos cando
descubrín que o meu non eran as bonecas, pero tan pouco o eran os
coches teledirixidos: sen dúbida o que a min me gustaba era o
fútbol. Pasábame as tardes xogando na casa, fora se facía bo e
dentro se chovía; non importaba como fose, eu tiña que xogar.
Pero as cousas no colexio ó
principio eran ben distintas: como en todos, no meu -aínda que era
pequeno e nos coñeciamos todos non ía ser distinto-, había
xerarquías, os maiores eran quen controlaban o pavillón no recreo,
eles facían os equipos e eles decidían quen xogaba e quen non, e
como era de supoñer, eu era deses que xunto co neno que tiña gafas
quedabamos a ver o partido dende a esquina día tras día. Pasados
uns meses desistín: mentres estiveran eles eu non ía xogar, ou no
caso de facelo o balón en ningún momento pasaba por min. Entón
deixei de reunirme con eles no patio e na casa comecei a xogar menos,
pensei que quizás realmemte non era para min, o fútbol non era para
nenas e eu non ía ser a excepción.
Pasou polo menos un ano, ou quizais menos, non logro recordalo, pero só sei que a min fíxoseme eterno. Por sorte, un día no río atopei unha rapaza que estaba xogando con rapaces e aínda por riba era a mellor, e desde aquela díxenme que se ela podía, eu tamén.
Pasou polo menos un ano, ou quizais menos, non logro recordalo, pero só sei que a min fíxoseme eterno. Por sorte, un día no río atopei unha rapaza que estaba xogando con rapaces e aínda por riba era a mellor, e desde aquela díxenme que se ela podía, eu tamén.
Todo isto significou moito para
min, e dende aquel momento non parei máis: pasando de xogar a miña
primeira temporada e non gañar un partido, ata chegar o Quiroga FSF
e gañar a miña primeira liga e a miña primeira copa, no que será
o meu equipo sempre. Porque iso é outra das grandezas do fútbol:
ademais das emocións que vives, está a xente que coñeces e o
vínculo que creas con ela.
Concluíndo, iso é o futbol para
min: animar ás compañeiras e remontar un marcador complicado, a
emoción dun regate, a complicidade dunha asistencia, caer mil veces
e levantarse mil e unha máis, perder pero deixándoo todo no campo,
un gol no último suspiro, a sensación de recompensa polo esforzo
cando gañas, pero sobre todo estar rodeada desa xente que máis que
compañeiras son familia.
Nada te fai sentir mellor que o
deporte, e o meu é o futbol, o fútbol sala.
Pero para vivilo de verdade, antes
de cada partido debes recordar sempre isto: “Ningún jugador es tan
bueno como todos juntos.”-Alfredo Di Stefano.
No hay comentarios:
Publicar un comentario