Custa
saír da dor si. Pero despois foi fácil, foi unha guerra de cariño.
Foi un saír a un camiño descoñecido, pero non distinto a outros c
amiños. E dáste conta que levas aprendido cousas que che amosan
cada pequeno truco pra tomar e elixir as opcións que precisas. E
miras e remiras pros entrenos e sabes que só hai un camiño: turrar,
adestrar, cacholear pra saír pra diante. Isto non o aprendin nin na
miña testa. Adestreino dos meus nenos que me levan ensinado tanto.
Desde o seu cariño ata como saír dunha lesión tras outra, de pórse
unha braga polar, un día de frío que non se para, ata con febre,
pra votar a merda pra fora. De traballar por unha paixón única que
os fai manter vivos, unha paixón que se resume na vida mesma: hai
que vivila, é o que tes.
Desgraciadamente
non disfrutei do fútbol como houbese desexado. Tan só un tempo a
postre minúsculo divertinme, xogaba como sabía ou podía, competía,
disfrutaba de cada amigo, de cada entreno, de cada experiencia, de
cada viaxe, de cada segundo de encontro. Foron tres anos plenos pode
mais, pode menos. Logo os problemas de espalda, dificultades
respiratorias, a desmotivación por xogar menos, a universidade,
funme decrendedo e medrando doutro vagar, funme descrendo en min,
alargando noutro lar, fun minguando na esencia básica de ter fe no
traballo constante. Abandoneime, deixeino. Xurdiu outra vida.
Lamenteino e lamento trinta anos despois abandonar o fútbol. Aínda
ten pouso de tristura, darlle patadas ao ar desde o sofá, tentei
reconciliarme e ás venadas deume por tentar probar coa achicoria do
esferérico, cos capuchinos do balón de café, co fútbol 7, co
futsal... polas pistas aguantei ata os cuarenta e cinco, non estivo
mal tentalo pero nada sería semellante.
Si
me deu a revancha do fútbol propoñéndome velar pola historia do
meu equipiño. De obsesionarme con el ata o punto de sentilo como un
sinvivir. De comerme os nervios cada segundo da miña vida. De
adestrar o corazón a golpes con cada sufrimento de cada un dos meus
pequenos, deses novos filliños adoptivos que fun vendo medrar, que
sen ser un verdadeiro pai quíxennos como tal, preocupándome de cada
unha das suas bágoas de emoción, de dor, dunha derrota, dunha
lesión, de traxectorias truncadas. Desvivíndome porque puidesen
disfrutar ano tras ano da súa paixón, a pesares dos erros de
xestión, dos da burocracia, do frío ou do calor extenuante, de
pelexar por cada centavo pra cada ficha, pra gasoil, pra linimento,
pro cal, ou pra un bocadillo deses que de verdade prestan.
No hay comentarios:
Publicar un comentario