Capítulo I

     Hoxe chegounos a redacción o pior relato posible pra facernos entender que pra querer turrar o primeiro no entreno, teste que esquencer de toda a beleza que emana do deporte. De esquecerte dos golazos, da plasticidade de cada imaxe dunha pugna entre dous rivais dun salto maiúsculo na disputa dun balón aéreo. Iso non o podes valorar pra cando queres porte en forma, pra dar o máximo de ti cando a situación cho vai esixir. Cando a vida te vai por ao límite. E só vas a estar cara a cara, face to face, coa toda súa crudeza.O relato é duro, pero habelos hainos moito piores, seguro segurísimo: a morte dun meniño nunha plaia de Siria, ou polas míseras mans dun descerebrado violador, a fame no mundo, a loita contra o Alzheimer, a ineptitude burocrática por mellorar e paliar problemas que afectan á subsistencia do día a día de miles de persoas que non poden chegar a pagar míseros recibos, e deben pelexar por que lles sexa dispensado un salvador ventolín. Iso si... a corruptela do poder impasible preocupada exclusivamente por non perder a súa verborrea impoluta, e uns escanos que deben ser a hostia de cómodos.

     Todo xurdiu asi pola tós. Decíanos o inesquecible doutor Doel, a tós hai que tosela. Xa non quedan médicos como os de antes, era sanador só o seu carisma. Chegaba xunto de miña avoa Herminia, e espetáballe: "Herminia aínda non morreche carallo" e miña avoa por moi maliña que estivera poñíase mellor ipso facto.

     O caso é que se aglutinou todo. O mundo máis menos plácido que mantiña, despois do outono tornou nuns olliños cargados de tristeza, de mediño, lamentarei non terlle preguntado: “Papá que te entristece?” Quizais soubera xa eu mesmo unha resposta que en realidade non queres oír.

     Chegou logo un maldito inverno, que este ano si que veu como tiña que vir, marcando os tempos. Frío, auga, en xaneiro neve, en febreiro frio, en marzo marzea, en abril augas mil, en maio maiea. E no fútbol... ata ben cargado de lesións, de emocións, de opinións, cando menos se precisan precisamente, todo o necesario nos equipiños pobres de planteis xustos, de ideas xustas e cartos inxustos.

     E xusto canto semella que non eres xa a máis guapa, nin a popular do colexio, e as mellores amizades te deixan un pouco de lao, porque esqueciche un saúdo no café, se cadra por que estabas pensando en ir pasala ITV. Manda carallo mañá xa cho pagarei, e chega mañá e espeta secamente xa esta paga: marcho que teño que marchar. Bueno logo, empezan saúdos dos secos, coma os figos, hai fibra pero pouco sabor. Así a vida vaise enmarañando. Ti sen sabelo, nin te enteras.

     E logo por fín volta falar da tós. Esta tós foi doutra, viña metastizada. Naide contaba con ela. Nin co demais. O meu mes de febreiro, o do meu dia 10 de Maradona, Messi e Pelé, e porque non dicilo ese que é o meu mellor 10: Marquiños, que nun arranque de xenio un día llo cedeu pra sempre ao Jacobo, outro dez de moito carallo. Veu febreiro arrasándome, asolagándonos. Chegou cebándose na cadera de miña nai, minando a meu pai, cun catarriño pagándolle ingratamente tanto esforzo que facía por non despegarse dela. Por fin chegou un aparente e grato día da volta a casa. Agás que ese día tiña que ir despedir pra sempre a un vello e querido amigo Isidro Novo, que prematuramente e por enfermidade nos deixaba pra sempre, de mala gaña seguro. Tempos de Isidro, tempos universitarios daquela radio Clavi, parrafadas nos viños, a súa conversa sempre grata, amable e vozarrón arrebatador... Foi venres o día que tamén mandaban pra casa a miña naiciña, e xa non puiden ir sequera ó ultimo recital de Isidro. Ao día seguinte foi sábado e meu pai apareceu mortiño na cama, inesperadamente, cruelmente, só co pequeno alivio de que ó mellor apenas sufriu. Pouco consolo. E nisto vén o luns, o día máis frio do inverno, o día do seu enterro, dia tamén de acudir a unha inenudible e decisiva cita co neumólogo... E así me deron a nova: cancro de colon. Non hubo tempo a asimilar nada, só queria voltar xunto de meu pai, por última vez.

     Así acabou ou quixen que acabara todo aquel desastre. Esa noite miña mente empezou a adestrar...

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)