Fútbol galáctico

O señor Pedro deulle una patada a unha lata de Coca-Cola que alguén guindara desde un automóbil. “Porco!”, berráralle; mais o condutor continuara a súa marcha, coa música a todo volume. Os paxaros que peteiraban nos froitos dunha cerdeira nova saíron voando.

Camiñando torpemente, o vello, a se apoiar nunha vara longa, talvez unha aguillada devida caxato, dirixiuse á lata que estaba uns metros máis aló e, lonxe de lle dar outra patada como lle pedía o corpo, recolleuna para tirala ao contedor do lixo.

Sempre soñara con ser futbolista. De neno endexamais tivera unha pelota de verdade, das de coiro, aquelas que levaban unha cámara dentro, como as rodas dos automóbiles. Xogaban, el e os seus compañeiros, cun envurullo de trapos que, se ben non daba botes, voaba até a portería que construíran con dous paus chantados e un horizontal a facer de largueiro.

El era o mellor e sabíao, por iso lle chamaban Di Stéfano, coma o arxentino Alfredo Di Stéfano, quen, despois de debutar no River Plate en 1945, había de xogar en diversos equipos até xubilarse como adestrador do Real Madrid en 1991.

Tiña o retrato do seu ídolo e dalgúns máis xogadores. Estaban apegados á parte de atrás duns espelliños de peto que lles daba un farrapeiro dos Vilares de Guitiriz a cambio de ferragachos, roupas esnaquizadas ou uns céntimos de peseta. Eran o seu tesouro e agachábao nunha caixa de pemento enferruxada. Aínda agora, de vello, acudía ao alpendre onde antano gardaban a herba seca para comprobar que seguía alí, como a súa nenez ancorada naquel soño non cumprido.

Os seus netos, desde Barcelona, contábanlle por teléfono que xogaban no equipo do colexio. Cando acudían á aldea nos veráns, levaban un balón dos de verdade, mais os de agora xa sen cámara interna. Contaban que viran xogar a Messi co mesmo amilagramento de quen topar cun extraterrestre. O avó, que tamén o coñecía pola televisión, dicíalles que el nunca vira xogar ao seu heroe, Di Stéfano, mais que tiña seguido moitas das súas fazañas pola radio da taberna, na voz de Matías Prats Cañete, o pai do Matías Prats actual, tamén xornalista na televisión.

Mais o señor Pedro nunca lle deu unha patada ao balón dos netos. Dáballelas, pola contra, a cantos obxectos se prestaban para substituír o que os cronistas deportivos chamaban esférico. Era como se sospeitase que algo morrería nel cando a punta do seu calzado tocase unha pelota real.

O día en que aquel bárbaro do auto lanzou a lata de Coca-Cola e espantou os paxaros coa música a todo volume, sentiu con tal forza o peso dos anos, que decidiu que chegara o momento de cumprir o seu soño. “Agora ou nunca”, dixo para os seus adentros.

A aldea ficara deserta. Só as fins de semana, se non estaba lonxe, viña algunha xente da que restaurara as casas para habitalas un par de días. Os de lonxe, entre eles os seus, nas vacacións de verán. Ás casas en ruínas soamente acudían as fantasmas dos recordos do señor Pedro. O señor Pedro semellaba o derradeiro habitante do mundo, a termar dun esteo invisíbel que xa abalaba co vento.

Caía a tarde e, no outeiro de poñente, o Sol era unha gran bola dourada. “É o teu balón de ouro”, ouviu o home, e a voz era a que tería un soño se falase. “Camiña cara a el, non te deteñas”. E o señor Pedro camiñou en liña recta cara aquel trofeo que ninguén lle recoñecera antes. Non sentía os pés nin precisaba da vara, como se tivese ás a lle nacer non se sabe onde. E chegou. Chegou e colleu o Sol na man. Por vez primeira acariñou un balón auténtico e, no campo das galaxias, xoga agora un partido interminábel coas estrelas.

Marica Campo