1992, setembro

Non era a primeira vez que me pasaba aquilo, e a verdade é que ningunha das veces que me pasara cheguei a entender moi ben o motivo, e é que os nenos nunca me deron unha razón para que non puidese xogar con eles ao fútbol; pensándoo ben, en realidade si: "as nenas non saben xogar ao fútbol!" ese sempre era o motivo. Cada vez que me dicían iso, eu enfadábame e contestáballes que era mentira, como que non sei xogar? Eu xogaba ao fútbol co meu pai! cada día despois de saír do colexio, esperaba a que o meu pai saíse de traballar, e levábao case a rastras ao prado do noso veciño para que xogase comigo (non era a primeirwa vez que don Xosé se enfadaba con nos por deixarlle o campo chego de terróns de terra levantados, con frecuencia dáballe ao chan en vez de pegarlle á pelota...). Despois de tanta práctica, e de ver cada domingo xogar ao equipo do meu pai, eu si que sabía xogar, e atrévome a dicir... que bastante mellor que algúns nenos.

Ainda que eu estaba convencida que o que me dicían era mentira, non podía evitar sentirme mal cando me rechazaban para xogar con eles, poñendo sempre a mesma excusa de que como son unha nena, non sei xogar. E eu choraba moito por sentir constantemente que non me querían con eles. Aquela vez non foi distinto. Atopábame sentada ó pe do tiro na cociña cando chegou o meu pai:

- Sonia... que che pasa?

- Nada papá... pero estou un pouco cansa, mandáronnos tarefas no colexo- díxenlle coa cabeza gacha

- E logo, non vas vir hoxe comigo ata o prado do Xosé?- preguntou sentándose canda a min no banco de madeira

- Hoxe non teño moitas ganas- cointesteille apoiándome no seu ombreiro.

- Volvéronse meter contigo no colexo?

Non lle contestei, só enterrei a cara no oco do seu pescozo e comecei a chorar. Non só me dicían que non podía xogar con eles, tamén me decían que era unha "marimacho" por que me gustaba o fútbol, que sentido ten eso? A caso era menos nena porque me gustase un deporte?

- Sonia, ben sabes como fan, porque lles fas caso? Non din máis que trapalladas.

- Papá, en canto escoitan o meu nome xa din que son demasiados para xogar, e se me ven xogando soa comezan a rirse de min-

O meu pai deume un sorriso virado mentras negaba coa cabeza, e pasándome un brazo polos ombreiros díxome:
- Prométoche filla, que un día, todos se van rifar por ter a Sonia Bermúdez na súa equipa.

María Varela
(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)

A Medela, imaxe de María Varela