O fútbol polo mundo adiante

O certo é que o fútbol está socialmente moi mal conceptuado, que diría o outro. As veces no falta razón, cos chiringuitos de turno, coas noticias deportivas sempre falando do mesmo, non podemos negar que a imaxe que nos dan non é a mellor.

Pero eu non podo negar que incluso ese fútbol de masas me axudou de paseo polo mundo.

Non falo de ir a ver as grandes finais, ou do glamur dun partido de “Champions” ou de “Mundial”.

Falo dun recóndito país montañoso chamado Nagorno-Karabach, pequena rexión de Azerbaiyan ocupada por Armenia e pouco visitada por turistas. Falo de nenos duns oito anos que van pola rúa dándolle patadas a un balón e que ao vernos con pintas foráneas nos berran os nomes dos seus ídolos: "Iniesta! Iker Casillas!"

Falo dos 10 rapaces iraníes, dos que apenas un falaba un pouco de inglés: "I play defense! Carvajal! You Christian? We islam!. Falo das dúas horas que botamos tomando té, comendo figos pasos, e berrando nomes de futbolistas e posicionándonos uns aos outros nun campo imaxinario para explicar onde prefería xogar cada un de nós.

Falo do home controlando os pasaportes na fronteira a pé entre Kirgizstan e Uzbekistan: "Spain? Sergio Ramos!" Spain good!.

Falo do dono do refuxio das montañas de Kirgisztan, perto da fronteira con china a 3000 metros de altura. "De España? De que equipo eres? - Do Celta, non sei se o coñeces - Claro que si; e ti coñeces a Mostovoi?".

Falo da humilde familia uzbeca que nos acolleu dous días na súa casa, compartiron a súa comida e o seu té con nós. Falo do primo que emocionado nos preguntaba. “De España? Coñeces a Saúl ou a Fernando Torres? A que distancia che queda a casa de Saúl ou o Vicente Calderón?”.

Falo do párroco ortodoxo enfronte da catedral de Tblisi:, que ao vernos entrar nos interrogaba: “Ti eres de Hungria?... Puskas!! E ti de España?... Iniesta!! De Polonia dicías?... Lewandowski... non non... LewanGOLski!.

Falo dos tres rapaces cunhas cervezas de máis nun “bar de vellos” de Banja Luka, en Bosnia que nos berraban coa euforia e amizade que só o alcohol e un bo tema de conversación poden dar: “De España? Sodes irmáns!! Vlado Gudelj!.”

E por suposto falo do fútbol aficionado. Falo da pachanga dos martes despois de traballar, do entrenamento dos luns cun frío que pela, ou falo de Mauri de Madrid, que os luns pola mañá en horas de traballo, aos seus 38 anos, nos envía mensaxes no feisbuc: "a ver, cuantos estamos hoy, avisad rápido, que si nos falta gente llamo a unos colegas". E ao termina-la pachanga comentar: "Este es el mejor momento de la semana, y lo digo yo que empecé a jugar hace dos o tres años!"

"

Manuel Pajares

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)