O xeito de Manolomé

Manolomé sempre foi un outsider. Cando a xente paseaba polo centro da cidade, el prefería marchar  ao campo. Cando o convidaban a un roteiro montañoso con equipamento específico, a el ocorríaselle ir de vermouths ás 5 da tarde. Sempre dicía que a hora do vermouth era a hora do vermouth e non ás 12 da mañá. “As 12 da mañá é unha hora”. Ademáis el ao monte ía como lle viña en gana, dáballe igual pór un garsé granate que ir en niki de tirantes blanco raído con buracos para transpirar. Non reparaba niso.

Manolomé non era moi falado. Máis ben tosco e revirado, pero tiña bo corazón e moita sensibilidade. Medrou escoitando o Hallelujah de Leonard Cohen -que lle puña os pelos de punta-. Tamén lle gustaban Mark Knopfler, Bob Dylan e Richard Hawley, pero este último menos. De cativo respondía sempre incomodado aos seus compañeiros de colexio cando lle lembraban con sorna que aquilo era de vellos porque non se podía bailar. “A música é música!”. Dicía encabuxado e cheo de razón. Ademais era da opinión que os Beatles eran uns comemerdas e que os Rolling “moito Satanás, moito Satanás pero invocar só invocaban ao dólar, nin demo, nin nada!”.

Pero este tamén tiña debilidades inconfesables. Cantaba entre dentes cancións de Leonardo Favio nos menceres soleados mentres se espabilaba tocando a herba cos pés nús; e cantaba o Fina Estampa de Caetano Veloso neses paseos primaverais á beira do río, cando caía o sol e o ceo se tinguía arrebol.  “Una veredita alegre con luz de luna o de sol / Tendida como una cinta con sus lados de arrebol / Arrebol de los geranios y sonrisas con rubor / Arrebol de los claveles y las mejillas en flor”.

Tíñalle chiste a palabra arrebol. Soáballe ben. Era bonita, sonora, tiña ritmo. Tamén a canción, pero iso non o comentaba.

Os seus colegas dicían que era un reviejo e a verdade é que non ían moi desencamiñados. Manolomé sabíao, pero se la pelaba. El sempre foi feliz así e non tiña que dar explicacións a nin Dios do que escoitaba, do que facía ou do famoso garsé granate.

El aínda non coñecía a Carlos Pita, nin tampouco o fútbol remilgado que se xoga agora, pero a clase que tiña sobre o campo mandaba mecha. Era o único que xogaba coa testa erguida. El non quería marcar goles nin tampouco dar hostias. El era fino, elegante, perspicaz e un pouco baldragas, e esas cualidades servíanlle para erixirse coma o puto amo dos campos da rexión. Protagonista das conversas en tascas frías so sur da provincia, Manolomé era coma Garrincha, pero ao contrario. Non era coxo, tampouco zambo, que va! Él era un héroe pero anti-heroe, porque tampouco era un anti-heroe ao uso. Un concepto estrano, aparentemente sen xeito, pero que definitivamente enviaba balóns que atravesaban o campo de esquina a esquina. E ó pé. E sen mirar.

Manolomé gustaba a pesar de todo. Por iso e por non xogar có 5, senón có 14.

Todos dicían a Manolomé que se puxera en xeito, que tiña futuro no fútbol profesional, pero el non quería iso. El desfrutaba xogando sen maior preocupación cá de vestir o seu 14 cada semana, de sentir o arrencendo da terra húmida cada día de partido e de recrearse con esas sensacións que o fútbol lle daba. Ás veces frío, ás veces, non.

Sí, Manolomé sorría para si sabéndose protagonista. Non precisaba máis. O seu éxito era vivir e gozar deses momentos, de sentir o fútbol de verdade, ese que non engana e que axuda, ese que non retrata pero que vive, ese que berra á cara.

Os seus compañeiros sempre lle lembran no vestiario ao rematar cada partido: “Manolomé presidente da Xunta”. E el sempre reacciona sorrindo coa mirada baixa sen dicir nada.

Se queda boa tarde, ao chegar a casa, gústalle ir ao río a descansar, solazarse nos seus pensamentos e cantarruxar.

Perfumada de magnolia, rociada de mañanita / La veredita sonríe cuando tu pie la acaricia / Y la cuculí se ríe y la ventana se agita / Cuando por esa vereda tu fina estampa pasea.

Borja García

(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)