"O home non ten unha soa e única vida, senón moitas, enlazadas unhas con outras, e esa é a causa da súa desgracia ". Chateaubriand.

I

Este vai ser o noso obxetivo, así volo queremos comunicar, sinxelamente: querémosvos facer copartícipes dunha serie de relatos englobados baixo este título máis menos suxerente ou afortunado, ero que queremos nos ensine a seguir progresando adecuadamente no fronte común de tentar ser e estar en forma fisica e psiquicamente, e prepararnos pra afrontar o duro inverno da vida, o apagarse lentamente as vidiñas dos pobos dos que procedemos, pra ir perdendendo as nosas raíces, sin querelo nin pretendelo, porque a vida te vai encamiñando pra ben pra mal, por outros carreiros por donde correr. Imos deixarvos este espacio pra vós, pra que nos contedes, anonimamente, se o credes convinte ou non se vos presta deixar a vosa pegada persoal, deixaremos o voso nome, co voso relato. Contádenos iso si o que vos saia da alma, e que xire o redor dese entreno, esa preparación que a vida vos esixe.

II

Tiñamos aí un amigo que veu adestrar durante unha boa temporada co Taboada CF, non chegou a xogar porque dicía que lle daba vergonza, porque se tiña por trenco, realmente era pasable como xogador, non tería sido unha estrela, pero defendíase e gambeteaba con xenio. Era se cadra fraco non de espíritu, pero si de vontade futbolística e non houbo xeito de engordarlla. Despois de adestrar víamolo ás veces garabatear co smartphone, explicaba que sentía metáforas co balón nos pés. Igual de reservado era pra contar máis a este respecto. O seu misterio condenaba á nosa curiosidade. A forza de insistir e comerlle o tarro, unha noite foi invitado a unha das ceas do club; fartos e xa chispotes, alí nun recuncho, dous ou tres comezamos a falar con él, de aquilo e do de máis aló, da eterna disputa que rodeou o Taboada CF: guerreiristas vs ramonistas; daquela época gloriosa na que coincidiron os dous no Taboada e con dezasete anos ámbolos dous, aínda xuvenís, lle deron a última Copa ao Taboada contra a Comercial na Ribela naquel épico 4-4 resolto nos penaltis, e logo durante o ano seguinte maravillando entre os dous co seu fútbol alieníxena, abrindo entre a afección a polémica de cal era mellor dos dous, elevándose o debate ata ser cuestión case de estado. Foi un auténtico pracer revivir todo aquilo narrado pola súa voz agradable e verbo fácil. Contra o final da velada apretámolo pra que soltara aquel gardado segredo que escondía no seu iphone, non quería e non quería, ata pórselle as matulas coma tomates, pero cedeu... sacou de móbil e comezounos a ler facendónos unha escolma ata abraiarnos ao Poyán, ao Jacobo e máis a min.

     -Iso tes que meterllo no blog
     -Ostia si, sería a reostia...
     -Boh, sacade daí ho.
     -Veña home, que iso ten flow, dixo o Jaco.
     -Atrás ou non velas outras, respostaba el.
     -Que si loriño, que todo canto contas é futbol e colegueo, nada de postureo, mólalle a Cristo

Media hora máis tarde todo era redundante, volvémonos plastas de todo ata que voltou ceder:
      -Pesaos sodes carallo, maña mandóvolos en pdf.

Recibímolos no correo do clube cunha nota que decía: "Eu era guerreirista, a cegas. Os resultados estan aí. Ramón era solidario, humilde, todo talento tamén, era un creador nato. Xa sei que vos erades ramonistas, pero Guerreiro xoga con 40 tacos, e Ramón parou os 18. Quen houbera sido mellor? quen o sabe? Si que tería gañado o Taboada de telos aos dous, de Preferente p'arriba. Seria como ter Messi e Cristiano no mesmo equipo.
Non volvemos ver este pequecho, marchou estudar a Santiago como Ramón, e de ningún dos dous voltamos a saber case nada, paréceme que estaba facendo Medicina segundo dixo o Manolo da Concha. Pra nosa memoria colectiva resultan ser tan necesarios como inesquecibles os seu breves relatos.

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)