Nove
da mañá dun domingo. Un máis. A diferenza dos seus amigos, érguese
cedo. O sábado á noite non foi de festa. Tomou unhas cervexas sen
alcohol coa súa panda pero retirouse pronto. A durmir cando o reloxo
marcaba a unha. Unha ducha rápida, un café e unhas tostadas con
pavo. A cabeza, no partido de fútbol das doce. Un máis. Pensa no
campo e en se resistira ben o inverno galego, pensa no seu equipo e
mándalles un whatsapp por se algún quedou pegado ás sabas, pensa
nas características dos que xogarán o partido, quen adoita tirarse,
quen ten peor carácter ou quen leva o peso do equipo. A súa familia
olla cara el e pensa: aí vai outra vez este tolo. Un máis.
Envolto
nestes pensamentos, colle o coche. Vai buscar a dous compañeiros e
encaran media hora de viaxe cara o lugar de xogo. Un máis. No
traxecto, vai dando instrucións e animando aos que o acompañan. É
o seu papel coma líder do equipo. O partido centra todo o seu día.
Un máis. Chegan ao campo. Axiña toca cambiarse. A adrenalina comeza
a sentirse nos músculos. Saen a quentar. Xogan de visitantes. Os
poucos que na grada están non os reciben con amor precisamente. Eles
xa nin escoitan. Só pensan no son que marcará o inicio do encontro.
Un máis. Comproban o céspede. Ollan con cautela cara os rivais.
Todo listo para outro rato de fútbol. Un máis. A súa paixón. Para
os non profesionais, isto é unha vocación. Os poucos cartos que
xuntan son para botas, desprazamento e pouco máis. Non compensa pero
o virus do deporte dos once contra once pode con todo.
E
por fin, o noso protagonista está listo para o partido. Asinte
mirando aos seus colegas. Eles tamén están preparados. Os 22 sobre
o terreo. A pelota no centro do campo. O público expectante. O noso
home colle aire e o solta con forza asubiando que comece o duelo. Un
máis. Non perde ollo dos dous equipos nin dos seus asistentes. E de
fondo insultos faga o que faga. Pero ama o que fai. Fala con uns e
outros. Toma decisións. Non celebra os goles. Non golpea co
exterior. Non remata de cabeza. Non atalla disparos. Pero el tamén é
fútbol. De feito, sen el, non habería partido. Non o esquezan. É
moi novo. Estuda e traballa durante cinco días por semana. Sábado e
domingo dirixe media ducia de partidos cos seus asistentes. O seu
soño, ir subindo categorías. Poucos entenden que elixira ser
árbitro. Poucos teñen en conta o seu labor. Poucos lle agradecen o
que fai. Fagámolo nós dende estas liñas. Reflexionamos máis aló
de lerias de bar e de VAR. Cando xoguemos ou vexamos un partido,
respectemos a todos. Demos grazas a todos. Todos aman o fútbol e o
fútbol necesita de todos. E o árbitro é soamente, un máis.
No hay comentarios:
Publicar un comentario