Todo o que aprendín cando menos o agardaba

Esta é a pequena historia dun rapaz que cando máis aprendeu do fútbol foi cando menos o agardaba. Pois eu, que aínda que me desagrade esa calificación son millenial ata as trancas (nacido no 96), aínda recordo os tempos onde os rapaces non tiñamos smartphones, nin ordenadores nin consolas de última xeración para pasar o tempo. Parece mentira, pero hoxe en día é impensable.

Con este panorama, supoño que non tería moito onde entreterme, foi como me acabei namorando dunha antiga colección de cromos que gardaba meu irmán, 10 anos máis vello ca min. Pasaba tódalas tardes ollando e revisando aquel álbum, e como na miña casa éramos culés (anos máis tarde comprendería a importancia daquilo de Support Your Local Team) recordo con especial agarimo tódolos cromos de xogadores do Barça, pero tamén algúns máis aleatorios como o de Craioveanu, Roa, Sonny Anderson ou un melenudo que estaba no Rácing de Santander que creo que se chamaba Magallanes.

Aquilo foi evolucionando cara facer as miñas propias coleccións mentras me convertía nun rapaz que devoraba todo o fútbol que botaban pola tele. Recordo moitas etapas, dende aqueles partidos de Champions que narraban na Primeira a dupla De la Casa - Míchel, cando botaban a Liga polas autonómicas, ata o partido do sábado ás 10 que facía Andrés Montes na Sexta, pasando por Fernando Vázquez e Luis César comentando a Champions na Galega ou un curto periodo de tempo no que nos ofrecían pola 2 a Premier League e incluso a Liga Italiana, que para un enfermo coma min era gloria bendita. Que tempos aqueles nos que che deixaban ver a previa do partido de Canal + en aberto e botabas todo o tempo rezando para que por un día se olvidasen de codificar a programación e che deixasen desfrutar dos teus ídolos con esa ilusión infantil que por desgraza un perde pra non volver a recuperala nunca. Cando a tele non me ofrecía alternativas acostumaba a tirar da radio, e foi así como agarrei unha afición que aínda conservo a día de hoxe.

Eu sempre xoguei ao fútbol sala, un deporte que me parece máis intenso e divertido para vivilo como xogador, pero sen embargo sempre foi e segue a ser o fútbol de 11 o que me proporcionou tantas e tantas horas de análise e desfrute. E foi así como, anos despois, me chegou a oportunidade de traballar cos rapaces das categorías inferiores da SD Guitiriz, de onde eu son. 

E curiosamente foi aquí, e isto é o que viña contar, onde eu máis aprendín de fútbol e de vida. Cando este deporte adquire un carácter máis lúdico e menos profesional, onde os erros a nivel técnico, táctico e incluso de disciplina se contan por milleiros cada día e onde o resultado final non pasa de mera anécdota, é xustamente tamén onde a satisfacción se fai máis grande. O ser partícipe do medrar dos nenos e formar parte dese proceso de aprendizaxe, ver como unha acción se executa ben logo de facela 50 veces mal, é algo que non ten prezo. Incluso a nivel social, tendo en conta que eu nunca fun o rapaz máis extrovertido do mundo, hai veces que costaba distinguir se eran máis irresponsables os cativos ou o que supostamente se debería encargar deles. Hei de decir, aínda que non vaia no meu favor, que o feito de que tras cada partido os obsequiase cunha morea de larpeiradas, dende caramelos a patacas fritas e incluso algunha enchenta de pizza, creo que xogaba un papel fundamental á hora de influir en que as sesións comigo lles resultasen moito máis interesantes do que o terían sido noutro tipo de circunstancias. :)

Ramón Rivas
(publicado por Canti orixinalmente en Entreno diario)