Recordos do F. C. Bonxe

Chove na Terra Chá un domingo calquera, tempada 86/87, dóeme o estómago cos nervios: xogamos á tarde, o campo coa auga que leva días caendo estará impracticable como durante case todo o longo inverno lucense.

O rival é o Aguiar, aínda que podería ser calquera outro das parroquias veciñas, en case todas había equipo naquelas datas (Silvarrei, Sobrada, Matela, Illán). Pero non, era o Aguiar, o derbi por excelencia daquela.

Eu xogaba no Fútbol Club Bonxe, dos máis antigos da zona, composto pola xente do pobo, agás dous ou tres xogadores "foráneos" que eran da casa, parte do equipo dende sempre. Todos veciños, amigos da infancia, de ir xuntos á escola unitaria de Bonxe. A nosa paixón polo fútbol e polo equipo da parroquia viña da unión que xa tiñan os antigos xogadores, xa que en moitos casos eran irmáns, primos e veciños que defenderan esa camisola con moito orgullo. Eu mesmo coincidín co meu irmán e co meu sobriño xogando xuntos.

E, coma se foramos un club grande, os máis novos, tiñamos a ilusión de xogar nel, como os xuvenís do Celta ou do Dépor. A afección herdábase, e considerábase unha traición cambiar o equipo azul celeste por outro para medrar en oportunidades.

Lembro as semanas esperando ese domingo futboleiro para enfrontarnos contra rivais da zona, que o eran só durante o partido xa que en realidade no fútbol fas máis amistades que inimigos (en todas as categorías).

A nosa afección era a mellor da zona, xente de todas as idades, vellos, novos, apoiándonos. Iso tamén se debía a que eramos todos da casa. Recordo casos de quen viña de caza, coma o Eliseo do Gómez, coa escopeta ao lombo: hoxe iso sería impensable.

Pola miña idade comecei xogando en campos que eran verdadeiros lameiros, sen vestuarios, sen duchas e acabei xogando en campos con outro tipo de comodidades (ata tiñan auga quente), xa en ligas federadas, pero non era o mesmo.

Nós, naquela época, xa tiñamos patrocinador, debíamos ser os únicos, grazas a que Luís Lombao, alma mater daquel conxunto correoso estilo Bilbao, atopara en Suso de Confecciones Yute os cartos para ter unha equipación nova. Financiar un equipo afeccionado é moito máis difícil do que a xente de fóra do fútbol cre, supón un esforzo enorme, o mesmo que para min escribir este relato.

Agora, moitos anos despois, vexo con envexa partidos que me levan ao tempo da mocidade porque neles vese á xente arroupando enfervorizada ao seu equipo, como cando vou ver algún do Taboada á Medela, co meu cuñado e os seus, sobre todo se son encontros de rivalidade histórica, coma contra o Monterroso, o Lemos ou o Chantada.

A ilusión segue estando presente en ligas non profesionais nuns sitios máis que noutros. Pero se unha liga me chama a atención como se non tivese pasado o tempo, esa é a Liga da Costa (Costa da Morte), onde se mantén a rivalidade do fútbol de antes, e recórdame as ligas que había na Terra Chá (Liga do Inverno, Liga Centro, Liga da Terra Chá).

Resumindo, recordo aqueles anos coma se fosen onte, dende a nostalxia, xa que o pasabamos coma nenos!

Anxo Cobas

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)