Aquelas mans doblaron a camisola como tódolos venres. Aínda non estaban curtidas polo traballo como para non facelo coa meticulosidade de sempre, co cariño que significaba ver aos rapaces, saber que serían noventa minutos de desfrute. Os dedos, igual de fortes que calosos trataron a prenda con atención, coa sabiduría de moitos anos facendo o mesmo, o mesmo día, á mesma hora, coas mesmas expectativas, coa mesma fortaleza do que ten unha actividade como parte do seu ser, como camiñar, ver, rir, chorar, ou alimentarse.
Tobío doblou a zamarra e púxoa, con coidado, na mochila abierta, enriba da mesa da habitación onde a súa muller o miraba con ollos de autómata, da que o mirara tantas veces que incluso perdeu a súa condición de rutina.
Aquella tela era nova, dunha marca coñecida, cosas do novo patrocinador. Non lle valía calquera cousa. '¡Qué se habían creído, el nombre de su empresa debía lucir sobre calidad, no con los harapos de antaño!'.
Tobío sorriu ao pensar de onde saía a pasta. De onde xurdían os billetes que o inundaban todo na vila, como a escuma da marexada sobre as toallas dos turistas. Aquel papel tan valioso como sucio lles permitira renovar as equipacións, tan usadas que apenas se notaban sobre o pel.
Tobío seguiu co pantalón, a xogo coa camisola, da mesma cor pero cunhas raias distintas. Logo colocou con mimo as medias, as espinilleiras e as botas, que eran o mais prezado, as fundas para as ferramentas dun orfebre que executaba a súa obra por veteranía máis que por efectividade.
Deixou a bolsa aberta, para que aquela mestura ordeado de telas e coiro respirase o seu mesmo aire, o que enchera os seus pulmóns toda a vida, os 365 días de cada ano dende que a súa nai Evangelina dera a luz.
Tobío deitouse ao lado de Dita, coa que levaba dende o instituto, dende aquela noite de verán na que os seus esforzos deron froito cun beso con sabor a Negrita con cola e a Licor 43 con Cacaolat. Aquelas seis da mañá foron as seis da mañá de miles de noites máis, con distintos sabores nos beizos e un día a día onde o cansanzo e a ilusión de cambio se mesturaban aguerridos, sen propósito de enmenda, coa vontade de ser eternos hata que as campanas tañesen.
Tobío pechou os ollos e ao seu nariz chegou o olor de todos os sábados. Era o mellor do mundo. Aquel onde a salitre e as algas fundíanse coa herba mollada. Aquel que chegaba poderoso da illa, en donde naceran pai e nai, a que facía de parapeto á ría, a que daba lustre ao seu carácter e ao seu nome. Daquel sitio viñera a súa xente. Chegara a familia de Larry, de Garapildo, de Yisi, de Pichurri, de Batuekas, de Lura, de Pennywise... De tantos outros que facían cada vernes pola noite o mesmo que facía el aínda a risco de romperse a crisma en calquer córner ou balón dividido.
Aquela isla, antes poderosa e agora abandonada nove meses ao ano enviaba a súa fragancia ao mar de adentro, á terra, ao campo de fútbol onde o seu equipo, a un palmo do acantilado, xogaba cada semana.
Tobío adoraba aquel olor. Aquel almizcle natural superaba calquera perfume. Impregnábase na roupa e duraba todo o día, ata que o domingo volvese a saír de casa, ata que o luns se aferrase no barco, ás cinco da mañana, na batea, no porto.
Pero o que máis lle gustaba era chegar ao campo, saudar aos rapaces, meterse na minúscula caseta para cambiarse nun cubículo tan pequeno como os camarotes dun barco do Gran Sol. Aquel espazo mínimo congregaba a vinte persoas que bromeaban e se vacilaban, que se daban ánimos e se calmaban, que sentían os nervios previos a un partido importante ou a un máis. Porque non só as grandes estrelas os sinten. Tamén o estómago sinte o revolto do almorzo ao saír ao céspede. Non fai falta facelo en Stamford Bridge, en Celtic Park, no Monumental de Buenos Aires ou no Westfallen Stadion. Tamén se padece a ansiedade por xogar e facelo ben en terreos exiguos, con gradas despoboadas e unha cantina sen zona VIP, pero a idade non perdoaba. Tampouco os adestramentos despois de traballar. Cando chegaran os fillos, que estaban preto, sería imposible esquivar a mirada de reproche de Dita por marchar ás 20.30 un mércores. Tería que deixalo por temor a unha lesión que o deixara sen soldo e en precario. Era un risco que non podería asumir cunha familia ás súas costas.
Tobío disfrutábao na cama, tranquilo, sabendo que aínda faltaba para todo iso e que mañán podería vestirse de corto e xogar ao que fixera sempre. Logo tomaría unha birra cos compañeiros, un churrasco se había sorte, e comentaría o partido do Celta que botaban na tele do bar.
Pero o teléfono soou e borrou dun plumazo o que estaba pensando. Deu varios tons, os suficientes para que Tobío alargase a man, palpase a mesa e collese o puñetero móbil. "Dos horas. La cala de O Muiño Vello. Recoge a Larry y a Caiño. Vete con cuidado a ver si van a estar los verdes". E entón a bolsa quedou aberta, a camisola nova nunca se puxo, as botas pudriron sen uso e todo se fodeu. Incluso o olor a salitre e céspede se borrou do seu nariz no mar de adentro.
Jacobo Sabarigo
No hay comentarios:
Publicar un comentario