Foi aquel un partido excepcional no que os meus
compañeiros e mais eu fixemos vibrar a toda a xente da contorna do
Val de Lemos e, tamén, aos de Taboada que viñeran connosco no coche
de liña xunto con algúns máis nos seus vehículos particulares.
Xogabamos alá, sairamos de mañá e con tempo despois de cargar as
caixas de camisetas, balóns, caixa de vendas e urxencias. Xantar de
camiño en bocadillos e refrescos, e chegada ao campo cun par de
horas de prevención. Cambiarse e saír ao campo dar uns toques. Xa
entrara no campo aquel temido equipo de Monforte, ían de primeiros
na liga autonómica –xunto co Sarria, Quiroga, Outeiro de Rei,
Riotorto, Santaballés, Chantada, Monterroso, Burela, Pastoriza e
Viveiro- xogaban con sobrada solvencia, daban uns toques ao balón
coa tranquilidade que dá a superioridade técnica, a precisión e
preparación de tantos anos; por riba, xogar na casa. Nós, pobres de
nós, aínda por configurar, por conformar debidamente, por situar no
campo, por saber as claves para movernos nel, recoñecendo o
regulamento e aplicándonos en cada mover sobre da herba. Algúns,
coma min, chegaramos ao grupo aínda había un par de semanas e a
penas tiveramos tempo de adestrar para –tan so- comprender o xogo
defensivo e de ataque, para entender a técnica combinada que o
adestrador procuraba e subsistir no medio daqueles grandes equipos
que tiñan historia e unha traxectoria combativa de amplos
horizontes. Nós non podiamos pensar no ataque senón na defensa, e
andar ao toque de balón sen máis.
Tamén, pensei para min, este é o xeito de ir
aprendendo. Teño que mirar e observar, estar atento ás xogadas,
moverme coa seguridade da carga lúdica coa que foi creado este
deporte. Temos que saír do tropezo e do medo. Así fixen, tan pronto
comezou o partido fun situándome e nivelando o xogo dos compañeiros.
Coa pelota en xogo, recuperei o sorriso deles –os meus-
e alenteilles o ánimo festivo da contenda. De súpeto,
vin nas gradas a Celia. Nun intre de milésimas de segundo percibín
o seu rostro, a súa ollada e envolta nunha bufanda de cor vermello.
Celia é o meu amor, a miña muller soñada e amada, a miña
princesa. Como podería saber, ...como podería estar alí? Eu sempre
a vin en Lugo, no arredor de Maxisterio, onde facía Educación
Infantil. Alí era a súa localización, onde nos coñecemos e
comezamos a nosa relación, mentres eu estudaba na Escola de Peritos.
Nun aquel de cordura, lembrei que ela é de alí, de Monforte. Vin o
seu sorriso no medio de toda a xente e coa súa expresión doce e
chea de orgullo. Motivo polo que me puxen oufano e avalado por unha
carga adicional de carraxe. Que ben, alí estaba ela. Cando acabase o
partido seguro viña saudarme e poderiamos falar. Quen había dicir!
O partido foi indo. Pouco a pouco despexabamos
da mente a derrota que traiamos asumida. Non era para tanto,
aguantabamos ben, sen sobresaltos. Tampouco era o día deles, non
estaban tan a punto como pensabamos. Debíalles faltar alguén moi
básico. Non marcaban moito, e estaban demasiado confiados nun gol de
sorte que non chegaba, porque nós defendiamos con forza as
posicións. Nalgún momento quixeron achegarse á área, pero a
defensa funcionou moi ben interrompendo os pases longos e
imprevistos. Acabou a primeira parte sen novidades. Eu fun falar con
Celia. Aledouse moito de verme no Taboada xogando, non sabía. Ela
sempre ía ao fútbol os domingos co seu pai e o seu irmán pequeno.
Fun para os vestiarios e, todo contento, acertei a pedirlles a todos
un pouco máis de incisión no xogo, a ver se eramos quen de
achegarnos ou tentar un gol. Chegado o segundo tempo e cando xa só
faltaban uns minutos para o desenlace final de empate a ceros. Eu, no
medio dos xogadores, quedei mirando a Celia, a miña Celia querida,
xa confiado no resultado final. Alguén do meu grupo, coido foi o
Baliña, mandou un lorcheirazo longo á portería, ía ben dirixido
pero era moi inocente, o porteiro estaba en liña para collelo, anque
non contaba que na súa traxectoria bateu en min na mesma testa
aparvada en amores mentres soñaba aínda cos ollos de Celia, vela a
ela foi o preciso para cambiarme o pensamento. Bateu o balón e
desviou o tiro un pouco, o suficiente para confundir ao gardameta
contrario. Entrou pola escuadra. O milagre estaba feito. Eu metera un
gol desde un intelixente cabezada –involuntaria, pero iso so o sei
eu- que contiña o pensamento de Celia, a miña Celia. Sempre souben
que aquel gol fora produto do amor, da maxia que envolve os momentos
felices dos afectos. Gañaramos o partido por un gol, e aos temidos
xogadores do Monforte. Quedei case coma un heroe do fútbol
afeccionado da provincia, nese onde un se devirte, medra e fai
deporte motivándose para a vida. Os compañeiros abrazábanse en min
e eu neles. Era incrible. Entre tanto barullo busquei a Celia. Ben a
vin, viña onda min felicitarme. Todos deixaron que nos deramos un
grande abrazo. Ao final o fútbol tamén pode ser iso, afectos
enormes que ponderan as confianzas e os soños que sempre temos. En
definitiva o verdadeiro fútbol é o “amateur” ou, por falalo no
de aquí: dos que aman. Aquel que é local e está preto e é
modesto, que se concilia cos sentimentos. Que se comparte. Por iso
vos contei a miña historia.
No hay comentarios:
Publicar un comentario