Me cago en
tal! Hoxe tocoume levar á nena ó adestramento. Non sei de onde lle
vén esta afección polo fútbol porque nin eu nin seu pai somos
seareiros de ningún equipo, máis ben ó contrario.
Nada máis
pisar os cativos o céspede, o pai do gardameta púxose a berrar coma
un tolo. Pero..., que demo lle pasa a este home?
Mentres, eu
póñome a ler na bancada porque, despois dos primeiros cinco
minutos, aquilo non acaba de “engancharme”.
Pouco
despois, escoito detrás de min unha voz furibunda: “Penalti,
penalti!”. O adestrador detén a sesión e achégase a un grupo de
pais para aclararlles: 1º, que aquilo non era un partido; e 2º, que
estaban poñendo nerviosos ós rapaces.
Ai! Boa a
fixo! Agora empezaron con el, ou máis ben contra el: que se
“espírito competitivo”, que se “quita este para poñer aquel”,
que se “así non van gañar nunca”...
O adestrador
apartouse un pouco daquela manda salvaxe e, sen dicir nin palabra,
fixo soar o seu chifre. Os nenos e nenas, todos collidos da man,
comezaron a desfilar cara ó vestiario.
Eu sorrío,
aplaudo con fervor e dígolle a un que teño ó meu carón: “Non
entendo moito de fútbol, pero eu diría que acaban de meternos un
bonito gol”.
Ana Dopazo
No hay comentarios:
Publicar un comentario